Interpretacja Wasn't Human - High Parasite

'Wasn't Human' zespołu High Parasite to utwór, który z mistrzostwem maluje obraz zakazanej fascynacji i fatalnego zauroczenia, zanurzając słuchacza w mrocznej, gotyckiej opowieści. Singiel ten, wydany jako trzeci zwiastun debiutanckiego albumu "Forever We Burn", który ukazał się 27 września 2024 roku, doskonale oddaje esencję "death popu" – gatunku, którym zespół, z wokalistą Aaronem Stainthorpe'em (znanym z My Dying Bride) na czele, określa swoją muzykę.

Tekst piosenki rozpoczyna się od przeczucia czegoś nieuchronnego i mrocznego: "The hour had arrived / A feasting would begin". Te słowa od razu wprowadzają nastrój grozy i pewnego rodzaju rytualności. Podmiot liryczny, patrząc w oczy tajemniczej postaci, czuje nieodparty pociąg – "And wanted to dive in". To natychmiastowe, intensywne przyciąganie jest niczym hipnotyzująca siła, która wykracza poza racjonalne myślenie. Zapadający zmrok, kiedy "The sun would say goodnight / The darkness has begun", symbolizuje pogrążanie się w czymś zakazanym, co istnieje poza sferą światła i jawy. Ostrzeżenie, które pojawia się w notce: "It ended, 'P.S. Run!'", jest wyraźnym sygnałem zagrożenia, ale zostaje ono celowo zignorowane, co podkreśla siłę obsesji.

W wywiadzie dla Hold Tight z 15 sierpnia 2024 roku, wokalista Aaron Stainthorpe tak opisuje inspirację do 'Wasn't Human': "Femme fatale czarodziejskiego porządku próbuje wyciągnąć z ziemi, powietrza i ognia byt, który pomoże jej w nikczemnych czynach życzenia ciemności całej ludzkości. Z tajnego kręgu druidów, zalesionego w zimnych północnych rejonach Yorkshire, rozpoczęło się przywołanie, ale kto może powiedzieć, jakie diaboliczne siły zostaną wydobyte na światło!". Ta wypowiedź artysty rzuca nowe światło na postać kobiety z tekstu, ukazując ją jako demoniczną, niemal pogańską wiedźmę, której cel jest znacznie mroczniejszy niż zwykłe uwodzenie. Kontekst „tajnego kręgu druidów” i „zimnych północnych rejonów Yorkshire” dodaje utworowi głębi, zakorzeniając go w brytyjskim folklopie i gotyckim krajobrazie.

Refren jest sednem emocjonalnym utworu: "No, she never said it / Yeah, I knew she meant it / I didn't even care / She wasn't human". Powtórzenie tej frazy kilkukrotnie, a na końcu wręcz obsesyjnie "I didn't even care", wyraża całkowite poddanie się podmiotu lirycznego. Nieistotne staje się to, co zostało wypowiedziane, liczy się to, co zostało "zamierzone" – ukryte intencje, mroczny urok. Stwierdzenie "She wasn't human" jest tutaj kluczowe. Nie chodzi tylko o to, że kobieta jest niezwykła czy wyjątkowa, ale dosłownie inna, nieludzka. Może to być interpretacja metaforyczna – że jej urok był tak przemożny, iż wydawała się nadprzyrodzona, wykraczająca poza ludzkie pojmowanie. Jednak w świetle komentarzy Stainthorpe'a, można śmiało uznać, że chodzi o literalną, nadnaturalną istotę – wiedźmę lub demona, którą przywołano do życia. Brak "ludzkości" uwalnia podmiot liryczny od moralnych dylematów, pozwalając mu zanurzyć się w tej "ciemności" bez żalu czy wyrzutów sumienia. To rezygnacja z ludzkich norm na rzecz pierwotnego, niebezpiecznego pożądania.

Druga zwrotka kontynuuje ten mroczny portret: "The midnight curse is done / Her voice has brought about / An ending so undone / From this wicked femme fatale". Wyrażenie "midnight curse" odnosi się do czarów i magii, podkreślając element nadprzyrodzony. "Wicked femme fatale" to klasyczny archetyp w literaturze i sztuce, kobiety, która uwodzi i niszczy, często nieświadomie lub z premedytacją. W kontekście tej piosenki, to właśnie ona jest siłą sprawczą, która sprowadza "ending so undone" – nieodwracalne zakończenie, które być może jest zarówno końcem podmiotu lirycznego, jak i początkiem czegoś nowego, mrocznego.
Kontrast z nastaniem nowego dnia – "The golden sun is new / Amber spreads her arms / Deep into the blue / Displaying all her charms" – jest złudny. Nawet w blasku słońca kobieta "rozkłada ramiona", wciąż "ukazując wszystkie swoje wdzięki", co sugeruje, że jej wpływ jest wszechobecny i nie ogranicza się tylko do nocy. To nie jest ulotny czar, lecz trwała dominacja.

Aaron Stainthorpe, znany z głębokiej emocjonalności i poetyckich tekstów w My Dying Bride, wnosi tę samą wrażliwość do High Parasite. W wywiadzie dla Sonic Perspectives z 20 sierpnia 2024 roku, mówił o zespole: "High Parasite to nie jest projekt poboczny. To nowy zespół koncertujący i nagrywający, a debiutanckim albumem 'Forever We Burn' pokazujemy naszą miłość do wszystkiego, co gotyckie i wspaniałe, a także wspólne przekonanie, że mroczna muzyka nie musi być ograniczona do cieni". W przypadku 'Wasn't Human', ta "miłość do wszystkiego, co gotyckie i wspaniałe" manifestuje się poprzez eksplorację niebezpiecznej, ale pociągającej strony miłości i pożądania, która graniczy z obsesją i nadprzyrodzonym.

Utwór 'Wasn't Human' to swoisty taniec na krawędzi. Melodia, którą zespół opisuje jako "death pop", łączy chwytliwość z mrokiem gotyckiego metalu, co sprawia, że opowieść o tej femme fatale jest zarówno uwodzicielska, jak i niepokojąca. Aaron Stainthorpe w wywiadzie z 2 września 2025 roku dla portalu Tera Relicta, zapytany, czy kobieta z 'Wasn't Human' jest jednym z tytułowych "pasożytów", enigmatycznie odpowiedział: "Haha, nie jestem pewien. To trochę tajemnicze. Chcieliśmy, żeby była jakąś tajemniczą istotą ludzką. Czy była, czy nie była, prawdopodobnie nie. Nie wyjaśniamy wszystkiego…". Ta celowa niejednoznaczność pozostawia pole do interpretacji, ale jednocześnie potwierdza, że nieludzka natura bohaterki jest centralnym punktem utworu.

Podsumowując, 'Wasn't Human' to głęboka analiza ludzkiej psychiki w obliczu nieodpartego uroku i nadnaturalnego niebezpieczeństwa. To piosenka o tym, jak łatwo człowiek może zrezygnować z racjonalności na rzecz intensywnych emocji i zakazanych pragnień, nawet gdy instynktownie czuje zagrożenie. High Parasite, poprzez mistrzowskie połączenie mrocznej estetyki z wciągającą melodią, tworzy dzieło, które jest zarówno opowieścią o miłości i utracie, jak i gotycką baśnią o kuszeniu przez to, co nieziemskie i niebezpiecznie pociągające.