Interpretacja Ach, całować - Albert Harris

Piosenka „Ach, całować”, brawurowo wykonana przez Alberta Harrisa, stanowi jeden z urokliwych przykładów muzyki rozrywkowej dwudziestolecia międzywojennego, oddając ducha epoki, w której prostota i sentymentalizm romantycznych uniesień łączyły się z żywiołowością tanecznych rytmów. Choć to właśnie Albert Harris, właściwie Aaron Hekelman, polski piosenkarz i kompozytor pochodzenia żydowskiego, swoim niezwykle popularnym głosem nadał jej charakteru i rozgłosu, to warto zaznaczyć, że autorem muzyki i słów tego foxtrota z 1936 roku był Leon Haber. Pieśń, nagrana dla wytwórni Odeon przy akompaniamencie Orkiestry Tanecznej „Odeon” pod dyrekcją Jerzego Gerta, jest kwintesencją nurtu, który koił i bawił ówczesną publiczność.

W centrum lirycznego przekazu utworu leży niczym nieskrępowana afirmacja pocałunku jako źródła najczystszej radości i esencji miłosnego zauroczenia. Już pierwsza strofa, „Ach, całować, to słodka rzecz / Radość w sercu, więc troski precz”, od razu wprowadza słuchacza w świat beztroski i euforii. Pocałunek jest tu przedstawiony jako cudowne remedium na smutki, ucieczka od codziennych zmartwień, obietnica szczęścia, które wypełnia serce po brzegi. Wers „To krew burzy, aż z piersi bije żar” doskonale oddaje fizyczną, niemal pierwotną namiętność i intensywność uczuć, jakie towarzyszą temu aktowi. To nie tylko czuły gest, ale silne, wręcz żywiołowe doznanie, które rozgrzewa i pobudza. Podkreślenie, że „To nie nuży, to jest miłości czar”, wskazuje na nieskończoną naturę tego uczucia – pocałunek, niczym magia, nigdy się nie nudzi, zawsze pozostaje świeży i pociągający. Jest to pochwała miłości, która nie przemija i zawsze potrafi zaskoczyć swoją siłą.

Druga strofa piosenki, „Ach, całować chciałbym cię wciąż / Usta twoje z moimi zwiąż”, stanowi bezpośrednią prośbę, wyznanie tęsknoty za nieustannym zespoleniem. Podmiot liryczny wyraża pragnienie bliskości, która przekracza granice ulotności, dążąc do ciągłego zjednoczenia. Albert Harris, znany z sentymentalnych pieśni, idealnie oddawał tę emocjonalność, czyniąc ją bliską sercu słuchaczy. Zwraca się do ukochanej: „Luba ma, nie bądź zła, smutek precz”, co jeszcze raz podkreśla rolę pocałunku jako antidotum na wszelkie negatywne emocje i prośbę o utrzymanie stanu radosnego uniesienia. Piosenka, mimo swej prostoty, dotyka uniwersalnego ludzkiego pragnienia bliskości, czułości i namiętności, które są w stanie odgonić wszelkie troski i smutki.

Kontekst historyczny, w jakim narodziła się ta piosenka, dodaje jej głębi. W dwudziestoleciu międzywojennym, w obliczu narastających napięć politycznych i zbliżającej się wojny, popularna muzyka pełniła często funkcję eskapistyczną. Utwory takie jak „Ach, całować” oferowały publiczności chwilę zapomnienia, lekkości i romantycznej fantazji. Albert Harris, który przed wojną był jedną z największych gwiazd polskiej sceny muzycznej, doskonale odnajdywał się w tym repertuarze, dając wyraz powszechnym tęsknotom za prostym szczęściem. Jego interpretacje charakteryzowały się ciepłem i wrażliwością, co sprawiało, że piosenki o miłości i namiętności trafiały do szerokiej publiczności. Co ciekawe, losy Harrisa po wybuchu wojny były dramatyczne; przetrwał Holokaust w ZSRR, gdzie dołączył do orkiestry Henryka Warsa „Tea-Jazz”, musiał nauczyć się rosyjskiego, aby śpiewać, a później skomponował wzruszającą „Piosenkę o mojej Warszawie”, która stała się symbolem. Ten kontrast między beztroskim przedwojennym foxtrotem a powojenną pieśnią patriotyczną ukazuje niezwykłą drogę artysty i głębię jego twórczości.

„Ach, całować” to zatem nie tylko melodyjny foxtrot o namiętnym geście, ale także świadectwo pewnej epoki. Przez pryzmat prostych słów i chwytliwej melodii, piosenka wyrażała uniwersalne ludzkie emocje, które w czasach niepewności nabierały szczególnego znaczenia. Dzięki Albertowi Harrisowi i jego charakterystycznemu stylowi, utwór ten stał się ponadczasowym hymnem na cześć pocałunku, symbolu miłości, radości i ucieczki od smutku.