Interpretacja Live and let die - Paul McCartney

"Live and Let Die" Paula McCartneya to utwór o zaskakującej głębi, który wykracza poza swoją funkcję piosenki tytułowej do filmu o Jamesie Bondzie. Na pierwszy rzut oka piosenka wydaje się być prostym odzwierciedleniem moralności Agenta 007 – porzucenia niewinnego sloganu „żyj i daj żyć” na rzecz brutalniejszego „żyj i pozwól umrzeć”, które pasuje do świata szpiegostwa i niebezpieczeństwa. Jednakże, zagłębiając się w nią, odkrywamy bardziej złożone przesłanie o dostosowywaniu się do zmieniającego się świata i konieczności radzenia sobie z wyzwaniami, nawet jeśli oznacza to rezygnację z wcześniejszych ideałów.

Tekst zaczyna się od nostalgicznego wspomnienia czasów młodości, kiedy to serce było „otwartą księgą” i dominowała zasada „live and let live” (żyj i daj żyć). Te powtarzające się frazy „You know you did” (Wiesz, że tak było) podkreślają uniwersalność tego początkowego, beztroskiego podejścia do życia. Jest to obraz niewinności, być może nawiązujący do idealistycznych lat 60., które Paul McCartney i jego pokolenie dobrze pamiętali. Jednakże, następuje gwałtowna zmiana tonu, gdy podmiot liryczny staje w obliczu „ever-changing world” (ciągle zmieniającego się świata), który zmusza do „give in and cry” (poddania się i płaczu). Właśnie wtedy pojawia się ponury refren: „Say live and let die” (Powiedz: żyj i pozwól umrzeć). To przejście od współistnienia do konfrontacji, od tolerancji do bezwzględności, jest sercem utworu.

W drugiej zwrotce piosenka nabiera jeszcze bardziej cynicznego wymiaru, pytając: „What does it matter to you? When you gotta job to do, You gotta do it well, You gotta give the other fellow hell” (Jakie to ma dla ciebie znaczenie? Kiedy masz robotę do zrobienia, Musisz ją zrobić dobrze, Musisz dać popalić drugiemu). Ten fragment może być interpretowany jako komentarz do bezkompromisowej natury pewnych zawodów, jak chociażby praca agenta Secret Service, gdzie sentymenty ustępują miejsca efektywności i brutalnej konieczności. Paul McCartney sam przyznał, że tytuł piosenki, choć mu narzucony, zainspirował go do stworzenia utworu o „przełączniku” od „live and let live” do „live and let die”, czyli o sytuacji, w której dawne zasady przestają obowiązywać. Nie chciał, by piosenka gloryfikowała zabijanie, lecz raczej by była o "odpuszczeniu sobie" i niemieszczeniu się problemami.

W kontekście filmu "Live and Let Die" z 1973 roku, w którym po raz pierwszy w roli Jamesa Bonda wystąpił Roger Moore, piosenka Wings idealnie oddaje nową, bardziej mroczną i bezkompromisową erę agenta 007. Był to pierwszy film Bondowski, który otworzyła rockowa piosenka. Paul McCartney, wraz ze swoją żoną Lindą McCartney, która jest współautorką utworu, napisał tę piosenkę na zamówienie producentów filmowych Harry'ego Saltzmana i Alberta R. Broccoliego, jeszcze zanim ukończono scenariusz. McCartney przeczytał powieść Iana Fleminga i napisał utwór w zaledwie jeden dzień. Początkowo, Saltzman chciał, aby piosenkę zaśpiewała Shirley Bassey lub Thelma Houston, ale McCartney zgodził się na napisanie jej tylko pod warunkiem, że wykona ją jego zespół Wings. Producent Beatlesów, George Martin, który wyprodukował i zaaranżował utwór, musiał przekonać Saltzmana, że wersja Wings jest wystarczająco dobra, aby stać się oficjalnym motywem przewodnim. Sam Martin zdobył nagrodę Grammy za najlepszą aranżację akompaniującą wokaliście (Best Arrangement Accompanying Vocalist(s)) w 1974 roku za swoją pracę nad utworem. Co ciekawe, utwór zawiera także sekcję w stylu reggae, której autorką była Linda McCartney, co miało sens w kontekście akcji filmu rozgrywającej się głównie na Jamajce.

Piosenka stała się ogromnym sukcesem, osiągając drugie miejsce na liście Billboard Hot 100 w USA i dziewiąte w Wielkiej Brytanii, stając się najpopularniejszym motywem przewodnim Bonda do tamtej pory. Była to również pierwsza piosenka Bondowska nominowana do Oscara za Najlepszą Piosenkę Oryginalną, choć przegrała z „The Way We Were” Barbra Streisand. Ciekawostką jest, że aby piosenka kwalifikowała się do nominacji do Oscara, musiała zawierać co najmniej osiem śpiewanych linijek.

„Live and Let Die” stało się ikoną występów na żywo McCartneya. Na jego koncertach towarzyszą jej spektakularne efekty pirotechniczne, które stały się niemalże znakiem rozpoznawczym utworu. McCartney wspominał z humorem, jak kiedyś podczas koncertu obawiał się, że te wybuchy mogą przestraszyć bardzo starszą kobietę w pierwszym rzędzie, ale ta, zamiast się przestraszyć, była zachwycona. Piosenka była na tyle popularna, że amerykański zespół Guns N' Roses wydał swoją słynną coverową wersję w 1991 roku, która również zdobyła nominację do nagrody Grammy i sprawiła, że niektórzy młodsi fani myśleli, że to właśnie oni są jej oryginalnymi twórcami. Paul McCartney, choć zaskoczony, wyraził zadowolenie z tej interpretacji, mówiąc, że zawsze cieszy go, gdy inni artyści wykonują jego utwory.

W ostatecznym rozrachunku, „Live and Let Die” to hymn o ewolucji moralnej lub pragmatyzmie. Odzwierciedla moment, w którym idealizm ustępuje miejsca surowej rzeczywistości, a człowiek musi podjąć trudne decyzje, by przetrwać lub wykonać swoje zadanie. McCartney uchwycił to uniwersalne doświadczenie dostosowywania się do świata, który nie zawsze jest łaskawy, przekazując je w niezapomnianej formie rockowej ballady z orkiestrowym rozmachem.