Runemagick, szwedzki zespół death/doom metalowy, od dekad konsekwentnie eksploruje mroczne zakamarki ludzkiej egzystencji i śmierci. Utwór „Death Collector” pochodzi z ich trzeciego albumu studyjnego, Resurrection in Blood, wydanego w 2000 roku. Album ten, nagrany i zmiksowany w Los Angered Recording w czerwcu 2000 roku, stanowi istotny punkt w dyskografii zespołu, łącząc surowość death metalu z ciężarem i atmosferą doom metalu. Jak podkreśla Nicklas Rudolfsson, założyciel i główna siła twórcza Runemagick, tematyka ich twórczości często koncentruje się na wewnętrznej ciemności i okultyzmie, co jego zdaniem doskonale pasuje do muzyki, jaką grają.

„Death Collector” to intensywna, bezkompromisowa wizja śmierci, personifikowanej jako istota kolekcjonująca dusze. Tekst piosenki, choć krótki, jest niezwykle sugestywny i opiera się na prostych, lecz makabrycznych obrazach. Utwór otwiera scena ostatniego tchnienia, kiedy to tytułowy „Death Collector” otwiera swe szczęki śmierci (He opens his jaws of death). To natychmiastowe, brutalne uosobienie śmierci, która nie jest jedynie stanem, lecz aktywną siłą, drapieżnikiem czyhającym na moment końca. Zadławienie duszy i rozkład (Soul asphyxiation and decay) stają się jego modus operandi, a każda śmierć to dla niego trofeum (Your death becomes his trophy), co nadaje aktowi umierania wymiar makabrycznej celebracji.

Kolejne zwrotki przenoszą nas do hal wiecznej śmierci (In the halls of eternal death), które są jego królestwem. Obrazy pazurów ciemności (Claws of darkness around you) otaczających duszę, która wchodzi w ten przerażający wymiar, podkreślają beznadziejność i totalne poddanie się losowi. To wezwanie: Przyjdź do jego królestwa / Wejdź przez bramy (Come to his kingdom / Enter through the gates) brzmi jak ponure zaproszenie, nieoferujące ucieczki, lecz nieuchronne przeznaczenie. Królestwo to jest krainą kolekcjonera śmierci (To the realm of the death collector), gdzie skręcony stężenie pośmiertne (Twisted rigor mortis) i ciała nabite na ściany (Impaled on the walls) tworzą galerię jego zdobyczy. To wizja ciała pośmiertnego, które staje się eksponatem, przedmiotem w makabrycznej kolekcji.

Pomiędzy tymi opisami pojawia się bezpośrednia, złowieszcza kwestia: „Come to me, I will let you bleed...Bleed” („Przyjdź do mnie, pozwolę ci krwawić... Krwawić”). Ten cytat, być może wypowiedziany przez samego Kolekcjonera Śmierci, jest esencją jego okrucieństwa i dominacji. Nie oferuje on ukojenia, lecz obiecuje dalszy ból, nawet po przekroczeniu progu życia. To moment, który podkreśla jego sadystyczną naturę.

Kolekcjoner Śmierci zasiada na tronie z zamrożonych zwłok (He sits on his throne of frozen corpses), doglądając swojej kolekcji śmierci (Beholds his collection of death). Pije krew z twojej czaszki (Drinking blood from your skull), wznosząc toast za mękę i ból (In a toast for torment and pain). Ta symbolika jest niezwykle potężna; krew, symbol życia, staje się napojem śmierci, a czaszka, pusta po opuszczeniu przez duszę, służy jako naczynie. To ostateczne upokorzenie i zatriumfowanie siły śmierci nad życiem.

W końcowych zwrotkach ponownie wracamy do hal wiecznej śmierci, a rozkład postępuje dalej. Zgniłe kończyny spadają na ziemię / Aby zostać zjedzone przez szczury (Your rotten limbs fall to the ground / To be eaten by the rats). To dopełnienie cyklu, w którym nawet materialne szczątki zostają unicestwione, a zmarły staje się pożywieniem dla padlinożerców. Ostatecznie, na ścianach pozostają jedynie czaszkę i kości (Just a skull and some bones Is hanging on the walls). To, co kiedyś było kompletną istotą, redukuje się do nagiej, pozbawionej znaczenia pamiątki, kolejnego trofeum w ponurej galerii Kolekcjonera Śmierci.

Runemagick, założony w 1990 roku przez Nicklasa Rudolfssona, od początku czerpał inspirację z pionierów death/doom i black metalu, takich jak Bathory, Hellhammer/Celtic Frost czy Candlemass. Nicklas w wywiadach podkreśla, że ich muzyka nie jest najbardziej przystępna czy „modna”, a zespół zawsze wolał pozostawać w „mrocznym podziemiu” („obscure underground”), co pozwala im na prawdziwą swobodę twórczą. Liryka, jak w przypadku „Death Collector”, często odzwierciedla fascynację „starożytną mądrością”, zapomnianymi cywilizacjami i magią, kontrastując z tym, co nazywa „powierzchownym społeczeństwem”. W kontekście „Death Collector”, ta „starożytna mądrość” może odnosić się do pierwotnego lęku przed śmiercią i nieubłaganym przeznaczeniem.

Interesujące jest również, że Rudolfsson wielokrotnie wspominał, że teksty są „otwarte do interpretacji” przez słuchaczy, nie przywiązując do nich nadmiernej wagi poza tym, że „pasują do muzyki”. Mimo to, w „Death Collector” teksty są wyjątkowo spójne i silnie wspierają mroczną, ciężką atmosferę utworu. Jest to klasyczny przykład death/doom metalu w wykonaniu Runemagick, gdzie wolne, miażdżące riffy i growl Nicklasa doskonale oddają ciężar i beznadzieję przedstawionej wizji. Utwór ten, wraz z innymi kompozycjami na Resurrection in Blood, utrwala reputację zespołu jako twórców „czystego death/doom metalu ze Szwecji”. Pomimo ponad trzydziestoletniej historii i statusu zespołu „na obrzeżach sceny metalowej”, Runemagick konsekwentnie dostarcza muzykę o „prawdziwie twórczym nurcie”. Jak podsumował Nicklas Rudolfsson w jednym z wywiadów, oddając filozofię zespołu i jednocześnie idealnie pasując do motywu „Death Collector”: „Åren går men döden består” – Lata mijają, ale śmierć pozostaje.