Interpretacja This Green City - The Glove

W mrocznym, psychodelicznym krajobrazie lat 80., zrodzonym z twórczego niepokoju dwóch gigantów post-punka, Roberta Smitha z The Cure i Stevena Severina z Siouxsie and the Banshees, powstał efemeryczny projekt The Glove. Ich jedyny album, Blue Sunshine, z 1983 roku, którego nazwa nawiązuje do horroru o ludziach stających się psychotycznymi mordercami po zażyciu fikcyjnego LSD, jest artystycznym świadectwem tego okresu. Właśnie w tym surrealistycznym kontekście odnajdujemy utwór "This Green City", którego teksty, napisane przez Stevena Severina, malują obrazy dezorientacji i podświadomego lęku.

Piosenka otwiera się linijką "Someone's evil laugh shoots down my back", natychmiast wprowadzając atmosferę paranoi i zagrożenia. Poczucie ścigania, ucieczki przed czymś "Shapeless and aging", sugeruje strach przed nieuchwytnym wrogiem – być może wewnętrznymi demonami, presją zewnętrznego świata, a nawet lękami związanymi ze starzeniem się i utratą kontroli. The Glove powstało w czasie, gdy Smith i Severin znajdowali się pod "dużym stresem" w swoich macierzystych zespołach, co nadaje tym wersom dodatkowej głębi. Ucieczka "Through the tangle of your broken words" wskazuje na trudności w komunikacji, rozczarowanie lub poczucie bycia uwięzionym w cudzych, niespójnych narracjach. "This cheap impulse falls so dry" może symbolizować utratę nadziei w powierzchownych dążeniach lub frustrację z powodu bezowocnych działań. Wers "In the maze I burn down turn" mówi o destrukcyjnym zmaganiu z wewnętrznym labiryntem, próbą wyzwolenia się poprzez zniszczenie. Najbardziej niepokojącym obrazem jest "You turn my skin around", sugerujące głęboką utratę tożsamości, poczucie bycia manipulowanym lub zmienionym przez czyjś wpływ, co prowadzi do introspekcyjnego pragnienia: "Wishing my eyes could look down down on me...". To wołanie o zdystansowanie się od siebie, o zobaczenie własnej kondycji z zewnątrz, może być odzwierciedleniem intensywnego samopoznania lub dysocjacji, która często towarzyszy psychodelicznym doświadczeniom, jakie zespół celowo eksplorował.

Druga zwrotka kontynuuje surrealistyczną podróż: "Stairs fall like jewels / As we near the door". Obraz spadających schodów, choć piękny ("like jewels"), jest też obrazem destrukcji i zapadania się, być może drogi ucieczki, która paradoksalnie prowadzi donikąd. Zbliżanie się do "drzwi" może symbolizować przejście, ale i zbliżanie się do nieuniknionego. Następnie pojawia się kolejny niepokojący i intymny obraz: "You fold through my neck", który wzmacnia poczucie penetracji i braku kontroli nad własnym ciałem. "Arms like crystal / So black with charm breath" to zestawienie kruchego piękna z mrocznym, uwodzicielskim urokiem, co może opisywać niebezpieczną, ale pociągającą siłę, która pochłania podmiot liryczny. Kulminacją tej części jest "We turn to face the dying sun...", co symbolizuje koniec cyklu, zmierzch nadziei, melancholijne pogodzenie się z nieuchronnym losem lub nawet świadome wkroczenie w mrok.

Refren, powtarzający "This green city rains down on me / This green city rains down", jest najbardziej enigmatycznym elementem utworu. "Zielone miasto" to obraz, który natychmiast wzbudza wiele skojarzeń. Zieleń może symbolizować naturę, odrodzenie, ale także zazdrość, chorobę, rozkład, a nawet nienaturalność czy sztuczność, szczególnie w kontekście miejskim. W świetle inspiracji zespołu psychodelicznym kinem klasy B (album Blue Sunshine), "zielone miasto" może być halucynacją, zniekształconą rzeczywistością, manifestacją wewnętrznego chaosu, bądź odniesieniem do toksycznego lub zbyt szybko rozwijającego się miejskiego środowiska. To, że "spada na mnie deszczem", oznacza, że jest to doświadczenie wszechogarniające, niemożliwe do uniknięcia, które przenika każdą cząstkę istnienia podmiotu lirycznego – być może oczyszczające, ale równie dobrze dławiące lub po prostu wszechobecne. Intensywne sekwencje syntezatorów i "unoszące się gitary" w utworze "This Green City" doskonale oddają to uczucie zanurzenia w onirycznym, a jednocześnie przytłaczającym pejzażu.

Warto zauważyć, że album Blue Sunshine został opisany przez Roberta Smitha jako rodzaj "eksperymentu artystycznego", a sesje nagraniowe były "nierealne", przypominające "niekończącą się imprezę", podczas której faktycznie nagrywano muzykę tylko przez około pięć dni z dwunastu tygodni. Steven Severin dodał, że "nie ma w tym albumie żadnej sztuczności, jest to jedynie odzwierciedlenie naszej 'chemii', naszego wspólnego poczucia humoru". To podejście do tworzenia, zacierające granice między rzeczywistością a fantazją, imprezą a pracą, doskonale rezonuje z onirycznym, nieco chaotycznym charakterem "This Green City". Co więcej, album był miksowany przy użyciu metody "fish-panning", opracowanej specjalnie dla The Glove przez Mr. Waverleya, która, jak zauważono, tworzy unikalne brzmienie, "zwijające się w przestrzeni liminalnej między świadomym a nieświadomym umysłem słuchacza". To "zielone miasto" spadające deszczem może być właśnie tą liminalną przestrzenią, w której granice percepcji ulegają zatarciu, a rzeczywistość staje się płynna i nieprzewidywalna.

W konsekwencji, "This Green City" to utwór pełen symboliki, który zaprasza słuchacza do podróży przez labirynt lęków, utraty kontroli i surrealistycznych wizji, osadzonych w twórczym chaosie projektu The Glove. Jest to piosenka o poszukiwaniu sensu lub pogodzeniu się z brakiem sensu w świecie, który nieustannie zmienia swoją formę i barwę.