Interpretacja Cranes In The Sky - Solange

W interpretacji utworu "Cranes In The Sky" Solange, artystka zaprasza nas do świata głęboko osobistych zmagań z bólem i prób ucieczki od niego, które ostatecznie okazują się bezskuteczne. Piosenka, wydana jako pierwszy singiel z jej trzeciego albumu studyjnego A Seat at the Table 5 października 2016 roku, stanowi przejmującą refleksję nad naturą cierpienia i iluzorycznością zewnętrznych rozwiązań.

W pierwszych strofach Solange wylicza całą gamę strategii radzenia sobie z trudnymi emocjami: "I tried to drink it away / I tried to put one in the air / I tried to dance it away / I tried to change it with my hair" (Próbowałam to zapijać / Próbowałam zapalić / Próbowałam to wytańczyć / Próbowałam zmienić to moimi włosami). To tylko początek długiej listy kompulsywnych zachowań, które mają zagłuszyć wewnętrzny niepokój – wydawanie pieniędzy na ubrania ("I ran my credit card bill up / Thought a new dress make it better" – Nabijałam rachunki na karcie kredytowej / Myślałam, że nowa sukienka to naprawi), intensywna praca, która paradoksalnie "just made me even sadder" (tylko mnie jeszcze bardziej zasmucała), a także próby zajęcia się czymś, sen, seks i czytanie. Każda z tych czynności to rozpaczliwa próba odgrodzenia się od czegoś, co artystka nazywa "słoniem w pokoju". Te fragmenty doskonale oddają uniwersalne poczucie zagubienia, kiedy mierzymy się z wewnętrznym chaosem, a świat zewnętrzny zdaje się oferować jedynie tymczasowe, powierzchowne panaceum.

Refren, "Well it's like cranes in the sky / Sometimes I don't wanna feel those metal clouds" (Cóż, to jak żurawie na niebie / Czasami nie chcę czuć tych metalowych chmur), jest centralną metaforą utworu. Solange w wywiadzie dla Interview Magazine z 2017 roku, przeprowadzonym przez jej siostrę Beyoncé, wyjaśniła genezę tego obrazu. Piosenka powstała osiem lat przed wydaniem albumu A Seat at the Table, w trudnym okresie jej życia, tuż po rozstaniu z ojcem jej dziecka. Solange przebywała wówczas w Miami, szukając tam "spokoju i schronienia". Zamiast tego zastała miasto w trakcie gwałtownej ekspansji budowlanej, gdzie wszędzie widać było ciężkie, metalowe żurawie – dla niej "brzydkie i rażące", naruszające spokój i niekojarzące się z poczuciem ukojenia. Jak stwierdziła w rozmowie dla Interview Magazine, pomyślała o tym jako o analogii do jej własnej "transformacji" – idei nieustannego "budowania, budowania, budowania", które działo się w kraju w tamtym czasie, nadmiernej rozbudowy, bez realnego zajmowania się tym, co było "przed nami". Dodała również, że "osiem lat później interesujące jest to, że znowu nie widzimy, co dzieje się w naszym kraju, nie chcemy spojrzeć na te wszystkie brzydkie rzeczy, które wpatrują się nam w twarz". "Metalowe chmury" stają się więc symbolem ciężaru, presji i sztucznych konstrukcji, zarówno w przestrzeni miejskiej, jak i w psychice, które zasłaniają prawdziwe niebo, czyli wewnętrzny spokój i autentyczne odczucia.

Dalsze wersy kontynuują motyw ucieczki: "I tried to run it away / Thought then my head be feeling clearer / I traveled 70 states / Thought moving around would make me feel better" (Próbowałam uciec / Myślałam, że wtedy moja głowa będzie czystsza / Podróżowałam po 70 stanach / Myślałam, że ruch sprawi, że poczuję się lepiej). Próby geograficznej zmiany czy zerwania z bliską osobą ("I tried to let go my lover / Thought if I was alone then maybe I could recover" – Próbowałam porzucić mojego kochanka / Myślałam, że jeśli będę sama, to może się wyleczę) ukazują desperacką, lecz daremną pogoń za spokojem. To głęboko ludzkie pragnienie znalezienia magicznego rozwiązania, które usunie ból, bez konieczności jego przetrawienia.

Utwór "Cranes In The Sky", napisany przez Solange i współprodukowany przez nią wraz z Raphaelem Saadiqem, jest kluczowym elementem albumu A Seat at the Table, który ukazał się 30 września 2016 roku. Album ten, nagrywany od 2013 do czerwca 2016 roku, jest "projektem o tożsamości, wzmocnieniu, niezależności, żałobie i uzdrowieniu". W kontekście całego dzieła, które jest medytacją nad doświadczeniem bycia czarną kobietą w Ameryce, "Cranes In The Sky" staje się osobistym manifestem o potrzebie samopoznania i zaakceptowania własnego cierpienia, zamiast ciągłego od niego uciekania. Solange w wywiadzie dla Mentality Magazine z 2017 roku otwarcie mówiła o swoich zmaganiach z depresją, które znalazły odzwierciedlenie w "Cranes In The Sky". Podkreśliła, że żaden ze sposobów radzenia sobie z nią – od picia, przez seks, po przepracowanie czy czytanie – nie działał.

Piosenka zdobyła uznanie krytyków i przyniosła Solange nagrodę Grammy w kategorii Best R&B Performance w 2017 roku, co było jej pierwszym Grammy i nominacją. Rolling Stone umieścił ją na 487. miejscu swojej zaktualizowanej listy 500 Greatest Songs of All Time w 2021 roku. Jej tekst, z pozornie łagodną melodią soulową, kontrastuje z głębią i mrocznością poruszanych tematów, co według WhoSampled czyni ją "zwodniczo radiową piosenką", porównywalną do twórczości Kate Bush. W tym tkwi siła Solange – w umiejętności ubierania skomplikowanych i bolesnych prawd w piękną, refleksyjną formę, która zaprasza słuchaczy do własnych poszukiwań i konfrontacji z "metalowymi chmurami" ich własnego nieba.