Interpretacja Valerie ('68 Version) - Amy Winehouse

Piosenka „Valerie”, wykonana przez Amy Winehouse, to w rzeczywistości cover utworu brytyjskiego zespołu The Zutons z ich albumu Tired of Hanging Around z 2006 roku. Wersja Amy Winehouse, szczególnie ta określana jako „’68 Version”, zyskała ogromną popularność i stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych nagrań artystki, często błędnie uznawanym za jej oryginalne dzieło. Tytuł „’68 Version” odnosi się do stylistyki aranżacji, która ma przywoływać brzmienie soulu i R&B z lat 60. ubiegłego wieku, a nie do daty powstania utworu czy jego oryginalnego wydania. Wersja ta, często utożsamiana z wykonaniem na żywo w BBC Radio 1 Live Lounge w 2007 roku, charakteryzuje się bardziej oszczędnym instrumentarium, z wyraźnym udziałem gitary, basu i organów, a bez perkusji, co nadaje jej surowszego, bardziej emocjonalnego charakteru w porównaniu do dynamicznej wersji wyprodukowanej przez Marka Ronsona.

Tekst piosenki, napisany przez Dave’a McCabe’a, wokalistę The Zutons, jest głęboko osobisty. Inspiracją była prawdziwa osoba – makijażystka Valerie Star, z którą McCabe był w związku. Dave McCabe napisał piosenkę w taksówce w drodze do swojej mamy, w zaledwie dwadzieścia minut. Valerie Star miała przylecieć do niego do Wielkiej Brytanii, ale jej plany pokrzyżowały problemy prawne związane z prowadzeniem samochodu z zawieszonym prawem jazdy w Stanach Zjednoczonych. To właśnie te okoliczności znalazły odzwierciedlenie w tekście utworu.

W interpretacji Amy Winehouse, utwór nabiera niepowtarzalnego charakteru, stając się rozdzierającym serce apelem i wyrazem głębokiej tęsknoty. Podmiot liryczny, którym w tym wykonaniu staje się sama Winehouse, wyraża swoje zaniepokojenie i tęsknotę za Valerie, która znajduje się w tarapatach. Słowa „Well sometimes I go out, by myself, and I look across the water. And I think of all the things, of what you're doing, and in my head I paint a picture” malują obraz samotności i nieustannej myśli o bliskiej osobie oddalonej fizycznie i emocjonalnie. To poczucie dystansu potęguje stan podmiotu lirycznego: „Since I've come home, well my body's been a mess”. Sugeruje to głęboki smutek i fizyczne wyczerpanie, prawdopodobnie związane z martwieniem się o Valerie i brakiem jej obecności.

Detale takie jak „ginger hair, and the way you like to dress” nadają Valerie konkretnego, żywego obrazu, podkreślając intymność relacji i to, jak bardzo podmiot liryczny pamięta i ceni te szczegóły. Kluczowe fragmenty piosenki odwołują się bezpośrednio do problemów Valerie: „Did you have to go to jail, put your house on up for sale, did you get a good lawyer. I hope you didn't catch a tan, I hope you find the right man, who'll fix it for you. Are you shopping anywhere, change the colour of your hair, are you busy. And did you have to pay that fine, that you were dodging all the time, are you still dizzy”. Te pytania, często zadawane z rosnącą intensywnością, ukazują spectrum zmartwień – od konsekwencji prawnych (aresztowanie, sprzedaż domu, grzywny), przez kwestie osobiste (zmiana wizerunku, poszukiwanie „właściwego mężczyzny”), aż po ogólne samopoczucie („still dizzy?”). Podmiot liryczny jawi się jako osoba, która śledzi losy Valerie z daleka, ale z ogromnym współczuciem i bezsilnością.

Refren „Oh wont you come on over, stop making a fool out of me, why don't you come on over, Valerie” jest desperackim wołaniem. Fraza „stop making a fool out of me” może być interpretowana na kilka sposobów. Może wyrażać frustrację z powodu bezradności w obliczu sytuacji Valerie, poczucie, że jej problemy wpływają również na życie podmiotu lirycznego, czyniąc go „głupcem” w obliczu niemożności pomocy. Może też sugerować, że Valerie, poprzez swoje kłopoty, pośrednio wystawia ich relację na próbę, a jej nieobecność jest bolesna i upokarzająca. W wykonaniu Amy Winehouse, te słowa nasycone są szczerością i głęboką melancholią, co czyni z tej prośby o powrót coś więcej niż tylko fizyczne przybycie – to prośba o odzyskanie spokoju, stabilności i bliskości, które zniknęły wraz z odejściem Valerie. Jej chryplawy, soulowy głos dodaje warstwy surowej emocji, przekształcając piosenkę w hymn o miłości, tęsknocie i trudnościach, z którymi zmagają się ludzie w obliczu życiowych zakrętów.

Wersja „’68 Version” z jej minimalistycznym brzmieniem, pozwala głosowi Winehouse na pełne wybrzmienie, eksponując jej niezwykłą zdolność do przekazywania głębi uczuć. To właśnie w tej surowszej formie, bez rozbudowanej aranżacji Ronsona, tekst piosenki o tęsknocie i bezsilnej trosce nabiera dodatkowej warstwy intymności i prawdziwości. To nie tylko piosenka o konkretnej osobie, ale także uniwersalne przesłanie o ludzkiej więzi i bólu rozłąki, które Amy Winehouse zinterpretowała w sposób niezapomniany i poruszający.