Interpretacja Beyond (The Horizons End...) - Runemagick

Utwór „Beyond (The Horizons End…)” szwedzkiego zespołu Runemagick, pochodzący z ich albumu „Enter The Realm Of Death” z 1999 roku, to głęboko immersyjna podróż w otchłań, charakterystyczna dla stylu death-doom metalu, w którym zespół od lat się specjalizuje. Liryki, za które odpowiada Nicklas Rudolfsson, główna siła napędowa Runemagick, wielokrotnie nawiązują do tematów takich jak śmierć, okultyzm, zapomniane mądrości i to, co leży poza granicami ludzkiego poznania. Sam Rudolfsson w wywiadach podkreśla, że te zagadnienia idealnie współgrają z muzyką, którą tworzy jego zespół.

Tekst piosenki rozpoczyna się od powtarzających się fraz „Beyond the darkest paths / Beyond the memories / Beyond the edge of life”, które od razu wprowadzają słuchacza w stan transgresji i transcendencji. Nie jest to jedynie przekraczanie fizycznych barier, lecz także mentalnych i egzystencjalnych. Artysta zdaje się sugerować chęć (lub konieczność) porzucenia tego, co znane – najciemniejszych ścieżek życia, bolesnych wspomnień i samej granicy istnienia. To zapowiedź wkroczenia w sferę, gdzie ziemskie prawa i percepcje przestają obowiązywać.

Następujące po tym wersy „Dark is the sky / Dark is the ground / Dark is the truth” tworzą obraz wszechogarniającej ciemności. Jest to ciemność nie tylko fizyczna, ale i metafizyczna. Niebo, ziemia, a nawet prawda – wszystko staje się mroczne. Można to interpretować jako przyjęcie nihilizmu, odrzucenie złudzeń lub też jako objawienie ostatecznej, surowej rzeczywistości, która nie oferuje żadnego światła czy ukojenia. Ta ciemność jest esencją tego, co leży „Beyond the horizons end” – poza ostateczną granicą widzialnego świata i zrozumienia.

Druga część zwrotki skupia się na konsekwencjach i doświadczeniach po przekroczeniu tych granic: „After the journey / After the whispers / Of the twisted faces / After the torture / After the misery / The final step”. Te frazy sugerują zakończenie długiej i bolesnej wędrówki. „Szepty skręconych twarzy” mogą symbolizować dawne demony, cierpienia, czy też osądy z przeszłości, które wreszcie ustają. Motywy tortur i nędzy podkreślają ogrom przebytego bólu i trudności. „Ostatni krok” staje się aktem wyzwolenia, ostatecznym przejście ze stanu cierpienia do niewiadomej, lecz nieuchronnej, nowej egzystencji.

Kolejne wersy wzmacniają to poczucie przekraczania kolejnych barier: „Beyond the lost time / Beyond the black wall / Beyond the maze of pain”. Czas, który często definiuje ludzkie doświadczenie, zostaje porzucony. „Czarna ściana” i „labirynt bólu” to kolejne metafory przeszkód – zarówno fizycznych, jak i psychicznych – które muszą zostać pokonane, aby osiągnąć stan „poza”. Te obrazy doskonale wpisują się w doom metalowe, ciężkie brzmienia Runemagick, które często budują nastrój beznadziei i klaustrofobii, by następnie prowadzić w otwarte, choć mroczne, przestrzenie.

Zakończenie powracającego motywu „Dark is the souls / Dark is the dreamvoid / Beyond the horizons end” przenosi ciemność do wnętrza bytu. Dusze stają się ciemne, a „otchłań snów” (dreamvoid) to pustka, w której nic już nie istnieje, nawet marzenia. To stan ostatecznego rozpuszczenia, być może nirwany w ciemnej, kosmicznej wizji. W kontekście ogólnych tematów Runemagick – poszukiwania „zapomnianej duchowej mądrości” – może to być interpretowane jako podróż ku absolutnej, pierwotnej ciemności, która jest jednocześnie końcem i początkiem.

Interesujące jest to, że Nicklas Rudolfsson w jednym z wywiadów wyraził niezadowolenie z ich faktycznego debiutu, „The Supreme Force of Eternity” z 1998 roku, twierdząc, że to właśnie „Enter The Realm Of Death” powinno być ich pierwszym albumem, a także że w tamtym czasie nauczył się nie spieszyć z decyzjami. To może sugerować, że „Beyond (The Horizons End…)” i cały album są wynikiem bardziej przemyślanej i spójnej wizji artystycznej. Piosenka jest więc nie tylko ekspresją egzystencjalnej ciemności, ale także świadomej artystycznej wypowiedzi zespołu, który poszukuje najgłębszych, najbardziej mrocznych i transcendentnych aspektów ludzkiej egzystencji. Powtórzenie struktury w tekście buduje hipnotyczną, rytualną atmosferę, podkreślając nieodwracalność i ostateczność tej pozaziemskiej, mrocznej podróży.