Tekst piosenki "Children Of The Corn" autorstwa Sopor Aeternus & The Ensemble of Shadows to głęboka podróż w najciemniejsze zakamarki ludzkiej egzystencji, naznaczona charakterystycznym dla twórczości Anny-Varney Cantodei pesymizmem, poszukiwaniem transcendencji i odrzuceniem fizyczności na rzecz świata wewnętrznego. Utwór ten, będący tytułowym singlem i jednocześnie trzecią oraz ostatnią częścią trylogii "A Triptychon of GHOSTS (or: El Sexorcismo de Anna-Varney Cantodea)", z 2011 roku, doskonale wpisuje się w neoklasyczno-darkwave'owy, a wręcz barokowy styl artystki, która w swojej twórczości często porusza tematy bólu, samotności i tożsamości płciowej. Anna-Varney Cantodea sama określa swoją muzykę jako "terapię, precyzyjnie mówiąc, autoterapię... magiczną, duchową pracę... nieustanną inwentaryzację... ciągłą analizę... kryzys i obserwację... inwokację i egzorcyzmy".

Utwór rozpoczyna się od przygnębiającej deklaracji: „There's not a shred of beauty here, / Residing in the human flesh / There's only sadness and confusion, / And the stench of shit and death”. Te pierwsze wersy natychmiast zanurzają słuchacza w nihilistycznej wizji ludzkiego ciała i jego kruchości, podkreślając wszechobecność rozkładu i cierpienia. Jest to kwintesencja światopoglądu Anny-Varney, która wielokrotnie wyrażała swoje głębokie poczucie wyobcowania i niechęci do fizycznej formy, postrzegając ją jako źródło bólu i niedoskonałości.

Kolejne strofy, mówiące o chwilach „dull of self-pity, / Of insufficiency and doubt” i pragnieniu bycia „someone else”, ukazują introspekcję i poczucie nieprzystosowania. Anna-Varney, jako osoba transpłciowa, otwarcie mówiła o swoich osobistych zmaganiach z tożsamością i dysforią, co może rezonować z tym pragnieniem ucieczki od własnego „ja”. To poczucie niewystarczalności prowadzi do poszukiwania ukojenia poza sferą cielesną.

Centralnym punktem tekstu jest kontrast między upadłą fizycznością a nieśmiertelnym umysłem. „Sometimes ghosts are passing through, / The mind both labyrinth and tomb, / And yet its still unrivaled here, / Because things aren't born, / Only ideas / Are sleeping safely / Far beyond the horrors of decay. / And they are sacred and immortal / Because they never have to fade”. Umysł staje się labiryntem i grobowcem, ale jednocześnie niezrównanym sanktuarium. W tym mrocznym azylu nie rodzą się rzeczy materialne, lecz idee – święte i nieśmiertelne, bezpieczne od zgnilizny i przemijania. To fundamentalna zasada twórczości Sopor Aeternus: przekonanie, że sztuka i wyobraźnia są drogą do transcendencji, sposobem na osiągnięcie nieśmiertelności i odnalezienie piękna poza ulotnym światem fizycznym.

Obrazy takie jak „Thumbing at times half-heartedly / Through flipbooks of a lonely child, / Old silent movies shake and flicker, / In the dark theater between my thighs,” są wyjątkowo enigmatyczne i silnie nacechowane osobistymi doświadczeniami artystki. Mogą one symbolizować powrót do dziecięcej niewinności, ucieczkę w fantazję jako mechanizm obronny przed traumą dorastania, o której wspomina recenzja albumu. „Soulless bodies unspecified / As they are numberless and cropped” wydają się być wyobrażeniami idealnych, odcieleśnionych form, pozbawionych wszelkich ograniczeń i „odoru” fizycznego rozkładu. Recenzje albumu podkreślają, że "Children of the Corn" jest "kinematograficznym doświadczeniem z kamerą voyeurystyczną skierowaną na wyimaginowane i przykładne dzieciństwo w momencie, gdy korupcja może przeniknąć grubą skórę słodkich snów i wprowadzić mniej słodki zapach dorastania, częściowo w naturze, częściowo w traumie".

Pytanie „When you close your tired eyes / Does he then join you in this place? / Will he cross over, share your dream / Or does he vanish on the doorstep / All to quickly disappear.” odnosi się do poszukiwania duchowego połączenia, być może z wyidealizowanym ukochanym lub z transcendentną częścią siebie. To pragnienie wspólnoty wykraczającej poza ograniczenia rzeczywistości. Odpowiedź przychodzi szybko i bezlitośnie: „Alas! Reality is such a crippled whore / All mortal things are sick and rotten to the core, / Only the mind, a frail but kingly jewel, / Gives birth to beauty love and truth.” Rzeczywistość jest przedstawiona jako okaleczona kurwa, a wszystkie śmiertelne rzeczy są chore i zepsute do szpiku kości. Jedynie umysł, choć kruchy, lecz królewski klejnot, jest źródłem piękna, miłości i prawdy. To wyraźne odrzucenie świata empirycznego na rzecz wewnętrznego królestwa myśli i uczuć.

W zakończeniu utworu, Anna-Varney proponuje jedyne słuszne rozwiązanie: „So why not stay and forever make a home, / In the darkness of the only place, / You know you can belong? / In a land, sublime that some call fantasy / Our only hope of love / Or immortality.” Zaprasza do stworzenia wiecznego domu w ciemności jedynego miejsca, w którym można prawdziwie przynależeć – w krainie fantazji. To właśnie tam, w tej sublimowanej fantazji, artystka odnajduje jedyną nadzieję na miłość i nieśmiertelność. Tytuł projektu "Sopor Aeternus" sam w sobie oznacza "wieczny sen", co doskonale oddaje ideę ucieczki do wewnętrznego świata. Repetycja początkowych wersów na końcu piosenki nie tylko zamyka kompozycję w klamrę, ale także podkreśla niezmienną, ponurą ocenę zewnętrznej rzeczywistości, jednocześnie wzmacniając konieczność i znaczenie schronienia w sferze ducha i wyobraźni. Cały album jest opisany jako "niezapomniane doświadczenie muzyczne", które "przenosi w swoich licznych przeplatających się włóknach wielkość i siłę wyobraźni".