Piosenka „Hiperenigmatic stuff of Mr. Nothing” zespołu Acid Drinkers, pochodząca z albumu Infernal Connection wydanego w grudniu 1994 roku, stanowi esencję charakterystycznego dla grupy bezkompromisowego podejścia do otaczającej rzeczywistości. Utwór, którego tekst napisał Tomasz „Titus” Pukacki, główny wokalista i basista zespołu, jest agresywnym, bezpośrednim atakiem na pewien typ postawy – pełnej pychy, samozadowolenia i pozornej złożoności, za którą kryje się absolutna pustka.

Już sam tytuł – „Hiperenigmatic stuff of Mr. Nothing” – jest oksymoronem, zderzającym „hiperenigmatyczną zawartość” z „panem Nicością”. Sugeruje to, że przedmiot krytyki, choć próbujący uchodzić za tajemniczy i skomplikowany, w gruncie rzeczy jest pozbawiony jakiejkolwiek wartości czy głębi. To cyniczne odarcie z iluzji. Titus, znany z tworzenia tekstów, które często zaczynają się od tytułu, jak sam wspomniał w wywiadzie dla rockmetal.pl z 1999 roku, zdaje się tu budować całą narrację wokół tej prowokującej tezy.

Początkowe wersy, „Where's the road to your heart? / Which way to your swollen soul?”, to kwintesencja tej konfrontacji. Podmiot liryczny zwraca się do „pana Nicości”, dosadnie pytając o drogę do jego serca i „spuchniętej duszy”. To pytanie retoryczne, podszyte drwiną, sugerujące, że zarówno serce, jak i dusza adresata są niedostępne – być może z powodu ich braku, a „spuchnięcie” może oznaczać pychę lub nadmierne ego, które blokuje prawdziwe emocje. Dalsze wersy, „What about girl-friend, man / Can you sale her, let her roll, Stop!”, uderzają w hipokryzję w relacjach międzyludzkich, sprowadzając je do cynicznej transakcji. Nagłe „Stop!” wprowadza element wstrząsu, zerwania z tą wizją i przejścia do otwartej krytyki.

Kolejne zdania – „What's that stuff?! F... enough! / Hiperenigmatic Stuff Of Mr. Nothing” – to wybuch frustracji i obrzydzenia. „To coś” jest tak irytujące i puste, że wywołuje ostre, wulgarne odrzucenie. Acid Drinkers, jako zespół thrashmetalowy z wpływami hardcore punka, od początku swojego istnienia w 1986 roku, znani byli z bezceremonialnego języka i agresji w przekazie. Na albumie Infernal Connection ten styl osiągnął szczególne natężenie, co wielu krytyków uważa za jeden z najlepszych momentów w ich dyskografii, doceniając surowość i energię.

Następnie podmiot liryczny podważa wszelkie autorytety i fałszywe pochlebstwa: „Someone said That you're the best / I know this guy, he's a liar”. To bezpośrednie obnażanie fałszu i wskazanie na zakłamanie otoczenia, które podtrzymuje iluzję wielkości „pana Nicości”. Kolejna linia, „You're so proud you f... the rest / I'll kick your ass, You will be higher”, to już zapowiedź fizycznej, choć raczej metaforycznej, konfrontacji. Sarkastyczne „będziesz wyżej” oznacza de facto upadek, poniżenie pysznego bohatera piosenki. Jest to typowe dla Acid Drinkers wyśmiewanie zarozumiałości i bufonady.

Kulminacja nienawiści i pogardy następuje w ostatnich wersach: „You look like a dick in a roses garden / You could look better so try harder / You f... yourself in your own butt / You'll be pregnant you poor nut!”. Obraz „penisa w ogrodzie róż” jest brutalnie sugestywny – symbolizuje coś rażąco niepasującego, wulgarnego i obcego w miejscu pozornie pięknym. To metafora pretensjonalności i braku gustu, z której bije wezwanie do „lepszego starania się”. Ostatnie wersy są apogeum dehumanizacji i absurdu, przewidując, że „pan Nicość” sam sobie wyrządzi krzywdę, prowadząc do groteskowego i żałosnego końca. To ostateczne poniżenie, pokazujące, że cała ta „hiperenigmatyczna” fasada prowadzi jedynie do autodestrukcji.

Piosenka „Hiperenigmatic stuff of Mr. Nothing” w kontekście twórczości Acid Drinkers i polskiej sceny metalowej lat 90. XX wieku stanowiła mocny głos sprzeciwu wobec pustych form, celebrytyzmu czy wszelkich przejawów udawania. Zespół zawsze cenił autentyczność i szczerość, nawet jeśli wyrażała się ona poprzez kontrowersyjne i wulgarne sformułowania. Jak zauważono w artykule na rockmetal.pl, Titus tworząc teksty, często skupia się na tematach, które „kumulują się w nim” i wylewają w krótkim czasie. Ta spontaniczność i surowość przekazu jest wyczuwalna w każdym wersie, budując utwór, który nie tylko atakuje, ale i skłania do refleksji nad tym, co faktycznie kryje się za „hiperenigmatyczną” otoczką pozorów.