„Hokejowy zamek” Pidżamy Porno to utwór szczególny – zapowiedź powrotu zespołu po piętnastu latach studyjnej ciszy, otwierający album „Sprzedawca jutra” z 2019 roku. Jak przyznał sam Krzysztof „Grabaż” Grabowski, teksty na ten krążek powstawały w specyficznym okresie, kiedy to czuł „głód rockandrollowania” i po prostu pisał piosenki, które miały silnie pidżamową proweniencję, choć równie dobrze mogłyby trafić na płytę Strachów na Lachy. Piosenka stała się sygnałem, że Pidżama Porno, znana z trafnego komentowania rzeczywistości, nadal ma wiele do powiedzenia o Polsce i społeczeństwie.

Tekst rozpoczyna się od obrazu "hokejowego zamku" nad głową, co można interpretować jako zagrożenie, pułapkę lub system, który otacza i ogranicza. Jest to symbol czegoś, co jest nieprzeniknione, twarde i potencjalnie niebezpieczne, a jednocześnie narzucone z zewnątrz, niezależne od woli podmiotu lirycznego. Kłopoty „same nas znajdują”, co sugeruje poczucie beznadziei i niemożności ucieczki przed problemami, które są nieodłączną częścią otaczającej rzeczywistości. Wers „Chora pamięć – na pamięć się choruje” doskonale oddaje stan społeczeństwa dotkniętego traumą, niezdolnego do przepracowania przeszłości lub nieustannie wracającego do bolesnych wspomnień, które zatruwają teraźniejszość. „Wgryzam się w brzydotę – molestuję molekułę” to wyraz buntu i desperacji, próba dotarcia do sedna problemu, rozłożenia go na czynniki pierwsze, nawet jeśli jest to doświadczenie bolesne i jałowe.

Drugą zwrotkę przenika silna krytyka społeczna i polityczna. Podmiot liryczny stwierdza, że „Daliśmy się zagarnąć – żulom i hołocie”, co jest jawnym oskarżeniem elit, a może nawet całego społeczeństwa, o pasywność i zgodę na rządy ludzi, których ocenia jako niegodnych. „Tłum tumanieje – chrust na stosy już się zbiera” to przerażający obraz dehumanizacji i podziałów, wskazujący na narastającą agresję i przygotowania do "czystek", eskalację nienawiści podsycanej przez politykę. Grabaż w wywiadach podkreślał, że politycy podzielili ludzi „jak wysokogatunkowe bydło” i pokłócić ich na śmierć i życie jest bardzo prosto, wystarczy tydzień, a na pogodzenie się czasem życia nie starczy. Ten podział i nienawiść doprowadzają do dehumanizacji, co manifestuje się w słowach „Wasza nienawiść okrada mnie z człowieczeństwa”. Podmiot liryczny czuje, że sam staje się ofiarą tej toksycznej atmosfery, tracąc własną godność i poczucie człowieczeństwa.

Refren, powtarzane „Dlatego ja, każdego dnia wyjeżdżam z Polski”, to centralny punkt utworu. Początkowo wydaje się być wyraźną deklaracją ucieczki, emigracji. Jednak w ostatnim refrenie następuje kluczowe, ironiczne dopowiedzenie: „Z Polski do Polski”. To paradoksalne stwierdzenie całkowicie zmienia perspektywę. Nie chodzi o fizyczną ucieczkę, lecz o wewnętrzną emigrację, dystansowanie się od pewnej, konkretnej wizji Polski – tej, którą Grabaż krytykuje. To ucieczka od „Polski nienawiści, tumana i hańby” do „Polski wartości, indywidualności i nadziei”, która być może istnieje tylko w jego wyobraźni lub w jego własnym, wewnętrznym świecie. To świadome odrzucenie toksycznego aspektu ojczyzny, przy jednoczesnym pozostaniu w niej.

W kolejnych zwrotkach Grabaż kontynuuje brutalną diagnozę społeczeństwa. „Tłum ma napięte mięśnie, twarze ma kaprawe” rysuje obraz zbiorowości agresywnej, zaciętej i zaślepionej. „Na swoich stopach noszą tylko oba buty prawe” to mistrzowska metafora konformizmu, uniformizacji myślenia i braku indywidualności. Taki tłum maszeruje „w swej obłędnej defiladzie”, a to, co maszeruje, to „hańba” i „badziew” – moralne zepsucie, bylejakość i pustka. Jest to silne oskarżenie wymierzone w nacjonalizm, zaślepienie ideologiczne i pozbawioną refleksji zbiorowość.

Ostatnia zwrotka przedstawia całkowite załamanie świata podmiotu lirycznego: „Zawalił mi się świat, na drzazgi, na kawałki”. To symbol osobistej katastrofy, wynikającej z obserwacji i doświadczania opisywanej rzeczywistości. Porównanie „Wolniej się leje wino, szybciej palą się zapałki” wzmacnia wrażenie przyśpieszonego rozpadu, utraty przyjemności i nieuchronności końca. „Wklejam się w skorupę, kiedy się drze łachudra” to obraz wycofania, obrony przed agresją i hałasem. Zakończenie „Pozmieniajcie zamki w drzwiach, nim wrócę tu po resztę ubrań” jest gorzkim pożegnaniem, deklaracją definitywnego, choć paradoksalnie, wewnętrznego odejścia. Podkreśla dystans i brak chęci powrotu do tego, co skłoniło go do „wyjazdu”.

„Hokejowy zamek” to utwór przesiąknięty frustracją, rozczarowaniem i bólem wynikającym z obserwacji współczesnej Polski. Jest to manifest antypolityczny, jak zauważono w recenzjach, wypełniony oburzeniem Grabaża tym, co dzieje się wokół nas. Piosenka, będąca singlem zapowiadającym album „Sprzedawca jutra”, konkurowała przebojowością z takimi hitami jak „Nikt tak pięknie nie mówił, że się boi miłości” czy „Ezoteryczny Poznań”. Grabaż, będący autorem wszystkich tekstów Pidżamy Porno, konsekwentnie buduje swoją wizję polskiej rzeczywistości, która jest mroczna, podzielona i pełna nienawiści, ale jednocześnie nie pozbawia nadziei na istnienie "innej Polski", tej, do której wewnętrznie można uciec. Utwór stanowi potężny komentarz społeczny, który mimo upływu lat od jego wydania, pozostaje bolesny i aktualny.