Utwór "Tokyo Ghoul" polskiego artysty Seni (Wojciecha Kamińskiego), wyprodukowany przez SUSH1 (Macieja Suchodolskiego) i wydany 20 lutego 2024 roku, stanowi głębokie zanurzenie w wewnętrzne zmagania jednostki, inspirowane światem kultowego anime o tym samym tytule. Jak sam Seni podkreślił na TikToku, piosenka porusza temat "poszukiwania samego siebie w trudnych chwilach, błędów i wyborów pomiędzy koniecznościami a pragnieniami". Ta inspiracja jest kluczowa dla pełnego zrozumienia tekstu, który rezonuje z dylematami głównego bohatera "Tokyo Ghoul", Kena Kanekiego – człowieka, który staje się pół-ghulem i musi odnaleźć się w nowej, brutalnej rzeczywistości.

Początek utworu, "Boję się tu być, boję się tu spać / To chyba już pora się w końcu wziąć w garść", natychmiast wprowadza w atmosferę lęku i niepewności. Te wersy odzwierciedlają poczucie zagubienia, które może towarzyszyć nagłej, drastycznej zmianie w życiu, tak jak Kanekiemu po jego transformacji w ghula. Jest to stan wewnętrznego rozdarcia, gdzie codzienne czynności stają się źródłem strachu, a pragnienie uporządkowania życia jest silne, choć trudne do zrealizowania. Dalej artysta zastanawia się: "Czemu tyle dni, czemu tyle lat / Nie mogłem zrozumieć, jak działa ten świat", co wskazuje na długotrwały kryzys egzystencjalny i niemożność odnalezienia sensu w otaczającej rzeczywistości.

Refren "Ja wciąż szukam siebie, wciąż jestem na dnie / I z czasem się wcale nie robi łatwiej / Te same błędy rwą na strzępy / Wciąż pomiędzy tym co muszę, a tym czego chcę" jest kwintesencją utworu i centralnym punktem, który łączy doświadczenia wokalisty z motywami z "Tokyo Ghoul". Poszukiwanie tożsamości w obliczu wewnętrznego konfliktu jest głównym tematem anime, gdzie Kaneki musi pogodzić swoją ludzką moralność z drapieżną naturą ghula. Dilemat "tym co muszę, a tym czego chcę" staje się uniwersalnym obrazem walki między obowiązkiem a pragnieniami, koniecznością a ideałami – ghule muszą jeść ludzi (muszą), ale wielu z nich chce zachować człowieczeństwo (chcą). To samo pytanie o istotę istnienia, o wewnętrznego "potwora", pojawia się także w popularnym openingu anime, piosence "Unravel" z wersami "powiedz, powiedz mi proszę jak to jest. Co za potwór siedzi we mnie?". Seni, podobnie jak Kaneki, wydaje się prosić o zrozumienie tej wewnętrznej walki, co podkreśla błaganie "Proszę powiedz, proszę powiedz Mi jak to jest".

W kolejnej części piosenki następuje wyraźny zwrot w stronę samostanowienia i buntu: "Wypijam czwartą kawę, chyba lepsze to niż alkohol / Zabijam tamtego siebie, pokażę się z innych stron / Nie wierzę już w przeznaczenie / Wierzę w siłę własnych rąk". To deklaracja zerwania z przeszłością i podjęcia aktywnej walki o swoją przyszłość. Odrzucenie alkoholu na rzecz kawy może symbolizować wybór trzeźwego spojrzenia na świat i świadomej walki z problemami, zamiast ucieczki. "Zabicie tamtego siebie" to symboliczna śmierć dawnej, słabszej wersji siebie, by odrodzić się silniejszym i autentycznym – proces, który Kaneki również przechodzi, stając się bardziej bezwzględnym i zdeterminowanym, by chronić tych, na których mu zależy. Wiara w "siłę własnych rąk" to afirmacja niezależności i odpowiedzialności za swoje życie, co jest kluczowe w obliczu "okoliczności, które się krzyżują wciąż".

Artysta wyraża także zmęczenie osądami i drwinami ze strony otoczenia: "Starczy krzywych min, dość mam waszych drwin / Wszyscy co spisali na straty wykonają skłon". To silne przesłanie o odwadze bycia sobą i stawiania czoła krytyce. Jest to wyraz pewności siebie, która pozwala wierzyć, że dawni sceptycy w końcu uznają jego wartość. Zamiast obwiniać innych, Seni bierze pełną odpowiedzialność za swoje decyzje: "Nie chcę czekać dziś, nie chcę winić ich / Jak cokolwiek mi nie wyjdzie, to jedynie przez mój błąd". Ta świadomość osobistej odpowiedzialności jest oznaką dojrzałości i siły charakteru.

W końcowej części utworu Seni wraca do tematu relacji międzyludzkich i potrzeby autentyczności: "Zawsze taki byłem, zawsze chciałem imponować komuś / Kłamiąc sobie, że nie rusza mnie, co mówią inni". To szczere wyznanie na temat dawnych kompleksów i fałszu, które zastępuje nowa postawa: "Teraz wolę nie mówić o sobie już nikomu / Bo zdaję sobie sprawę, jak ciężko zrozumieć mnie". Ten dystans do otoczenia, choć może wydawać się izolacją, jest w rzeczywistości aktem samoobrony i dążenia do samopoznania. Decyzja o "poświęceniu tych ludzi i spędzaniu z nimi chwil" dla dobra własnego rozwoju, by "w końcu poznać siebie", jest drastycznym, ale koniecznym krokiem. Sugestia, że "kiedyś im napisze list", pozostawia nutę nadziei na przyszłe pojednanie lub wyjaśnienie, ale dopiero po ukończeniu własnej, wewnętrznej podróży. W kontekście "Tokyo Ghoul" można to interpretować jako trudną decyzję Kanekiego o dystansowaniu się od tych, których mógłby skrzywdzić lub którzy nie rozumieli jego nowej natury, aby chronić siebie i innych, jednocześnie szukając własnej ścieżki w świecie pełnym konfliktów i niezrozumienia. Tekst piosenki Seni to więc odważna deklaracja wewnętrznej transformacji, dążenia do autentyczności i samodzielności, silnie rezonująca z motywami walki o tożsamość, które charakteryzują świat "Tokyo Ghoul".