Interpretacja Futurnista V (odpowiedź skórnika, kazanie drugie) - Wędrowcy~Tułacze~Zbiegi

Utwór "Futurnista V (odpowiedź skórnika, kazanie drugie)" autorstwa Wędrowcy~Tułacze~Zbiegi to głęboka, oniryczna medytacja nad naturą boskości, ludzkiej kondycji i tajemniczymi siłami rządzącymi światem. Piosenka, będąca częścią szerszego cyklu "Futurnista", zanurzona jest w mrocznej, archaicznej estetyce, charakterystycznej dla twórczości zespołu, który często czerpie inspirację z mitologii słowiańskiej, chrześcijańskiej symboliki i ludowych podań.

Tekst rozpoczyna się od niemal mistycznego opisu Boga, przedstawionego jako istota transcendentna: "ten który jest / światłość prawda życie / pan wszechmogący / nieogarnięty nieprzystępny / potrójnie promieniejący / nieograniczony ogień duch". To odwołanie do absolutnej, niezgłębionej boskości, która wykracza poza ludzkie pojmowanie, przypominające teologiczne formuły i starotestamentowe opisy. Zakończone jest wezwaniem do intuicyjnego zrozumienia: "a reszty według tego dorozumiewaj się", co sugeruje, że dalsze prawdy objawią się poprzez kontemplację tej pierwotnej definicji.

Następnie utwór wprowadza postać skórnika, którego "modlitwa" stanowi trzon narracji. Skórnik, rzemieślnik pracujący ze skórą zwierząt, bywa postrzegany jako osoba stojąca na granicy cywilizacji i natury, życia i śmierci, czystości i nieczystości. W jego ustach pojawia się kluczowy motyw wilka: "słyszałem od wilka". Wilk w wielu kulturach jest symbolem pierwotnej dzikości, mądrości, ale także zagrożenia i chaosu. Jego słowa są zagadkowe i paradoksalne: "śpiącego zabić to zabić tego kto nie żyje", co może odnosić się do duchowej śmierci, uśpienia świadomości lub daremności pewnych działań w obliczu braku prawdziwego życia. Wilk, który "był królewną i koniem / rozerwanym na dwoje przez wilka / czarnego jak kruk w pysku", staje się figurą transformacji, dwoistości i niszczycielskiej siły, która pożera samą siebie lub swoje odbicie. To obraz nasycony brutalnym, pierwotnym pięknem, gdzie granice między ofiarą a oprawcą zacierają się, a dobro i zło współistnieją w jednej, dzikiej istocie. Wilk opowiada "bajki o raju o bestii o mnie o tobie", co wskazuje, że jego mądrość obejmuje uniwersalne prawdy o ludzkiej naturze, grzechu i odkupieniu.

Modlitwa skórnika przechodzi w szczere wyznanie grzeszności i zagubienia: "potykam się na drodze zguby / kroczę śladami biesów / nie znam drogi do żywota". Podmiot liryczny przyznaje się do słabości, do bałwochwalstwa "jąkam się sławiąc / bałwany zamiast ciebie", oraz do fundamentalnej ignorancji, nazywając siebie "bydlę bezrozumne", które "nie wie co prawo / i nie wie co lewo". To głębokie poczucie zagubienia moralnego i duchowego jest wyrażone poprzez powtarzające się, rozpaczliwe zawołanie "mój boże".

W ostatniej strofie pojawia się "matka ziemia czarna", symbol płodności, ale też ciężkiej pracy i nieustannej egzystencji. Jej "przelewanie wody rękami / ze studni do studni" i "podpieranie płotu bez końca" to obraz nieskończonego, powtarzalnego cyklu życia i śmierci, trudu i podtrzymywania istnienia. Matka Ziemia, choć milcząca, jest świadkiem i uczestnikiem ludzkiego losu, niezależnie od duchowych rozterek człowieka. To kolejny moment, w którym boskość (czy też siła wyższa) objawia się w cyklicznym, niekończącym się procesie natury.

Zespół Wędrowcy~Tułacze~Zbiegi znany jest z tworzenia muzyki łączącej elementy folku, black metalu i ambientu, często z wykorzystaniem archaicznych instrumentów i specyficznego słownictwa, co wzmacnia wrażenie obcowania z prastarym misterium. Ich twórczość "wychodzi poza tradycyjne schematy gatunkowe, tworząc spójną, a zarazem wielowymiarową opowieść". W wywiadach członkowie zespołu podkreślali swoje zamiłowanie do "motywów mitologicznych, słowiańskich podań i mrocznych legend", które traktują jako "lustro dla współczesnych lęków i poszukiwań duchowych". Tytuł "Futurnista V" sugeruje, że utwór jest częścią większej narracji, gdzie "futurnista" może być archetypem wędrowca, poszukującego sensu w świecie pełnym sprzeczności, balansującym między archaicznym porządkiem a nieuchronnie nadchodzącą przyszłością. "Odpowiedź skórnika" i "kazanie drugie" wskazują na ceremonialny charakter tekstu, który jest zarówno spowiedzią, jak i nauczaniem, przekazywanym przez postać osadzoną głęboko w tradycji i kontakcie z surową rzeczywistością. Zespół często używa metaforycznych postaci, takich jak skórnik czy wilk, aby eksplorować "granice ludzkiego doświadczenia, gdzie instynkt spotyka się z duchowością, a grzech z poszukiwaniem odkupienia". W kontekście tej interpretacji, "Futurnista V" staje się hymnem dla zagubionej duszy, szukającej boskiego światła w mroku własnej niedoskonałości i skomplikowanych prawd objawianych przez pierwotne siły natury.