Piosenka „Tupelo” Nicka Cave’a i The Bad Seeds to gęsta, apokaliptyczna wizja narodzin ikony popkultury – Elvisa Presleya – umieszczona w kontekście biblijnego potopu i wszechogarniającego zniszczenia. Utwór, wydany jako singiel z drugiego albumu zespołu, The Firstborn Is Dead w 1985 roku, łączy w sobie motywy mitologiczne, folklorystyczne i historyczne, tworząc hipnotyzującą, mroczną opowieść. Już sam tytuł albumu, „The Firstborn Is Dead”, bezpośrednio odnosi się do brata bliźniaka Elvisa, Jessego Garona Presleya, który urodził się martwy, około 35 minut przed Elvisem, co stanowi kluczowy element tragicznej narracji utworu.

Tekst piosenki rozpoczyna się od ponurych ostrzeżeń: „Looka yonder! A big black cloud come! O comes to Tupelo.” To złowieszcze zapowiedzi zbliżającej się katastrofy, która szybko przybiera biblijne rozmiary. Chmura „sucked the damn thing dry” z rzeki, zanim nadeszła z „distant thunder rumble. Rumble hungry like the Beast”, sugerując nadejście czegoś potwornego i niepowstrzymanego. Ta „Bestia” zmierzająca do Tupelo, to nie tylko siła natury, ale i zapowiedź kosmicznego wydarzenia. Miasto Tupelo, w Mississippi, było w 1936 roku, rok po narodzinach Elvisa, nawiedzone przez jedną z najgroźniejszych tornad w historii USA, która zabiła ponad 200 osób i zdewastowała znaczną część miasta, co mogło stanowić inspirację dla tego apokaliptycznego krajobrazu.

W chaosie i dezorientacji – „Why the hen won't lay no egg / Can't get that cock to crow / The nag is spooked and crazy” – mieszkańcy Tupelo wzywają pomocy: „O God help Tupelo!”. Piosenka maluje obraz świata, gdzie granice między rzeczywistością a snem zacierają się – „Ya can say these streets are rivers / Ya can call these rivers streets / Ya can tell ya self ya dreaming buddy / But no sleep runs this deep”. Deszcz uderza o szyby, kobiety w oknach piszą „Tupelos' shame” w szronie, co podkreśla poczucie wstydu i beznadziei wobec nadchodzącej zagłady.

Fragment „O go to sleep lil children / The sandmans on his way” to ironiczny, mroczny kołysankowy motyw, który szybko zostaje odrzucony, gdy dzieci słuchają „beating of their blood”, a „The sandman's mud!”. Deszcz nie jest już zwykłą wodą – to „black rain come down”, która tworzy świat, gdzie „Water water everywhere / Where no bird can fly no fish can swim”. Ten obraz nawiązuje do słynnego cytatu z „Ballady o Starym Marynarzu” Samuela Taylora Coleridge'a, co dodaje tekstowi uniwersalnego wymiaru osamotnienia i kary.

Punktem kulminacyjnym tej katastrofy jest jednak nadzieja, bo ten chaos ma swój cel: „Until The King is born! In Tupelo!”. Ten „Król” to oczywiście Elvis Presley, którego narodziny są przedstawione jako wydarzenie o biblijnych proporcjach, mające odkupić grzechy świata. Tekst opisuje narodziny w „clap-board shack with a roof of tin / Where the rain came down and leaked within / A young mother frozen on a concrete floor / With a bottle and a box and a cradle of straw”. To tragiczna natywność, która wynosi postać Elvisa do rangi mesjasza, pomimo skromnych i trudnych okoliczności.

Wzmianka o bliźniakach – „Well Saturday gives what Sunday steals / And a child is born on his brothers heels / Come Sunday morn the first-born dead / In a shoebox tied with a ribbon of red” – bezpośrednio odnosi się do śmierci Jessego Garon Presleya, dodając do narodzin Króla element ofiary i przeznaczenia. To „first-born” umarł, aby drugi mógł narodzić się jako zbawiciel. Nick Cave w jednym z wywiadów dla The Red Hand Files podkreślił, że Elvis w piosence „uosabia odkupującego Chrystusa, ratującego nie tylko Tupelo, ale cały świat od jego grzechów i późniejszej zagłady”.

Piosenka jest również silnie zakorzeniona w tradycji bluesowej. Jest luźno oparta na utworze „Tupelo Blues” Johna Lee Hookera, który również opowiada o powodzi w tym samym mieście. Motyw „looky looky yonder” pochodzi z pieśni Lead Belly'ego o tym samym tytule, którą Cave również coverował. To pokazuje, jak Cave buduje swoją narrację na fundamencie amerykańskiego folku i mitologii, przetwarzając je przez własną, mroczną optykę.

Nick Cave w swoich komentarzach do utworu często podkreślał jego „niestabilną pilność”. Przyznawał, że wykonywanie „Tupelo” na koncertach do dziś „czuje się jak pewnego rodzaju opętanie”. Utwór zbudowany jest na „charakterystycznej, drapieżnej i nieustającej linii basu The Bad Seeds”, na której rozwijają się „epickie opowieści”. Niedawno, z okazji 40. rocznicy wydania singla, Cave zmienił swoje wcześniejsze uprzedzenia do sztucznej inteligencji po obejrzeniu stworzonego przez Andrew Dominika teledysku do „Tupelo”, który ożywił archiwalne zdjęcia Elvisa. Cave uznał, że „animowane AI zdjęcia Elvisa miały niesamowitą jakość, jakby został wskrzeszony z martwych, a obrazy ukrzyżowania i zmartwychwstania na końcu były zarówno szokujące, jak i głęboko poruszające”, co dodatkowo podkreśla mesjański wymiar utworu.

Piosenka kończy się obietnicą, że „The King will walk on Tupelo! / He carried the burden outa Tupelo!” i przestrogą: „You will reap just what you sow”. To nie tylko hołd dla Elvisa, ale i przypowieść o zbawieniu i przeznaczeniu, o tym, jak z największego chaosu i tragedii może narodzić się coś, co niesie ze sobą nadzieję, a jednocześnie staje się brzemieniem.