Utwór "Synapsy" Pidżamy Porno, którego autorem tekstu i muzyki jest charyzmatyczny Krzysztof "Grabaż" Grabowski, stanowi przenikliwe i gorzkie spojrzenie na kondycję współczesnego człowieka, a być może przede wszystkim młodego pokolenia. Piosenka, pochodząca z albumu "PP" wydanego w 2023 roku, jest typowym dla Grabaża manifestem, w którym osobiste rozczarowanie miesza się z szerszą społeczną diagnozą, wszystko podane w charakterystycznym dla zespołu punkrockowym, bezkompromisowym stylu. Teksty Grabaża często funkcjonują jako niezależne utwory poetyckie, co widać również w bogactwie metafor i ostrości języka "Synaps".

Utwór rozpoczyna się od obrazów chaosu i rozpadu: "To jest przykład krwotocznej gorączki / Krew leje się obok, chwieje się świat". Te mocne metafory natychmiast wprowadzają w atmosferę kryzysu, poczucia zagrożenia i utraty stabilności. Adresat, nazywany konsekwentnie "Synu", wydaje się być zagubiony, uwikłany w złudzenia: "Wyrwałeś kartkę nie z tej książki / Synu, pogubiłeś się w snach". To sugeruje błędne przekonania, życie w oderwaniu od rzeczywistości, być może wskutek naiwności lub celowego unikania trudnych prawd.

Kolejne wersy uderzają w naiwność i łatwowierność, szczególnie w kontekście ideologicznym: "Twoje szczeniackie sztuczki z trotylem / Naiwne prawdy gorsze niż szmelc / Prawackie krawaty po równi pochyłej". Fraza "szczeniackie sztuczki z trotylem" budzi skojarzenia z młodzieńczym, nieprzemyślanym radykalizmem, próbą wywołania zmian za pomocą destrukcyjnych, lecz ostatecznie bezskutecznych metod. Pojawia się także wyraźne odniesienie do "prawackich krawatów", co może być interpretowane jako krytyka pewnych postaw politycznych, konserwatywnych ideologii, które w oczach narratora prowadzą jedynie do upadku ("po równi pochyłej"). Przekaz jest jednoznaczny: droga, którą obrał "Syn", jest ślepym zaułkiem, bez perspektyw na ucieczkę czy poprawę: "Nie masz dokąd uciekać, nie masz gdzie biec". Wykrzyczane "Ja pierdolę !!!..." to kulminacja frustracji i bezsilności, autentyczny wyraz oburzenia narratora.

Centralnym punktem utworu jest kategoryczne odcięcie się od odpowiedzialności za błędy adresata: "Nie obarczaj mnie swoim zjebanym życiem / To Twoje życie jest, sam je pokaleczyłeś". To surowa lekcja samodzielności i konsekwencji własnych wyborów. Narrator odmawia roli wybawiciela, podkreślając, że jedyną osobą odpowiedzialną za trudną sytuację "Syna" jest on sam. Obraz "księżyca, który wstanie i wzejdzie, a potem minie" wzmacnia poczucie daremności i cykliczności nieudanych prób, symbolizując ulotność nadziei, która ostatecznie nic nie zmienia.

Druga część utworu kontynuuje apokaliptyczną wizję rzeczywistości: "Obudził się dzień, wylał się wrzątek / Po ulicach się niesie dym z trupich czach". Obrazy te potęgują poczucie zagłady, wszechobecnej śmierci i zniszczenia, z których "Syn" woli się wycofać: "Ty się schowałeś w życia zakątek / Schowałeś głowę głębiej niż w piach". Jest to metafora ucieczki od problemów, ignorancji wobec otaczającej tragedii, wygodnego chowania się przed odpowiedzialnością. Narrator wzywa do przebudzenia: "Synu, się musisz wybudzić z tej śpiączki / Spróbuj oddalić od siebie strach". "Śpiączka" symbolizuje bierność, letarg, brak świadomości lub chęci działania. Strach jest tu nie tylko emocją, ale i siłą paraliżującą, utrzymującą "Syna" w stanie apatii.

Pojawiający się "potwór wychodzi znów z matrioszki" to intrygujący obraz. Matrioszka, jako symbol powtarzalności i ukrytych warstw, sugeruje, że problem, który dręczy "Syna", nie jest nowy, lecz powraca wciąż w nowych odsłonach. To stałe zagrożenie, może być interpretowane jako system, ideologia, własne demony, które nie pozwalają spokojnie funkcjonować.

Końcowe wersy przynoszą jeszcze jedną gorzką refleksję: "Mogę powiedzieć Ci, do czego służą kamienie / Twoje serce nie bije w takt, ja tego nie zmienię" – to wskazanie na podstawowe, brutalne prawdy życia, które "Syn" zdaje się ignorować. "Serce, które nie bije w takt", symbolizuje brak harmonii, utratę własnego rytmu, autentyczności. Narrator, pomimo swej frustracji, podkreśla, że nie jest w stanie zmienić wewnętrznej dysharmonii "Syna". Ostrzeżenie przed manipulacją finansową i utratą tożsamości "Oni mają dosyć pieniędzy, oni chcą kupić Ciebie" jest klasycznym motywem w twórczości Grabaża, krytykującym konsumpcjonizm i wszechobecny wpływ kapitału na ludzkie wybory. Szarość "polskiego nieba" staje się tu symbolem przygnębiającej, beznadziejnej rzeczywistości, która odbija się w oczach adresata.

"Synapsy" to nie tylko osobista pretensja, ale także szeroko zakrojona krytyka społeczna, manifestująca się w frustracji wobec młodych ludzi, którzy zamiast aktywnie stawiać czoła problemom, uciekają w iluzje, ulegają łatwym ideologiom i pozwalają się "kupić". To wołanie o przebudzenie, o samodzielne myślenie i wzięcie odpowiedzialności za własne życie w świecie pełnym pułapek i iluzji. Krzysztof Grabowski, znany z trafnych obserwacji i ciętego języka, ponownie dostarcza tekstu, który zmusza do refleksji, pozostawiając słuchacza z poczuciem niepokoju i konieczności własnego rachunku sumienia.