Interpretacja The Weeping Song - Nick Cave

„The Weeping Song” Nicka Cave'a i The Bad Seeds to utwór głęboko rezonujący z uniwersalnym doświadczeniem smutku i żałoby, ujęty w formie przejmującego dialogu między ojcem a synem. Piosenka, wydana jako singiel z albumu The Good Son w 1990 roku, stanowiła pewne odejście od wcześniejszego, bardziej mrocznego brzmienia zespołu. Ta zmiana nastroju na łagodniejszy i bardziej podnoszący na duchu była częściowo inspirowana szczęściem Cave'a w Brazylii i jego miłością do dziennikarki Viviane Carneiro.

Tekst utworu ma strukturę pytania i odpowiedzi, gdzie syn (śpiewany przez Nicka Cave'a) dopytuje ojca (śpiewanego przez Blixę Bargelda) o wszechobecny płacz. Rozpoczyna się od sceny kobiet płaczących nad wodą, potem mężczyzn płaczących w górach, a następnie dzieci. Syn, z naiwnością właściwą młodości, próbuje zrozumieć złożoność dorosłych emocji i cykl smutku, który zdaje się ogarniać wszystkich. Ojciec wyjaśnia, że kobiety płaczą za mężczyzn, a mężczyźni płaczą „w odpowiedzi na nich” (ang. "weeping back at them"), co sugeruje wzajemność i nieuchronność współdzielonego cierpienia.

Kluczowym i najbardziej przejmującym momentem jest wymiana zdań dotycząca płaczu dzieci. Kiedy syn pyta, dlaczego dzieci płaczą, ojciec odpowiada: „They are merely crying son” („One tylko płaczą, synu”). Na dociekliwe pytanie syna: „O, are they merely crying father?” („O, czy one tylko płaczą, ojcze?”), ojciec wypowiada mrożące krew w żyłach słowa: „Yes, true weeping is yet to come” („Tak, prawdziwy płacz dopiero nadejdzie”). Ta linia, jak wskazuje jedna z interpretacji, działa niczym prorocze ostrzeżenie, sugerując, że pomimo obecnego smutku, głębsze, prawdziwe torrenty żalu dopiero mają się ujawnić.

Nick Cave sam odniósł się do znaczenia utworu, twierdząc, że jest on „dużo bardziej podstawowy” niż interpretacje odwołujące się do religii czy wojny. Według niego, piosenka opowiada o nieuchronności płaczu w życiu, zwłaszcza gdy kocha się innych, ponieważ „wszystko się kończy prędzej czy później – relacje się psują, dzieci dorastają, przyjaciele tracą kontakt, bliscy umierają, a potem ty też”. Mimo to, w tekście przebija się nuta „przyjemnej melancholii”, a nawet pozytywne przesłanie. Powtarzający się refren „This is a weeping song / But I won't be weeping long” („To jest pieśń płaczu / Ale nie będę płakał długo”) podkreśla ideę, że choć smutek jest naturalną częścią życia i należy go zaakceptować, trzeba też w końcu przestać płakać i żyć dalej, aby nie przegapić „dobrych chwil pomiędzy smutnymi momentami”. Jest to swoiste wezwanie do katharsis, do zjednoczenia w doświadczeniu płaczu, ale także do nadziei.

Co ciekawe, utwór powstał „znikąd, bez większego namysłu”, pewnego dnia, gdy Nick Cave szedł od swojego domu w Brazylii do pobliskiego baru. Wokalne role ojca i syna zostały przydzielone Cave'owi i Bliksie Bargeldowi w studiu nagraniowym, co stworzyło dynamiczny i teatralny efekt. Blixa Bargeld, pamiętając sesję nagraniową w Brazylii, wspominał przede wszystkim, że studio było dla niepalących, co doprowadzało wszystkich do szaleństwa. Teledysk do piosenki jest równie intrygujący, ukazując Cave'a i Bargelda tańczących „jak gejowscy biznesmeni” (według słów Cave'a) w fałszywej łodzi na czarnym plastiku, przebranych za duchownych, co dodaje element tragikomiczny i „językowy w policzku” do smutnej tematyki. Całość, pomimo lirycznego ciężaru, ma zaskakująco optymistyczne, wręcz podnoszące na duchu, brzmienie, co czyni ją jednym z najbardziej rozpoznawalnych i lubianych utworów w dorobku Nicka Cave'a.