"Jeśli zginę" autorstwa 27.fuckdemons to głęboko osobisty i emocjonalny testament, który wpleciony jest w szerszy kontekst doświadczeń młodego artysty. Max Jankowski, znany jako 27.fuckdemons, urodzony w 2006 roku w Toruniu, jest raperem, piosenkarzem i autorem tekstów, zakontraktowanym w wytwórni GUGU Szpaka. Jego pseudonim, jak sam wspomina, powstał na cześć zmarłego rapera XXXTentacion, który był dla niego inspiracją. Liczba 27 symbolizuje 17 (liczbę związaną z XXXTentacionem) plus 10, oznaczającą zjednoczenie, a Max, mając niespełna 13 lat po śmierci idola, postanowił przejąć jego inicjatywę. Styl jego piosenek jest często mroczny i smutny, opowiada o doświadczeniach rapera i problemach, z którymi się zmagał, w tym o trudnym dzieciństwie, problemach z rówieśnikami, uzależnieniach, problemach psychicznych, próbach samobójczych i biedzie.

Tekst "Jeśli zginę" rozpoczyna się od poruszającej refleksji nad wartością rodziny i wdzięczności za to, co rodzice mogą zaoferować, nawet jeśli to "przypałowe ciuchy" czy "chujowy obiad". Podkreśla znaczenie doceniania bliskich, zwłaszcza opiekunów, dopóki są obecni. Jest to hołd dla trudu wychowania i przypomnienie o szacunku do tych, którzy dają z siebie wszystko. Raper kontrastuje to z doświadczeniem "prawdziwego domu", które dla niektórych jest tylko "kwestią papierów", co "narobiło sporo problemów". Tęsknota za autentycznymi więzami i stabilnym środowiskiem jest tu wyraźnie odczuwalna, co koresponduje z jego publicznymi wypowiedziami o ciężkim dzieciństwie i dorastaniu w toksycznym środowisku.

Utwór kontynuuje z przesłaniem o sile wewnętrznej i możliwości bycia innym, mimo wspólnej krwi. Mówi o zdolności przetrwania, nawet gdy życie staje się piekłem. To silne wezwanie do indywidualności i odporności. Kolejna zwrotka dotyka problemów zdrowia psychicznego i wpływu mediów społecznościowych. Artysta otwarcie mówi o bólu, żałości i smutku, które towarzyszą spojrzeniu w lustro, zachęcając jednocześnie do codziennej pracy nad miłością do samego siebie. Krytyka social mediów jako niszczycielskiej siły, która "zniszczyła chyba wszystko", i trudności w znalezieniu prawdziwej miłości, którą opisuje jako "spisanie siebie na śmierć", są echem powszechnych problemów współczesnej młodzieży. Sam 27.fuckdemons wspomina w innych utworach o problemach psychicznych, depresji i próbach samobójczych.

W piosence nie brakuje też historii osobistych, które uwypuklają wrażliwość i empatię artysty. Wspomnienie o pogrzebie przyjaciela, któremu oddał swoje ciuchy, deklarując, że to dla niego "prawdziwy flex", w przeciwieństwie do "dripu" (modowego stylu), ukazuje jego priorytety. Jest to wyraz autentycznej pomocy i oczekiwania wzajemności w trudnych chwilach. Opowieść o interwencji w pociągu, gdzie pomógł młodej dziewczynie, pokazuje jego gotowość do działania w obliczu niesprawiedliwości i zagrożenia. Mówi o strachu przed światem, w którym "giną codziennie już miliony niewinnych ludzi", jednocześnie krytykując sprzeczność stwierdzenia, że "zdrowia nie kupisz", podczas gdy zbiórki kosztują miliony. Wzruszający jest fragment o rysunku kwiatka od chorego dziecka na onkologii, który dla niego jest "prawdziwą sztuką", cenniejszą niż "Mona Lisa". To podkreśla jego odrzucenie powierzchowności i docenienie głębokiej, szczerej wartości.

W refrenie, powtarzane frazy "Jeśli zginę to pamiętaj że w ciebie wierzyłem, jeśli zginę to przypomnij sobie ze mną chwilę, jeśli zginę to wiedz że dla ciebie to zrobiłem, dbaj o moje imię tak samo jak o moją rodzinę", stanowią centralne przesłanie utworu. To swoisty testament, skierowany do bliskich, przyjaciół i fanów. Jest to wyraz bezwarunkowej wiary w drugiego człowieka, prośba o pamięć o wspólnie spędzonych chwilach, oświadczenie o bezinteresownych działaniach oraz prośba o ochronę jego dziedzictwa i rodziny. Ta powtarzalność podkreśla wagę tych słów, nadając im charakter ostatniej woli. Max, czyli 27.fuckdemons, często tworzy wyjątkową więź ze swoimi fanami, wyznając im wdzięczność, a oni z kolei odpowiadają, że jest on częścią ich życia.

W dalszej części tekstu raper porusza problemy młodego pokolenia: fascynację "patolą", uzależnienia od narkotyków, poczucie wszechmocy w młodości i szkołę, która nie uczy życia. Refleksja nad utraconymi pieniędzmi i przyjaciółmi z powodu pożyczek (od 15. roku życia stracił "grube tysiące") dodaje warstwy autentyczności i gorzkiego doświadczenia. W utworze "Sala 27" również porusza tematykę trudów szkolnego życia, presji, poszukiwania tożsamości i depresji wśród młodzieży, gdzie "więcej ludzi ma depresję, niż ma lekcje". Ostatecznie, 27.fuckdemons jasno deklaruje, że swoich fanów zawsze będzie traktował jak rodzinę, dziękując im za "wygodne życie" i podkreślając, że tę piosenkę stworzył "dla mnie i dla was bo każdy ma jakąś historię". Jest to potwierdzenie jego bliskiej relacji z publicznością i jego misji, by tworzyć muzykę, która rezonuje z osobistymi doświadczeniami. Ten utwór to nie tylko osobiste wyznanie, ale też uniwersalne przesłanie o wartościach, które pomagają przetrwać w skomplikowanym świecie.