Interpretacja Solitaire - Sophia Stel

„Solitaire” Sophii Stel to intymna i introspektywna opowieść o samotności, dojrzewaniu po rozstaniu oraz złożonym procesie akceptacji. Utwór, który stanowi część jej drugiego EP o tytule „How To Win At Solitaire”, wydanego 5 września 2025 roku, jest głęboko osadzony w osobistych doświadczeniach artystki. Sama Stel wyjaśniła w wywiadach, że EP-ka narodziła się z okresu samotności i rozrachunku z samą sobą, po trudnym rozstaniu. Tytuł nawiązuje do gry w pasjansa, jedynej dostępnej na jej starym telefonie z klapką, której nigdy nie potrafiła wygrać. Kiedy wygooglowała, jak to zrobić, otrzymała abstrakcyjną poradę: „Przesuwaj karty z intencją” – co, jak zauważyła, było podobne do „niejasnych rad, które dostaje się na temat tego, jak być samemu”. Dla Stel pasjans to „gra na wytrzymałość, ćwiczenie w przebywaniu z niepewnością i uczeniu się akceptacji tego, czego nie można kontrolować”.

Pierwsze strofy piosenki, „These days I hardly say a thing / Keep to myself I've been so clean / Sleep much better rarely dream / And people like me it would seem”, wprowadzają w stan odosobnienia. Narratorka opisuje wycofanie się ze świata, które interpretować można jako formę samooczyszczenia po burzliwym okresie. To „trzymanie się na uboczu” i unikanie zbędnych słów rezonuje z osobistym wyborem Sophii Stel, która korzysta z „głupiego telefonu” (flip phone), aby być bardziej obecną i świadomą otoczenia, unikając jednocześnie społecznego zmęczenia i bezmyślnego scrollowania w towarzystwie. Jest to obraz osoby, która, choć może wydawać się opanowana i spokojna na zewnątrz, skrywa głębokie wewnętrzne przemiany.

Druga zwrotka, „I guess there's things I wish you'd seen / I got so strong since seventeen / You might feel proud of where I've been / But then again I guess we just won't know”, ujawnia tlące się pragnienie uznania ze strony byłego partnera. Mimo pozornej obojętności, istnieje w niej tęsknota za tym, by ktoś z przeszłości dostrzegł jej rozwój i siłę, którą zyskała od siedemnastego roku życia. Jednocześnie pojawia się gorzka świadomość, że ta wiedza i duma nigdy nie zostaną zweryfikowane.

Refren jest sercem piosenki, odzwierciedlającym moment wrażliwości i rozczarowania: „Reach out for the first time / No you don't reciprocate it / god it's been a long time / Well now I wish that I had waited / Oh you say you fall fine / This is how it goes / I hate it / god it's been a long time / Well now I wish that I had waited”. Narratorka podjęła próbę nawiązania kontaktu, być może po raz pierwszy od dawna, ale spotkała się z brakiem wzajemności. Wynikające z tego żal i frustracja są namacalne, zwłaszcza w powtórzonym „I hate it” i wyrażonym dwukrotnie pragnieniu, by poczekać – by nie podejmować tej próby wcale. Odpowiedź drugiej strony, „you say you fall fine”, jest tu chłodna i obojętna, co potęguje ból narratorki.

Kluczowe dla interpretacji są zwrotki trzecia i czwarta, wprowadzające metaforę gier: „I asked you for a game of chess / Well you like solitaire the best / I focus harder on my breath / You've never been a fan of rest I know”. Szachy symbolizują relację wymagającą współpracy, strategii i wspólnej gry z przeciwnikiem. Druga osoba, preferując pasjansa, podkreśla swoją samowystarczalność i brak potrzeby interakcji. W obliczu tego odrzucenia, narratorka koncentruje się na oddechu, co jest aktem samokontroli i próbą uspokojenia wewnętrznego chaosu. Stwierdzenie „You've never been a fan of rest” dodatkowo charakteryzuje tę osobę jako zawsze w ruchu, niezdolną do zatrzymania się i zaangażowania.

Ostatnia zwrotka przynosi poruszającą transformację: „I understand you had to choose / with no opponent you still lose / And so I change it's what I do / Now I like solitaire like you”. Narratorka rozumie, że druga osoba wybrała samotność. Linia „with no opponent you still lose” jest paradoksalna i gorzka – nawet grając własną grę, odrzucenie i brak połączenia nadal prowadzą do przegranej w wymiarze emocjonalnym. Ostatecznie, narrator adaptuje się do sytuacji, przyjmując postawę tej drugiej osoby: „Now I like solitaire like you”. Może to być akt rezygnacji, mechanizm obronny, a nawet forma dziwnego triumfu – odnalezienie własnej siły w samotności, w zgodzie z tym, co Sophia Stel mówiła o pasjansie jako „grze na wytrzymałość”. To także świadectwo ewolucji, być może bolesnej, w której adaptacja do trudnej sytuacji staje się nowym sposobem bycia. Muzyka Sophii Stel jest często opisywana jako „introspektywna i instynktowna”, mająca na celu przekazanie uczuć, a nie konkretnych przesłań, co idealnie oddaje emocjonalną złożoność tego utworu. Artystka podkreśla, że jej produkcje są „surowe, nieoszlifowane, w ruchu”, co podkreśla autentyczność i emocjonalną szczerość „Solitaire”.