Utwór „Ganjaman” szwedzkiego DJ-a i producenta Alfonsa to intrygujący przykład współczesnej muzyki elektronicznej, która łączy chwytliwość z pozorną nonszalancją w warstwie tekstowej. Piosenka, która zadebiutowała na YouTube 10 października 2014 roku, a oficjalnie jako singiel 11 lutego 2015 roku, szybko zyskała międzynarodową popularność, zajmując wysokie miejsca na listach przebojów w krajach skandynawskich i osiągając szczyt na liście Airplay New w Polsce, a także pierwsze miejsce w polskim Shazamie.

Zanurzając się w warstwie tekstowej, stykamy się z opowieścią o człowieku zwanym Ganjamanem, która, jak podkreśla sam artysta, jest „długą historią”. Słowo „Ganjaman” w oczywisty sposób nawiązuje do „ganji”, czyli marihuany, co od razu sytuuje utwór w kontekście kultury konopnej, często kojarzonej z relaksem, ale i pewną swobodą czy buntem. Sam Ganjaman jest przedstawiany jako postać enigmatyczna i wszechpotężna, „największy człowiek”.

To, co nadaje tekstowi piosenki niepowtarzalnego charakteru, to zestawienie tychże odniesień z zaskakującymi elementami popkultury. Ganjaman jest określany jako „największy człowiek z Azkabanu”. Azkaban to fikcyjne więzienie ze świata Harry'ego Pottera, co jest elementem całkowicie wyjętym z innego kontekstu, dodającym utworowi surrealistycznego, a może nawet nieco ironicznego wymiaru. Spekuluje się, że to nawiązanie może odnosić się do postaci Syriusza Blacka, który uciekł z Azkabanu, symbolizując wolność lub nieuchwytność, choć brak oficjalnych potwierdzeń ze strony Alfonsa. Co więcej, Ganjaman to także „największy człowiek z Ace of Base” – popularnego szwedzkiego zespołu popowego z lat 90. To zderzenie elementów świata fantasy, popkultury i kultury ulicznej tworzy kolaż, który wymyka się prostej interpretacji i świadczy o swobodnym podejściu autora do tworzenia narracji.

Powtarzające się frazy, takie jak „He take you witcha / He'll penetrate yah / I bang this mothafucka London to Jamaica”, są z jednej strony prowokacyjne i pełne surowej energii, a z drugiej – charakterystyczne dla gatunków dancehallowych i EDM, gdzie rytm i brzmienie często dominują nad głębokim przekazem lirycznym. Wulgarność i dosłowność mogą być celowym zabiegiem mającym na celu przyciągnięcie uwagi i podkreślenie „ulicznego” charakteru Ganjamana. Zwrot „London to Jamaica” nie tylko geograficznie rozciąga zasięg oddziaływania tej postaci, ale również symbolizuje podróż, globalny wpływ lub kulturowe połączenie, szczególnie w kontekście muzyki reggae i dancehall, z którymi konopie indyjskie są silnie związane.

Produkcja utworu, za którą odpowiada Arash Fahmi (znany również jako Vahid Arse), łączy elementy dancehallu, reggae i EDM, tworząc dynamiczny i monotonny, ale jednocześnie niezwykle chwytliwy bit. Ta muzyczna hybryda sprawia, że „Ganjaman” idealnie sprawdza się na imprezach, festiwalach czy jako tło do ćwiczeń, gdzie główną rolę odgrywa energia i pulsacja. Początkowo stworzona na potrzeby norweskiego wydarzenia dla absolwentów szkół średnich z Røyken, piosenka przekroczyła swój pierwotny cel, stając się globalnym hitem.

Podsumowując, „Ganjaman” Alfonsa to utwór, którego interpretacja nie może być jednoznaczna. To raczej manifest wolności twórczej, dowód na to, że w muzyce elektronicznej liczy się przede wszystkim nastrój, energia i zdolność do wywoływania reakcji, nawet kosztem „głębokiego” znaczenia. Użycie absurdalnych i nieoczekiwanych odniesień, w połączeniu z transowym rytmem i odważnym językiem, sprawia, że „Ganjaman” to piosenka, która zapada w pamięć i zmusza do refleksji nad tym, co tak naprawdę przyciąga nas w muzyce tanecznej. Jej fenomen leży w odwadze bycia inną, nieco nonsensowną, a jednocześnie absolutnie wciągającą.