Interpretacja The Call Of Tombs - Runemagick

Utwór „The Call Of Tombs” szwedzkiej formacji Runemagick, pochodzący z albumu Enter the Realm of Death wydanego w 1999 roku, stanowi głęboką, a zarazem bezkompromisową inwokację do śmierci, ukazując ją nie jako ostateczny koniec, lecz jako upragnione wyzwolenie i początek nowej podróży. Zespół, założony przez Nicklasa „Terrora” Rudolfssona w 1990 roku, szybko ukształtował swój charakterystyczny styl, łącząc surowość death metalu z ciężarem i posępną atmosferą doom metalu, czerpiąc inspiracje od takich legendarnych grup jak Bathory, Celtic Frost czy Candlemass. Te wpływy są wyraźnie słyszalne w „The Call Of Tombs”, gdzie powolne, niemal hipnotyczne tempo i głęboki wokal potęgują uczucie nieuchronności i fascynacji mrokiem.

Tekst piosenki rozpoczyna się od osobistego doświadczenia podmiotu lirycznego: „I hear the call of tombs / They whisper my name at nights” („Słyszę zew grobowców / Szepczą moje imię nocami”). To personifikacja śmierci i jej symboli, które aktywnie wzywają, kuszą i obiecują ukojenie. Grobowce, jako strażnicy niebytu, zdają się być bramą do innego wymiaru, a ich „dzwony” ( „Their bells tolls for my soul” ) obwieszczają nadchodzące przejście. Idea, że śmierć „żniwuje duszę” („Reap me away from the human light”) od światła ludzkiego bytu, sugeruje pragnienie ucieczki od ziemskiego cierpienia lub rozczarowania, co jest częstym motywem w twórczości death/doom metalowej.

Kolejne wersy stanowią zaproszenie do „gate of darkness” („bramy ciemności”) i „land of death” („krainy śmierci”), określanej mianem „Hades dimension” („wymiaru Hadesu”). Hades, w mitologii greckiej, to zarówno bóg świata podziemnego, jak i samo królestwo umarłych – miejsce mroczne, ale uporządkowane, będące naturalnym przeznaczeniem dusz. Dla podmiotu lirycznego jest to „path of calling dreams” („ścieżka wzywających snów”), co może symbolizować realizację głęboko ukrytych pragnień lub ostateczne poznanie prawdy poza życiem. Nicklas Rudolfsson, lider Runemagick, często podkreślał, że tematyka ta pasuje do granej przez nich muzyki, a zagadnienia takie jak „zapomniana duchowa mądrość i magia” są dla niego szczególnie intrygujące.

Refren „The call of tombs / Death is freedom” („Zew grobowców / Śmierć jest wolnością”) jest kluczowy dla interpretacji utworu. Jest to wyraźna deklaracja filozoficzna, stanowiąca esencję przekazu. W przeciwieństwie do powszechnego lęku przed końcem, Runemagick przedstawia śmierć jako ostateczne wyzwolenie z okowów ciała, ograniczeń i ziemskich trosk. Rudolfsson w jednym z wywiadów stwierdził, że „Only death is real” („Tylko śmierć jest prawdziwa”), co doskonale rezonuje z tym przesłaniem.

W drugiej części utworu to pragnienie staje się jeszcze bardziej namacalne. Podmiot liryczny słyszy „the call of death” i czuje, że „Hades longing for soul” („Hades tęskni za duszą”). Następuje moment przejścia, ostatnie tchnienie i rozkład ciała: „My lungs take the last breath / Flesh decays as the journey begins”. Ciało staje się jedynie naczyniem, które wypełniło swoją rolę, a jego rozkład to sygnał do rozpoczęcia prawdziwej, ostatecznej podróży. Motyw rozkładu i transformacji jest silnie zakorzeniony w estetyce death/doom, gdzie fizyczność jest często ukazywana jako efemeryczna i ulotna.

Podróż prowadzi do „kingdom of no life” („królestwa bez życia”), w „blackest abyss of eternity” („najczarniejszej otchłani wieczności”). Te obrazy podkreślają absolutny i nieodwracalny charakter śmierci, ale bez negatywnych konotacji – to raczej majestatyczne przyjęcie nieznanego. Powtarzające się odniesienie do „Hades dimension” i „realm of death” wzmacnia wrażenie spójnej, choć mrocznej, wizji zaświatów. Utwór kończy się kulminacją wzajemnego pragnienia: „Death you longing for me / I longing for you / Death you reap me away / I coming to you” („Śmierci ty tęsknisz za mną / Ja tęsknię za tobą / Śmierci ty zabierasz mnie / Ja idę do ciebie”). To jest apoteoza całkowitego poddania się i akceptacji, a nawet radości z nadchodzącego zjednoczenia ze śmiercią. Podmiot liryczny aktywnie zmierza w kierunku swojego „final doom” („ostatecznego przeznaczenia”), które postrzega jako triumf wolności.

Enter the Realm of Death, album, z którego pochodzi „The Call Of Tombs”, jest znaczącym punktem w dyskografii Runemagick. Jak sam Nicklas Rudolfsson przyznał, uważa go za swój właściwy debiut, niezadowolony z pośpiechu i szybkości nagrań poprzednika, The Supreme Force of Eternity. Ta staranność i przemyślenie kompozycji odzwierciedlają się w intensywności i spójności tematycznej „The Call Of Tombs”. Muzyka Runemagick często jest opisywana jako „podróż w ciemność, śmierć i zagładę”, a utwory, takie jak ten, płynnie przechodzą jeden w drugi, tworząc ciągłe, immersyjne doświadczenie. W „The Call Of Tombs” zew grobowców staje się więc nie tylko metaforą zakończenia, ale także zapowiedzią rozpoczęcia prawdziwej, wiecznej egzystencji w kosmicznych realms, o których zespół często śpiewa.