Interpretacja utworu „Paparazzi” autorstwa Xzibita to wnikliwe spojrzenie na hip-hopowy świat końca lat 90., w którym artysta z Los Angeles ostro krytykuje brak autentyczności i cyniczne dążenie do sławy i pieniędzy. Piosenka, będąca pierwszym singlem z debiutanckiego albumu Xzibita At the Speed of Life z 1996 roku, szybko stała się jego przełomowym utworem.

W otwierającym utworze wersecie Xzibit zastanawia się, czy „million dollar lifestyle” jest w ogóle wart poświęcenia. Odróżnia ludzi „prawdziwych” od tych „przestraszonych jak cholera”, podkreślając, że sam otacza się tylko „wybranymi nielicznymi”. Krytykuje tych, którzy „gadają o strzelaniu, ale niczego nie zabijają”, porównując ich do świerszczy – hałaśliwych, lecz bez znaczenia. Xzibit wyraża swoją pogardę dla haju i fałszywych deklaracji, twierdząc, że prawdziwy artysta jest żołnierzem od początku, a nie aktorem z umową nagraniową, próbującym grać swoją rolę.

Refren piosenki jest jej kluczowym przesłaniem: „To wstyd, że czarnuchy w rap grze są tylko dla pieniędzy i sławy”. Tytułowi Paparazzi stają się metaforą dla tej powierzchownej pogoni za atencją, którą Xzibit tak bardzo potępia. Pokazuje to jego purystyczne, wręcz backpackerskie podejście do hip-hopu, gdzie liczyła się pasja, a nie komercyjny sukces.

W drugim wersecie Xzibit deklaruje, że nie potrzebuje świateł ani kamer, tylko akcji. Mówi o sobie jako o planecie, a nie supergwiazdzie, co symbolizuje jego stabilność i autentyczność w przeciwieństwie do efemerycznej sławy. Ostrzega przed życiem ponad stan, które prowadzi do bankructwa i braku lojalności. Głęboka konstatacja, że Los Angeles to dom skandalicznych, niebezpiecznych, wandalicznych, którym nie można ufać, podkreśla jego krytyczny stosunek do ciemnej strony przemysłu muzycznego. Xzibit rzuca wyzwanie tym, którzy udają twardzieli, a jednocześnie boją się ulicy, wyraźnie zaznaczając swoją pozycję rapera z Zachodniego Wybrzeża, który przechodzi test.

Trzeci werset kontynuuje temat odrzucenia fałszu. Xzibit podkreśla, że zrobił pół miliona dolarów, zanim dostał kontrakt nagraniowy, co świadczy o jego niezależności i prawdziwym sukcesie, niezależnym od korporacyjnych struktur. Ostrzega, że zbyt wiele wszystkiego może uczynić cię narkomanem – najpewniej odwołując się do uzależnienia od sławy i dóbr materialnych. Tekst staje się bardziej agresywny, gdy Xzibit mówi o rozprawianiu się z tymi, którzy staną mu na drodze, podkreślając swoją bezkompromisową postawę.

Ciekawostką jest fakt, że Paparazzi zsampluje motyw Pavane (Vocalise) Barbrze Streisand, będący wersją utworu Pavane Gabriela Faurégo. To nietypowe, ale znakomite połączenie klasyki z hip-hopem dodało piosence unikalnego charakteru. Instrumentalna wersja utworu została nawet użyta w serialu Rodzina Soprano oraz znalazła się na ścieżce dźwiękowej gry Tony Hawk's Pro Skater 3.

Co więcej, Paparazzi wywołało nieporozumienie z 2Pakiem. Xzibit wspominał w wywiadach, że ze względu na refren, w którym krytykuje dążenie do pieniędzy i sławy, niektórzy fani i członkowie Outlawz (grupy 2Paka) uznali to za diss skierowany w Tupaca. Xzibit wyjaśnił, że piosenka pochodziła z purystycznej, hip-hopowej perspektywy i wcale nie odnosiła się do 2Paka. Spotkali się później w House of Blues, gdzie wszystko zostało wyjaśnione, choć nie mieli okazji porozmawiać o tym szczegółowo, zanim 2Pac zmarł. To pokazuje, jak w tamtych czasach, nawet drobne zbieżności mogły prowadzić do eskalacji napięć w świecie rapu.

Singiel odniósł sukces, osiągając 9. miejsce na liście Hot Rap Songs i 83. na liście Billboard Hot 100. Został także certyfikowany złotem przez Bundesverband Musikindustrie (BVMI) w Niemczech, co Xzibit wspominał jako jedno ze swoich pierwszych doświadczeń koncertowych za granicą. Xzibit w wywiadzie z 2025 roku wspominał, że Paparazzi było pierwszą piosenką, którą nagrał po podpisaniu umowy i że reszta albumu została zbudowana wokół tego utworu, który stał się swego rodzaju hymnem w Europie.

Podsumowując, Paparazzi to ponadczasowy manifest Xzibita przeciwko komercjalizacji i utracie autentyczności w branży muzycznej. To świadectwo artysty, który od początku swojej kariery stawiał na prawdziwość i pasję, nie dając się zwieść błyskowi fleszy i pokusom sławy, a tym samym stworzył klasyk hip-hopu, który pozostaje istotny do dziś.