"Codzienność zmienia nas", utwór zespołu Verba z albumu "21 Marca" wydanego w 2011 roku, stanowi głęboki komentarz społeczny, malujący obraz współczesnego świata, w którym pęd ku nowoczesności i technologii pociąga za sobą znaczące, często niepokojące, konsekwencje. Centralne przesłanie piosenki, powtarzane w refrenie, podkreśla nieuchronność zmian: "Codzienność zmienia nas i oby tak dalej! Jeśli się nie zmienisz, możesz się nie odnaleźć." Sugeruje to, że adaptacja jest kluczowa w dynamicznie ewoluującej rzeczywistości, lecz jednocześnie tekst eksploruje ciemne strony tej transformacji.

Początkowe wersy wprowadzają w atmosferę zawrotnej prędkości technologicznego rozwoju: "Przez ostatnie lata ciągle wynalazki, stary Disneyland to już jakiś park Jurajski". To metaforyczne porównanie akcentuje, jak szybko nowinki techniczne i kulturowe sprawiają, że to, co kiedyś było szczytem nowoczesności, staje się przestarzałe. Życie, określane jako "bardziej hardcorowe już od gier na Playa", staje się intensywniejsze i bardziej wymagające. Zespół Verba nie unika ostrej krytyki patologii widocznych w internecie, zwłaszcza wśród młodzieży. Wzrost popularności mediów społecznościowych wiąże się z nagrywaniem i udostępnianiem filmów ukazujących niebezpieczne zachowania, takie jak zażywanie narkotyków ("Młodzi wrzucą filmy jak to walą dropsy, jak się ktoś wykręci, jeszcze zgarną za to propsy"). Obraz "zaćpanego kolesia, który odjechał na amen" jest drastycznym sygnałem alarmowym, ukazującym obojętność, a nawet fascynację destrukcją w poszukiwaniu internetowej „sławy” czy aprobaty.

Piosenka zwraca uwagę na zmianę wartości i priorytetów. Tradycyjne autorytety i moralność ustępują miejsca nowym "kultom" – "modlitwy ku Facebook'om i I-Phone'om". Autorzy tekstu zauważają erozję norm, gdzie "ludzkie normy szybko się zmieniają", a ludzie zdają się być znieczuleni na cierpienie: "przy herbacie patrzysz jak śmierć wymierzają. Ta świadomość jednak już nie dziwi, bo kiedy jedni będą płakać inni są szczęśliwi". Jest to przerażający obraz społeczeństwa, w którym tragedia jednego staje się spektaklem dla innych, a media, w pogoni za zyskiem, są w stanie "dla kasy i zabawy lać na dekalog".

Kolejne zwrotki pogłębiają krytykę wirtualnego świata i jego wpływu na relacje międzyludzkie. "Życie pędzi, nie ma na nic czasu, młodość i chęci skręcone w dopalaczu" to obraz pokolenia, które zamiast realnych doświadczeń, szuka ucieczki w substancjach psychoaktywnych i powierzchownych interakcjach online. "Zamulona szesnastka, szuka miłości na google'u, wirtualna przyjaźń przy zasyfionym biurku" to gorzka obserwacja samotności i prób zaspokojenia podstawowych potrzeb emocjonalnych w cyfrowej przestrzeni. Łatwość, z jaką można "dać bana" i pozbyć się "gości", świadczy o spłyceniu relacji i braku zaangażowania. Verba maluje wizję "złudnego świata, gdzie liczą się profity", w którym presja bycia "durniem" jest warunkiem bycia zauważonym: "musisz zrobić z siebie durnia, bo inaczej będziesz nikim!".

Finałowe wersy podkreślają paradoksalną "słodką rzeczywistość", w której wszystko jest "lol" i "spox", co oznacza bagatelizowanie poważnych problemów i powierzchowne podejście do życia. Amerykański sen, symbol sukcesu i beztroski, przedstawiony jest jako coś, co "kocha robić z mózgu siano", czyli ogłupiać i odrealniać. Piosenka kończy się potężnym akcentem emocjonalnym, zwracając uwagę na obojętność wobec prawdziwego cierpienia: "kto zawinął krzyż i nie przyznał się nikomu. Dajcie spokój, ale nikt nie zauważa, płaczu matki zabitego nastolatka". To bolesne zderzenie fasadowej beztroski z autentycznym bólem, który w zgiełku codzienności zostaje niezauważony.

"Codzienność zmienia nas" to nie tylko utwór muzyczny, ale apel o refleksję. Verba, znana z tworzenia chwytliwych melodii z prostymi, ale często dobitnymi tekstami, w tej piosence posługuje się bezpośrednim językiem i obrazowymi metaforami, by skłonić słuchacza do zastanowienia się nad kierunkiem, w jakim zmierza społeczeństwo. Zespół, którego skład z biegiem lat ewoluował – od hip-hopowego duetu Bartka Kielara i Ignacego Ereńskiego, przez odejście Ereńskiego w 2012 roku i dołączenie Przemysława Mality – konsekwentnie komentował rzeczywistość, choć z czasem oddalał się od pierwotnych hip-hopowych brzmień. Ten utwór pozostaje istotnym świadectwem czasu i przestrogą przed zbyt łatwym poddawaniem się zmianom bez krytycznej oceny ich wpływu na ludzkość.