Interpretacja Moja dziewczyna - Albert Harris

Piosenka „Moja dziewczyna” Alberta Harrisa to utwór niezwykle wzruszający, będący subtelnym portretem miłości w realiach przedwojennej Warszawy, osadzonym w wyraźnym kontekście społecznym. Albert Harris, właściwie Aaron Hekelman, był cenionym polskim piosenkarzem, pianistą i kompozytorem, który w dwudziestoleciu międzywojennym specjalizował się w nastrojowych i sentymentalnych piosenkach. Choć często pamiętany jest za swój powojenny przebój „Piosenka o mojej Warszawie”, to właśnie takie utwory jak „Moja dziewczyna” oddają ducha jego wczesnej twórczości i ówczesnej kultury popularnej.

Tekst piosenki rozpoczyna się od zarysowania codzienności ukochanej – dziewczyny, która „po prostu w sklepie jest” i „pracuje dzień po dniu / Za sto dwadzieścia złotych na miesiąc”. Ten, zdawałoby się, prozaiczny opis jest w rzeczywistości kluczowy dla zrozumienia głębi uczuć narratora. Sto dwadzieścia złotych miesięcznie w Polsce lat 30. XX wieku było wynagrodzeniem skromnym. W połowie lat 30. ubiegłego wieku, aż 26,1 procent pracowników umysłowych zarabiało miesięcznie do 120 zł. Przeciętna pensja robotnika w dużym i średnim przemyśle wynosiła około 143 zł, a w małych zakładach przemysłowych czy usługach (jak właśnie w handlu), ponad 70% osób otrzymywało tygodniówkę poniżej 30 złotych, co przekładało się na miesięczne zarobki niższe niż 120 złotych. To świadectwo, że dziewczyna narratora nie klepała skrajnej biedy, ale jej byt był daleki od luksusu i wymagał ciężkiej, codziennej pracy. To właśnie ta świadomość trudnego życia i poświęcenia dziewczyny sprawia, że uczucie mężczyzny staje się jeszcze silniejsze: „I tem mocniej jest moja, i tem goręcej kocham ją”. Miłość ta nie jest więc ślepa na realia, lecz dojrzewa w ich cieniu, nabierając pokory i szacunku.

Druga zwrotka i refren wprowadzają element eskapizmu i marzeń. Narrator, chcąc oderwać ukochaną od monotonii i trudu dnia, obiecuje zabrać ją „W sobotę do Adrii”. Adria była wówczas jednym z najbardziej eleganckich i luksusowych lokali gastronomiczno-rozrywkowych w przedwojennej Warszawie, słynącym z obrotowego parkietu, amerykańskiego koktajlbaru i zimowego ogrodu. To było miejsce spotkań elity i symbol splendoru, często odwiedzane przez sfery rządzące. Dla dziewczyny, która „o tym świecie tylko z kina wie”, wizyta w Adrii byłaby niczym spełnienie marzeń rodem z celuloidowej taśmy. Mężczyzna pragnie „pokazać jej ten świat, o którym pewnie marzy / śni po całych dniach i nocach”, chcąc dać jej namiastkę tego, co widziała tylko na ekranie. „Złoty bar” również staje się symbolem tego wyższego, niedostępnego na co dzień świata, który ma ją zaimponować i zaczarować. Jest w tym geście głęboka czułość i pragnienie uszczęśliwienia, ale także świadomość ogromnej przepaści między jej codziennością a tym weekendowym luksusem.

Piosenka podkreśla również słodko-gorzki urok tej miłości. Narrator zdaje sobie sprawę z naiwności dziewczyny i potęgi, jaką ma dla niej ten „dziwny czar” luksusu. Powtarzające się fragmenty o jej pracy i niskich zarobkach nie są zapomniane, lecz stanowią tło dla jego romantycznych planów, uwypuklając kontrast i rangę jego gestu. Podkreśla się, że ta dziewczyna, z jej prostotą i ciężką pracą, jest jego – a to czyni ją dla niego jeszcze bardziej wartościową. W prostocie tekstu, który unika zbędnych ozdobników, a jednocześnie trafia w sedno uczuć i aspiracji zwykłych ludzi, tkwi siła tej przedwojennej piosenki. Jest to historia o miłości, która znajduje swoje piękno w próbie przekroczenia barier społecznych, o nadziei na lepsze jutro i o marzeniach, które ożywiają szarą rzeczywistość, nawet jeśli tylko na jedną sobotnią noc.