Interpretacja Prada - Arca

"Prada" Arki, utwór pochodzący z albumu KiCK ii z 2021 roku, jest pulsującym, bezwstydnym hymnem celebracji tożsamości queer, cielesności i psychoseksualnej różnorodności. Wyróżnia się na tle jej bogatej dyskografii jako wyraźne połączenie eksperymentalnej elektroniki z latynoskim, dekonstruowanym reggaetonem, odzwierciedlając jednocześnie wenezuelskie korzenie artystki. Arca, czyli Alejandra Ghersi, sama określiła "Prada" jako piosenkę o "świętowaniu psychoseksualnej wszechstronności; piosenkę wyraźnie o transpłciowości i niebinarnych sposobach odnoszenia się do energii seksualnej zbiorowej podświadomości jako celebracji życia". To utwór o "przeciwstawianiu się wstydowi i leczeniu ran przodków; o przyszłości pożądania i miłości jako wstęgi Moebiusa; o kinku jako silniku, o seksie i miłości, a przede wszystkim o jednoczesności możliwości poddania się i uległości, jak i bycia zdolnym do dominacji w ramach wspólnie stworzonej przestrzeni zgody".

Tekst piosenki rozpoczyna się od zaproszenia do beztroskiej zabawy: "Rompe si tú quiere' gozadera y de la buena / No hay manera que te pierdas esta fiesta vamo' allá". Jest to deklaracja wolności i radości, która natychmiast zanurza słuchacza w atmosferze klubowej nocy, gdzie normy są zacierane, a ekspresja jest najwyższą wartością. Kluczowe dla interpretacji są wersy: "Transformistas boten chispas las bujarras en la cara y más na'". Arca wzywa "transformistki" (drag queens, osoby transseksualne) do "rzucania iskrami", co jest zarówno dosłownym obrazem cekinów i brokatu, jak i metaforą emanowania energią, odwagą i radością, przeciwstawiając się wszelkim ograniczeniom czy wstydowi. Użycie słowa "bujarras" (prawdopodobnie pejoratywne określenie na lesbijki, tutaj zrekontekstualizowane jako forma dumy) dodaje warstwę wyzwania i ponownego zawłaszczenia języka. Arca, jako transpłciowa kobieta Latynoska, świadomie używa swojej muzyki do "redefiniowania reggaetonu", gatunku, który często bywa heteronormatywny i zdominowany przez męskie postawy, przekształcając go w platformę dla queerowej wolności i samoekspresji.

Refren "Eh, tacones Prada (Uh) / Qué rara (Ah) / Qué rara / Bueno, y más nada" jest afirmacją inności i ekstrawagancji. Szpilki Prady stają się symbolem wyrafinowania, luksusu, ale także śmiałości i przekraczania granic płci. Arca, pytając "Qué rara?", nie wyraża wątpliwości, lecz prowokuje do zastanowienia się nad tym, co jest postrzegane jako "dziwne" czy "inne", jednocześnie celebrując to. To kwestionowanie binarności i afirmacja "dziwności" jako siły. Wcześniej, bo już w 2016 roku, Arca współpracowała z domem mody Prada, tworząc ścieżkę dźwiękową do kampanii, co pokazuje głębokie powiązania artystki z modą jako formą ekspresji tożsamości.

Wersy takie jak "Papi, si tú quieres yo le entro / Yo me meto dentro / Mira que yo me centro / Duro yo le entro / Primero le doy lento, lo mеneo lento / Ya luego tú mе das / Tú me das, luego tú me das / Yo te doy / Ya luego tú me das, la / Por detrás, hey / Ya luego tú me das / Yo también te agarro por detrás" wyrażają otwartość seksualną, zmysłowość i grę ról w intymnym kontakcie. Są one manifestacją przyjemności, kontroli nad własnym ciałem i pożądaniem, wolnym od wstydu. Arca otwarcie mówi o "chęci pożarcia całego świata z pragnienia pieprzenia, bez wstydu, wolnego od potępienia, o seksie jako impulsie życiowym w obliczu śmierci". Tekst ten, osadzony w kontekście KiCK ii – albumu, który samą Arkią został opisany jako "dekonstrukcja i reinterpretacja reggaetonu" – staje się tym bardziej wywrotowy. Artystka reinterpretuje gatunek, który wcześniej "nie odzwierciedlał Latynosów queerowych", dając im głos i przestrzeń do świętowania.

Arca w swojej twórczości nie tylko celebruje queerową tożsamość, ale także podkreśla znaczenie "posthumanizmu" i "transhumanizmu", często odwołując się do idei bycia "mutantem". Jej tożsamość jako transpłciowej kobiety Latynoskiej jest centralnym elementem jej filozofii, która kwestionuje granice ciała, tożsamości i biologicznych koncepcji płci. "Prada" jest częścią tej większej narracji – to utwór, który za pomocą zmysłowego języka i zaraźliwego rytmu staje się wezwaniem do wyzwolenia, zarówno osobistego, jak i zbiorowego. To piosenka, która pozwala odnaleźć radość i siłę w byciu "dziwnym" i "innym", rzucając brokatem w twarze "szczekających demonów", aby pokazać, że miłość i pożądanie rozciągają się na całą tajemnicę życia i śmierci. Jest to świadectwo twórczej mutacji i niezachwianej pewności siebie artystki, która odmawia bycia zaszufladkowaną.