Interpretacja Masters Of War - The Long Ryders

Tekst piosenki "Masters Of War", choć powszechnie kojarzony z Bobem Dylanem, w interpretacji The Long Ryders nabiera nowych odcieni, pozostając jednocześnie wiernym pierwotnemu, palącemu przesłaniu. Oryginalnie napisany przez Dylana zimą 1962-63 i wydany na albumie The Freewheelin' Bob Dylan w 1963 roku, utwór ten jest gorzkim protestem przeciwko zbrojeniom nuklearnym Zimnej Wojny i cynizmowi tych, którzy profitują z konfliktów zbrojnych. The Long Ryders, zespół zrodzony z kalifornijskiej sceny Paisley Underground w latach 80., słynący z łączenia country, folku i punkowej energii, podjął się reinterpretacji tego klasyka, umieszczając go m.in. na albumie Metallic B.O. w 1989 roku oraz w rozszerzonych wydaniach swoich płyt.

Utwór rozpoczyna się bezpośrednim oskarżeniem: "Come you masters of war / You that build the big guns / You that build the death planes / You that build all the bombs". Narrator zwraca się do tych, którzy czerpią zyski z przemysłu wojennego, tych "ukrywających się za ścianami" i "za biurkami". To nie jest zwykła pacyfistyczna pieśń; to akt potępienia skierowany do konkretnej grupy – "mistrzów wojny". Dylan sam przyznał, że nigdy wcześniej nie napisał niczego tak bezpośredniego, mówiąc: "Nie piszę piosenek, które życzą ludziom śmierci, ale w tym przypadku nie mogłem się powstrzymać". Łączył on utwór z ostrzeżeniem prezydenta Dwighta D. Eisenhowera przed "kompleksem wojskowo-przemysłowym" w jego pożegnalnym przemówieniu z 1961 roku.

Kolejne zwrotki malują obraz brutalnej obłudy. "You play with my world / Like it's your little toy" – oskarża narrator, podkreślając brak empatii i przedmiotowe traktowanie ludzkich losów przez osoby u władzy. Zarzut, że "You put a gun in my hand / And you hide from my eyes / And you turn and run farther / When the fast bullets fly", demaskuje tchórzostwo tych, którzy wysyłają innych na pewną śmierć, sami pozostając w bezpiecznej odległości. Porównanie do "Judas of old" potęguje poczucie zdrady, przypisując im kłamstwo i oszustwo w kwestii możliwości wygrania "world war". Widzenie "przez ich oczy" i "przez ich mózgi" symbolizuje przenikliwą świadomość narratora, który "przejrzał ich maski".

Wersy takie jak "You fasten all the triggers / For the others to fire / Then you set back and watch / When the death count gets higher" brutalnie obnażają mechanizmy wojny. To ci, którzy inicjują konflikty, siedzą wygodnie w swoich "mansion'", podczas gdy "young people's blood / Flows out of their bodies / And is buried in the mud". To oskarżenie dotyka również etapu prewencji, gdy "mistrzowie wojny" rzucają "worst fear / That can ever be hurled / Fear to bring children / Into the world", zagrażając przyszłym pokoleniom. Narrator wprost stwierdza, że ci ludzie "ain't worth the blood / That runs in your veins".

Kulminacją piosenki jest apokaliptyczna klątwa. Mimo zarzutów, że jest "młody" i "niedoświadczony", narrator podkreśla, że nawet "Jesus would never / Forgive what you do". Ta linia nadaje utworowi niemal biblijny wymiar potępienia. Ostatnie zwrotki to wstrząsające życzenie śmierci i obietnica czuwania nad grobem: "And I hope that you die / And your death'll come soon / I will follow your casket / In the pale afternoon / And I'll watch while you're lowered / Down to your deathbed / And I'll stand over your grave / 'Til I'm sure that you're dead." To niezwykle osobisty i intensywny finał, który Bob Dylan pominął podczas niektórych późniejszych występów, na przykład w West Point w 1990 roku, być może z powodu refleksji nad jego ostatecznością. Jednak to właśnie ta bezkompromisowa wściekłość czyni "Masters Of War" tak potężnym hymnem protestu.

The Long Ryders w swojej wersji utworu, wydanej na płycie w 2004 roku, podeszli do niej z własną wizją, "podkreślając drona – muzycznie rzecz ujmując – poprzez pomysłową grę lap steel Stephena [McCarthy'ego], powtarzalną figurę gitary 12-strunowej Rickenbackera Sida [Griffina] i skrzypce Willa Glenna z Rain Parade". Jak zauważył Sid Griffin, "Will Glenn z sukcesem naśladował wiolonczelę Johna Cale'a z wczesnych nagrań The Velvet Underground, co naprawdę ożywiło piosenkę i jej nową aranżację". Dzięki temu zabiegowi, ich cover zyskał mroczną, hipnotyzującą teksturę, która idealnie współgra z nieprzejednanym tonem oryginalnych słów, nadając im nowe, psychodeliczne brzmienie, jednocześnie wzmacniając uczucie złowrogiego "dronowania" wojennego przemysłu. Tekst ten, napisany w 1963 roku, pozostaje niestety uniwersalną i ponadczasową prawdą, niezależnie od epoki czy konfliktu.