Interpretacja Berliner Vulkan I - Wędrowcy~Tułacze~Zbiegi

Utwór „Berliner Vulkan I” autorstwa Wędrowców~Tułaczy~Zbiegów to poruszający wstęp do minialbumu o tym samym tytule, wydanego w 2020 roku, który stanowi znaczącą zmianę stylistyczną w dorobku zespołu. Podczas gdy wcześniejsze dokonania projektu Sarsa (Furia, Massemord), Stawrogina (Odraza, Gruzja, Totenmesse) i Dominika (Licho) osadzone były w mroczniejszych, metalowych rejonach, „Berliner Vulkan” zwraca się ku tanecznej elektronice, synth-popowi i zimnej fali lat 80., czerpiąc inspiracje z berlińskiej sceny muzyki elektronicznej, gdzie David Bowie nagrywał swoje przełomowe albumy. Mimo tej nowej, często energetycznej formy, rdzeń twórczości W~T~Z – wszechobecny mrok, refleksja nad kondycją świata i poczucie zagrożenia – pozostaje nienaruszony.

Początkowe wersy: „miga / miganie / miga nie / miga mi nie / przed oczami” wprowadzają w stan rozmytej percepcji, oniryzmu i wewnętrznego zamętu. Powtarzanie i subtelne negacje słowa „miga” (flickers) sugerują walkę o uchwycenie czegoś ulotnego, niejasność lub wręcz opór przed zobaczeniem prawdy. To jak migotanie niespokojnych myśli lub błyski wspomnień, które nie układają się w spójną całość. Recenzje EP-ki podkreślają, że liryki są pełne oniryzmu i pewnej ulotnej, niezdefiniowanej duchowości, odchodząc od ironii czy wulgaryzmów, obecnych w niektórych wcześniejszych utworach.

Obraz „pole widzenia / całe zaminowane” jest niezwykle sugestywny i stanowi metaforę niebezpiecznego, kruchego krajobrazu psychicznego lub emocjonalnego, gdzie każda próba jasnego spojrzenia lub podjęcia działania może prowadzić do katastrofy. To odzwierciedla wspomniane w kontekście całego albumu „poczucie zagrożenia” i „niepewnej przyszłości”. Najbardziej uderzającym fragmentem jest jednak „stanąłem na uśmiechu / i czekam”. Ta fraza może symbolizować z pozoru pozytywną fasadę, pod którą kryje się niebezpieczeństwo – uśmiech jako pułapka. Może to być również metafora wymuszonej, kruchej pozy, próby zachowania spokoju w obliczu narastającego strachu, lub po prostu bezsilnego trwania w stanie zawieszenia, wiedząc, że coś nieuchronnie się wydarzy. „Czekanie” w tym kontekście to rezygnacja lub paraliż.

Dalsza część tekstu wprowadza wątek relacyjny: „wiem że nie chcesz / niczego rozbrajać”. Adresat liryczny odmawia konfrontacji, rozwiązania problemów czy zażegnania napięcia, co staje się źródłem głębokiego niepokoju podmiotu lirycznego – „dlaczego / pocę się”. Fizyczna reakcja zdradza wewnętrzny lęk i stres. Kolejne słowa: „przepraszam / pójdę już” niosą ze sobą poczucie porażki, kapitulacji, a nawet wstydu czy poczucia bycia ciężarem. To próba wycofania się, by uniknąć dalszej eskalacji lub po prostu uciec od sytuacji, w której nie ma nadziei na poprawę.

Zakończenie „koniec zawsze / przypomina kurz” oraz powtórzenie „przepraszam / pójdę już / koniec kurz” jest pesymistyczne i melancholijne. Końce są tu równoznaczne z rozpadem, zapomnieniem, ulotnością i nieuchronnym przemijaniem. Kurz symbolizuje to, co zostaje po wszystkim – nic, pustka, zapomnienie. To uniwersalna refleksja nad kruchością istnienia i relacji. Teksty Dominika w zestawieniu z czystym, wyrazistym wokalem Stawrogina tworzą „przykuwającą uwagę symbiozę”, która pozwala przekazać tę gorzką romantykę i oniryczną duchowość w sposób poruszający, mimo zastosowania nowej, elektronicznej oprawy muzycznej. Członkowie zespołu podkreślają, że ich muzyka, choć osadzona w polskim kontekście, ma trafiać do odbiorcy przede wszystkim intuicją, a „Berliner Vulkan I” jest tego doskonałym przykładem, wzbudzając uniwersalne uczucia lęku, niezrozumienia i nieuchronności końca.