Interpretacja Myślałem - Tomasz Lewandowski

Piosenka Tomasza Lewandowskiego "Myślałem" to poruszająca ballada z gatunku poezji śpiewanej, która głęboko wnika w bolesne i skomplikowane relacje międzyludzkie, a zwłaszcza w rozpad miłości. Sam Tomasz Lewandowski, urodzony w 1970 roku pieśniarz, gitarzysta i wykonawca piosenki turystycznej oraz poetyckiej, znany jest z nastrojowych i refleksyjnych utworów, które często dotykają intymnych doświadczeń ludzkich. Warto zaznaczyć, że chociaż Lewandowski jest wykonawcą, kompozytorem i aranżerem, autorem tekstów większości jego piosenek, w tym prawdopodobnie i "Myślałem", jest Mirosław Bochenek. To właśnie ta współpraca nadaje utworom Lewandowskiego unikalny, poetycki szlif, wplatając w muzykę głęboką wrażliwość słowa. Utwór ten znalazł się na płycie "Na sprzedaż" wydanej w 2002 roku.

Tekst rozpoczyna się od zderzenia idealistycznego wyobrażenia o szczęściu z brutalną rzeczywistością: "Myślałem, jestem szczęśliwy, / Jak to bywa w bajkach, / I nagle, cóż, w oczach piwnych, / Wrogość głęboka jak Bajkał." Ten początkowy wers natychmiast wprowadza słuchacza w stan rozczarowania i utraconej iluzji. Obraz "oczu piwnych" może sugerować ukochaną osobę, w której spojrzeniu nagle, bez wyraźnego ostrzeżenia, pojawia się bezdenna, zimna wrogość, porównywalna z głębią jeziora Bajkał – symbolem czegoś olbrzymiego, niezgłębionego i potencjalnie niebezpiecznego. Kontrast między bajkowym szczęściem a nagłą, lodowatą nienawiścią jest tu niezwykle silny i stanowi oś narracji.

Dalsze strofy ukazują tragizm sytuacji, w której dwoje ludzi nadal fizycznie dzieli wspólne życie, choć emocjonalnie są już miliony kilometrów od siebie: "Jeszcze w łóżku sypiamy razem, / Jemy obiad przy jednym stole, / Bo tak trudno pozbyć się marzeń, / Przekreślonych zmarszczką na czole." Te codzienne, intymne czynności stają się jedynie pustymi rytuałami. Podkreślenie trudności w "pozbyciu się marzeń, / Przekreślonych zmarszczką na czole" sugeruje bolesne uświadomienie sobie, że piękne wizje przyszłości zostały bezpowrotnie zniszczone, a ślady tego cierpienia są już widoczne na zewnątrz, w fizycznych oznakach starzenia się i zmartwień. Jest to obraz walki z akceptacją końca, z próbą trzymania się czegoś, co już nie istnieje.

Utwór staje się jeszcze bardziej dramatyczny w kolejnym fragmencie: "Bo przeżyć swoją miłość, / Czuć, jak drażni jej zapach trupi, / To jakby Boga w twarz się uderzyło, / Za to, że winy naszej nie odkupił." To niezwykle mocne i bluźniercze porównanie oddaje skalę rozpaczy i poczucia niesprawiedliwości. Miłość, która umarła, jest niczym rozkładające się ciało, a jej "trup zapach" drażni i przypomina o stracie. Obwinianie siły wyższej o to, że nie zdołała "odkupić winy" za ten stan rzeczy, świadczy o głębokim poczuciu porzucenia i zdrady, nie tylko przez partnera, ale niemalże przez sam los czy boski porządek. To wołanie o sens w obliczu absurdu cierpienia.

Z "wielkich zaklęć" miłości, które kiedyś łączyły, pozostały jedynie "zajadłe przekleństwa". Cel jest jeden – sprawić, aby to, co kiedyś "kochało się do szaleństwa", teraz "obmierzło na całe życie". To paradoksalna, autodestrukcyjna próba wymazania przeszłości, zatrucia wspomnień, by ulżyć obecnemu bólowi. Dzieje się to "na złość pasjansom i logice", co podkreśla irracjonalność ludzkich emocji w obliczu rozpaczy – logika podpowiada, że takie zachowanie jest bezsensowne, ale namiętność i złość biorą górę.

Ostatnie strofy ukazują kontynuację tej wewnętrznej walki i wzajemnego zadawania bólu: "Jakby nas uwierała w sercu, / Jakbyśmy mieli sto ważnych powodów, / Zabijaliśmy ją lekkomyślnie, / Mordercy opętani zapachem głodu." Metafora miłości "uwierającej w sercu" sugeruje, że jej obecność, nawet martwej, jest nieznośna. "Mordercy opętani zapachem głodu" to potężny obraz: głodu ulgi, głodu zapomnienia, głodu zakończenia cierpienia, który prowadzi do ostatecznego zniszczenia resztek uczucia, choć czyni się to "lekkomyślnie", bez pełnej świadomości konsekwencji. To okrutne samookaleczenie emocjonalne.

Finał piosenki zamyka krąg pozornie normalnego życia, w którym pod powierzchnią kryje się ogromna wrogość: "Jeszcze chodzimy wspólnie na spacer, / Razem wracamy, słuchamy radia, / I mamy oboje rację, / Że czas już skoczyć sobie do gardła." Codzienne czynności, takie jak spacery czy słuchanie radia, stają się maską, za którą kryje się narastająca nienawiść. Zdanie, że "mamy oboje rację", jest ironiczne i tragiczne zarazem. Sugeruje, że obydwie strony konfliktu okopały się na swoich pozycjach, nie widząc już szansy na porozumienie, a jedynym wyjściem wydaje się ostateczne, brutalne rozstrzygnięcie, symbolizowane przez "skoczenie sobie do gardła". To potwornie smutny obraz końca relacji, w której miłość zamieniła się w tak głęboką wrogość, że kontynuowanie nawet pozornej wspólnoty staje się niemożliwe i wymaga fizycznej eliminacji.

"Myślałem" to zatem głęboka refleksja nad bólem rozpadającej się miłości, nad zderzeniem marzeń z rzeczywistością, nad autodestrukcyjną siłą zranionych uczuć i nad niemożnością ucieczki od konsekwencji utraconych nadziei. To pieśń o agonii miłości, która staje się ciężarem nie do uniesienia.