Utwór "Vincent's Tale - Self Portrait" REn'a to intensywna, wielowymiarowa opowieść, która zręcznie splata ze sobą osobistą frustrację i gniew z szerszą krytyką społeczną. Piosenka, stanowiąca część większego projektu, ukazuje mroczną podróż tytułowego Vincenta, będącego alter ego artysty, lub też uosobieniem pewnych jego doświadczeń i obserwacji.

Początkowe wersy, zaczynające się od idyllicznego "Lady love, the shades of night are falling", zaskakująco wprowadzają słuchacza w niemal klasyczny, sentymentalny nastrój miłosnej ballady, przywołując obrazy romantycznego tęsknoty. Ten sielankowy wstęp jest jednak gwałtownie przerwany, stanowiąc dramatyczny kontrast dla brutalnej rzeczywistości, która za chwilę wybucha. To celowe zderzenie podkreśla utraconą niewinność lub iluzję, która ustępuje miejsca surowej, często bolesnej prawdzie.

Nagłe przejście do agresywnego "Come on, let's have it you miserable prick" natychmiast zanurza nas w głąb gniewu i buntu Vincenta. Wyraża on głębokie zmęczenie rutyną ("dull 9-to-5", "rins-and-repeat while I'm barely alive") oraz gorycz wobec Wielkiej Brytanii, którą "nienawidzi z dumą" za to, że "karmiła go kłamstwami". To odczucie zdrady i systemowego ucisku jest kluczowe dla jego motywacji. Vincent postrzega siebie jako "łotra, zagrożenie", a prawo do tej postawy "wypracował", bo "nic nie przychodzi za darmo". Jest to wyraz desperackiego poszukiwania agencyjności i kontroli w życiu, które jawi się jako bezsensowne i opresyjne. Krytyka systemu, który doprowadza ludzi do takiego stanu, jest tu bardzo wyraźna.

Dalej, piosenka eskaluje w destrukcyjną fantazję – chęć "rozerwania budynków", "pozostawienia miasta w kurzu i gruzie". Vincent przyznaje się do "marnowania młodości" i tego, że "bycie na haju jest jego prawdą", co sugeruje ucieczkę od rzeczywistości i samorefleksję nad jej skutkami. Jego "stylem wyrażania siebie jest pięść w brzuch", brutalność i wulgarność stają się językiem buntu. Porównania do Lucyfera i Czyngis-chana podkreślają jego pragnienie bycia siłą chaosu i zemsty – "jestem burzą po spokoju", "jestem chaosem wcielonym". Ren często używa swoich tekstów, aby poruszać trudne tematy związane ze zdrowiem psychicznym, uzależnieniami i problemami społecznymi, co doskonale widać w tej części utworu.

Sekcja opisująca bójkę uliczną, z jej surowym i niemal instruktażowym tonem ("Now the rules of the street fight are simple"), jeszcze bardziej pogłębia obraz świata Vincenta. Jest to świat, w którym przetrwanie zależy od agresji i brutalności, gdzie zasady są proste: "zabij albo giń". To odzwierciedla poczucie, że życie jest nieustanną walką, w której nie ma miejsca na słabość.

W kulminacyjnej części Vincent zostaje przedstawiony jako ofiara systemu, który go ukształtował. "Diabły sieją ziarno w bezczynnych umysłach", a "świat pluje na niego, gwałci go, bije, kopie, gdy jest na dole". Krytyka społeczna staje się jeszcze ostrzejsza: "gdzie chciwi pożerają biednych", a ludzie są rozpraszani przez "nowe programy na Netflixie", aby "odwrócić uwagę od horroru". Utwór uderza w konsumpcjonizm i brak autentycznego zaangażowania – "sprzedawanie duszy za dolara", "shadow banowanie problemów" i "prowadzenie walki między sobą", zamiast mierzyć się z systemem, który te problemy stwarza. Vincent, doprowadzony do "punktu wrzenia", staje się "mięsem armatnim", akceptując swój los z tragiczną obojętnością.

Zakończenie utworu wprowadza postać Richarda, funkcjonariusza policji. Jest to interesujący zwrot akcji. Richard, choć "prawy człowiek", jest również "dręczony przez przeszłość" i "ostrożny". To niuanse w jego postaci sugerują, że konflikt nie jest czarno-biały, a nawet ci, którzy stoją po stronie "prawa", noszą swoje własne brzemiona. Złapanie Vincenta, "posiniaczonego i pobitego na kolanach z gitarą", jest symbolicznym zamknięciem tego self-portraitu – obrazu człowieka złamanego, ale nie do końca zrezygnowanego. Gitara, symbol jego artystycznej duszy, pozostaje z nim nawet w najgorszych chwilach, być może jako jedyna pozostała iskierka nadziei lub prawdziwej tożsamości.