Interpretacja Bla, bla, bla - Perfect

Piosenka "Bla, bla, bla" zespołu Perfect, wydana w 1981 roku na debiutanckim albumie "Perfect" (nazywanym również "białym albumem" od koloru okładki), stanowi jeden z klasycznych i wciąż aktualnych manifestów polskiego rocka. Autorem tekstu jest ceniony tekściarz Bogdan Olewicz, natomiast muzykę skomponował Zbigniew Hołdys. Utwór ten, obok takich hitów jak "Nie płacz Ewka" czy "Chcemy być sobą", zyskał status ikony polskiej muzyki rockowej i do dziś jest chętnie odtwarzany i interpretowany.

Na pierwszy rzut oka, tekst piosenki opowiada o młodej dziewczynie, która co roku ucieka z domu, by zaznać namiastki wolności i przygody. Wsiada w autostop, szukając drogi na wybrzeże, gdzie czeka na nią ukochany basista z zespołu grającego pod namiotem. To symboliczne uciekanie od "bla, bla, bla" można rozumieć jako bunt przeciwko szarej, monotonnej rzeczywistości, rutynie i wszelkim pustym słowom, które otaczają młodego człowieka. Dziewczyna pragnie autentyczności, prawdziwych emocji i ucieczki od bezsensownego gadania, którym syte jest jej codzienne życie.

Druga zwrotka wprowadza postać tajemniczego mężczyzny, "samotnego jak James Dean i bladego tak jak śnieg", który szepcze podmiotowi lirycznemu słowa brzmiące "jak nokaut". Te słowa, pełne determinacji i niecierpliwości, mówią o "kuli w spluwie", która znalazła swój cel "w sercu mym", a kiedyś umieści ją tam "jakiś nowy Humphrey Bogart". To przejmujące wyznanie można interpretować jako metaforę intensywnego pragnienia miłości, celu w życiu lub rewolucyjnej zmiany. Bohater jest gotów na wszystko, aby osiągnąć swój cel, a jego słowa są niczym wyzwanie rzucone obojętności. Kontrastuje to z pustką, którą symbolizuje powtarzające się "bla, bla, bla – a w tym sensu brak".

Kluczowym elementem utworu jest jednak jego społeczny komentarz, szczególnie widoczny w trzeciej i czwartej zwrotce, które dotykają tematu wychowania. Piosenka zwraca się bezpośrednio do słuchaczy, mówiąc: "Przydarzy pewnie się no co drugiemu z was / Będziecie dzieci mieć za 18 lat / Znajdujcie dla nich czas i próbujcie je zawsze zrozumieć". To jest sedno przesłania – apel o autentyczną relację z dziećmi, o poświęcenie im czasu i, co najważniejsze, o zrozumienie, a nie tylko narzucanie woli czy moralizowanie. Tekst stanowczo odrzuca fizyczne karanie ("Na nic bicie w twarz, bykowiec albo kij") jako metodę wychowawczą, przestrzegając przed tragicznymi konsekwencjami: "By nie wyrósł wam bandyta albo świr".

W tym kontekście, refren "Nie tylko bla, bla, bla – od najmłodszych lat" nabiera głębszego znaczenia. To już nie tylko frustracja pustymi słowami w ogóle, ale konkretnie brak szczerej komunikacji i prawdziwego zaangażowania w proces wychowawczy. "Daj swemu dziecku to, czego dziś Tobie brakuje" – to linijka, która uderza w sedno, sugerując, że pokolenie rodziców, być może samo wychowane w atmosferze "bla, bla, bla", powiela ten schemat, nie potrafiąc dać swoim dzieciom czegoś więcej niż tylko puste frazesy. Brak serca, o którym mowa w ostatnim fragmencie, podkreśla emocjonalną pustkę i jałowość, które wynikają z takiej postawy.

"Bla, bla, bla" to utwór wybitnie rockowy, charakteryzujący się szybkimi instrumentami i głośno śpiewającym Grzegorzem Markowskim. Zbigniew Hołdys w 1981 roku grał na gitarach, fortepianie i udzielał się wokalnie, a Piotr Szkudelski odpowiadał za perkusję. Piosenka była zapowiedzią pierwszego albumu Perfectu i znalazła się również na maxi-singlu wydanym przez Tonpress. Jej ponadczasowość i uniwersalność przesłania sprawiają, że "Bla, bla, bla" pozostaje ważnym głosem w dyskusji o autentyczności, komunikacji międzyludzkiej i odpowiedzialności w relacjach rodzinnych, niezależnie od epoki. Utwór ten to nie tylko rockowa energia, ale przede wszystkim gorzka refleksja nad społeczeństwem, które często gubi się w powierzchowności i braku prawdziwego zaangażowania.