Utwór „Robotniczy Trap” autorstwa Żabsona i Young Igiego to fascynująca fuzja surowej estetyki pracy fizycznej z dynamiką współczesnego rapu, tworząca hymn o determinacji, ambicji i samorealizacji. Wydany w marcu 2022 roku jako singel z albumu „Amfisbena”, szybko zyskał uznanie, osiągając status podwójnej platynowej płyty w Polsce w 2023 roku, co stanowi konkretny dowód na sukces, o którym rapują artyści. Tekst piosenki, napisany przez Igora Ośmiałowskiego (Young Igiego) i Mateusza Zawistowskiego (Żabsona), jest bogaty w metaforykę budowlaną i rzemieślniczą, która staje się kluczem do zrozumienia ich artystycznej drogi.

Centralnym motywem utworu jest drill, który w refrenie zyskuje podwójne znaczenie. Gdy sąsiad pyta: „Sąsiad się mnie pyta, czemu ciągle wiercę / Bo ja robię drill, nie jakąś piosenkę”, artyści od razu klarują, że ich "wiercenie" to coś więcej niż hałas. Z jednej strony odnosi się do dosłownego wiercenia i ciężkiej pracy fizycznej, z drugiej zaś do gatunku muzycznego – drillu, charakteryzującego się intensywnym brzmieniem i bezkompromisowym przekazem. To świadome połączenie symbolizuje ich podejście do tworzenia muzyki – jest to rzemiosło wymagające potu, wysiłku i zaangażowania, a nie lekka, powierzchowna „piosenka”. Porównanie „wiertara, jakbym był Skrillexem” wzmacnia ten obraz, nawiązując do ikony elektronicznej muzyki, znanej z agresywnych i „drążących” dźwięków, co podkreśla siłę i intensywność ich własnej produkcji muzycznej, za którą odpowiada Dokkeytino.

Cała narracja przesiąknięta jest etosem ciężkiej pracy. Żabson rapuje o „brudnych rękach od roboty”, o ciągłym „ślęczeniu na tym” i kuciu „dopóki gorące, bym został platynowy”. Te wersy doskonale oddają proces twórczy – żmudny, wymagający poświęcenia, ale ostatecznie prowadzący do sukcesu i uznania w postaci platynowych płyt. Wers „Robiłem płytki w Opocznie, jak wszystkie moje ziomy” jest niezwykle plastyczny i autentyczny. Opoczno to polskie miasto znane z produkcji płytek ceramicznych, co jeszcze bardziej osadza utwór w rzeczywistości pracy fizycznej i polskiej prowincji, z której wielu artystów wywodzi się i której doświadczenia przenoszą do swojej twórczości. To podkreśla, że niezależnie od statusu, ich korzenie są związane z ciężką, manualną pracą.

Ambicje finansowe i dążenie do stabilizacji są kolejnym silnym elementem utworu. Wyrażenia takie jak „odkładam sobie stack, cegła na cegle”, „opadła jej kopara, bo zobaczyła pengę” czy „niosę hajs, wielkie wory” świadczą o dążeniu do materialnego sukcesu, który jest bezpośrednim wynikiem ich pracy. Wizja zbudowania czterech domów – „dla mamy, brata, dla siory, no i swój wymarzony” – to esencja polskiego snu o zapewnieniu bezpieczeństwa i lepszej przyszłości bliskim, co jest silnym motorem dla wielu ludzi ciężko pracujących. Deklaracja „Mama, don't worry, bo mam hajs wyłączony” sugeruje obfitość środków, tak dużą, że nie muszą się martwić o finanse, co jest kwintesencją osiągniętej niezależności.

Young Igi w swojej zwrotce kontynuuje motyw pracy, identyfikując się z „robotnikiem”, który „rozstawia pachołki” i „kieruje ruchem”. Przyjmuje rolę przewodnika, kogoś, kto buduje i wskazuje drogę: „A jeśli nie ja, to kto ci da nad głową dach?”. Jest to wyraźna deklaracja twórcy, który nie tylko kreuje muzykę, ale również buduje swoją pozycję w branży i inspiruje innych. Metafora „Zbudowałem coś z niczego, teraz zamek, kiedyś piach” doskonale ilustruje drogę od zera do sukcesu, podkreślając self-made etos, tak charakterystyczny dla hip-hopu. Trudności i przeszkody symbolizują wersy takie jak „Wszędzie mi stawiają schody” czy „mój but waży tyle, jakby był cementowy”, wskazując na ciężar i wyzwania, z jakimi mierzą się artyści. Jednak finalne przesłanie jest jednoznaczne: „Drillem wywiercę więcej siana, niż na polu ropy” – ich muzyka, ich „drill”, jest niewyczerpanym źródłem sukcesu i dobrobytu, znacznie bardziej wartościowym niż tradycyjne surowce.

„Robotniczy Trap” to zatem przemyślana opowieść o ciężkiej pracy, poświęceniu i triumfie, osadzona w autentycznych realiach. Łączy w sobie obraz fizycznego trudu z mentalnością artysty trapowego, dla którego studio jest placem budowy, a gotowe utwory – solidnymi konstrukcjami. To manifest pokolenia, które nie boi się brudzić rąk, by osiągnąć swoje cele, a sukces mierzy nie tylko platynowymi płytami, ale także możliwością zapewnienia bytu sobie i swojej rodzinie. Utwór jest potwierdzeniem, że prawdziwa wartość tkwi w uporze i konsekwencji, a droga do celu często jest długa i wyboista, ale warta każdego „wiercenia”.