Interpretacja Aloha (Long, Canfield - P.Z.F.) - Albert Harris

Piosenka „Aloha (Long, Canfield - P.Z.F.)” w wykonaniu Alberta Harrisa to krótka, lecz sugestywna miniatura, która doskonale oddaje ducha romantycznej muzyki popularnej dwudziestolecia międzywojennego w Polsce. Utwór, nagrany przez Harrisa w 1937 roku (choć na płycie szelakowej mógł pojawić się później, około 1945 roku), stanowi przykład fascynacji egzotyką i nastrojowymi melodiami, które podbijały serca słuchaczy w tamtych czasach.

Albert Harris, właściwie Aaron Hekelman, był jedną z barwniejszych postaci polskiej sceny muzycznej przedwojennej i powojennej. Urodzony w Warszawie w 1911 roku, był pianistą, kompozytorem, autorem tekstów piosenek i piosenkarzem, a jego pseudonimy artystyczne, takie jak Albert Liff czy Albert Holm, świadczą o jego wszechstronności. Debiutował w 1930 roku i współpracował z filmem oraz teatrem, nagrywając liczne sentymentalne utwory. Do jego najbardziej znanych kompozycji należy „Piosenka o mojej Warszawie”, napisana w ostatnich dniach wojny dla Mieczysława Fogga. W przypadku „Aloha” Harris występuje jako interpretator, wnosząc swój charakterystyczny, pełen emocji wokal.

Tekst piosenki jest prosty, lecz nasycony głębokim uczuciem tęsknoty i pragnienia. Powtarzające się zwroty „Aloha, przecudna, Aloha” oraz „Aloha, jedyna, Aloha” nadają pieśni charakter swoistego zaklęcia, lirycznego wezwania do ukochanej osoby. Słowo „Aloha” samo w sobie, w kulturze hawajskiej, oznacza znacznie więcej niż tylko powitanie czy pożegnanie – symbolizuje miłość, współczucie i życzliwość, co w kontekście piosenki wzmacnia jej romantyczny wydźwięk. Podmiot liryczny wyraża całą swoją duszę, deklarując, że to dla adresatki jego „pieśń ma brzmi” i o niej „serce śni”. To bezwarunkowe oddanie zostaje jednak skonfrontowane z pewną niepewnością ze strony drugiej osoby.

Zwrotka „Wciąż zwlekasz / Wciąż czekasz / Zdecyduj się” wprowadza element dramatyzmu i niecierpliwości. Podkreśla ona status quo – jednostronne uczucie, które czeka na odwzajemnienie. To błaganie o podjęcie decyzji, o przełamanie bariery i otwarcie się na miłość. Ostatnia linijka, „Aloha, najdroższa, Aloha / Swe serce daruj mi”, jest kulminacją tej prośby, bezpośrednim i emocjonalnym apelem o całkowite oddanie się. Całość tekstu autorstwa P.Z.F. (którego tożsamość pozostaje często zagadką, oznaczaną na starych płytach znakiem zapytania) jest esencją romantycznego flirtu i prośby o miłość.

Niezwykle istotnym elementem utworu jest jego oprawa muzyczna. Jak podaje opis nagrania z 1937 roku, akompaniowała mu orkiestra gitar hawajskich Jana Ławrusiewicza. To nie przypadek. W dwudziestoleciu międzywojennym muzyka hawajska, ze swoim charakterystycznym brzmieniem stalowej gitary (steel guitar) i ukulele, przeżywała w Europie, w tym w Polsce, prawdziwy rozkwit. Egzotyczne melodie i rytmy stanowiły odskocznię od codzienności i symbolizowały dalekie, idylliczne krainy, pełne słońca i beztroski. Kompozytorami muzyki do „Aloha” byli Andy Iona i Ray Canfield (czasem pisany jako Confield), co potwierdza jej międzynarodowe korzenie i wpisuje się w globalny trend popularności melodii z Pacyfiku. Włączenie elementów hawajskich do polskiej piosenki rozrywkowej było sprytnym zabiegiem, który czynił utwory bardziej atrakcyjnymi i modnymi.

Interpretacja „Aloha” to nie tylko analiza słów, ale też zanurzenie się w klimat epoki, kiedy to sentymentalne melodie i egzotyczne fascynacje definiowały popularną muzykę. Albert Harris, jako mistrz interpretacji, potrafił oddać zarówno tęsknotę, jak i nadzieję zawartą w tak lapidarnym tekście. Jego wykonanie sprawia, że „Aloha” pozostaje wzruszającym świadectwem epoki, w której prostota przekazu łączyła się z głębią emocji, a dalekie Hawaje stawały się romantycznym tłem dla uniwersalnych uczuć. Pomimo upływu lat, pieśń ta wciąż rezonuje, przypominając o potędze miłości i odwiecznej prośbie o odwzajemnienie uczuć.