Interpretacja Filmowa miłość - Myslovitz

Piosenka "Filmowa miłość" zespołu Myslovitz, pochodząca z albumu „Z rozmyślań przy śniadaniu” wydanego w 1997 roku, stanowi głęboką i poruszającą podróż w głąb umysłu osoby zmagającej się z wewnętrznym cierpieniem i ucieczką w świat iluzji. Zespół Myslovitz od początku swojej twórczości znany był z silnych inspiracji kinem, co przejawiało się zarówno w tytułach utworów, jak i w ich warstwie lirycznej. W przypadku "Filmowej miłości" tytuł już sam w sobie wskazuje na kluczowy motyw. Artur Rojek, autor tekstu i muzyki do utworu, maluje obraz bohatera, który funkcjonuje na pograniczu jawy i snu, rzeczywistości i projekcji filmowej.

Już pierwsze wersy, "Maniakalny kolekcjoner min / Mój ulubiony film / Bohater dnia", wprowadzają nas w stan oderwania od realności. Podmiot liryczny jawi się jako ktoś, kto nie tyle przeżywa, co obserwuje własne życie, traktując je jak scenariusz. Jest "kolekcjonerem min", co sugeruje sztuczność, pozowanie, ukrywanie prawdziwych emocji pod maską. To życie jest jego "ulubionym filmem", w którym sam siebie obsadza w roli "bohatera dnia", choć w rzeczywistości odczuwa głęboki wewnętrzny rozłam. "Lepiej będzie mi / Nie mogę patrzeć na swój cień / Nienawidzę się" to wyznanie potężnej autoagresji i braku akceptacji samego siebie. Cień, będący nieodłączną częścią każdego człowieka, staje się tu symbolem ciemnej strony osobowości, której bohater nie jest w stanie znieść. Desperackie "Ostatni raz / Biorę pigułki przed snem" wskazuje na ucieczkę w chemiczne otępienie lub myśl o ostatecznym rozwiązaniu, by przerwać nieznośne cierpienie.

Refren – "Filmowa miłość / Fikcyjna zdrada / Morderczy środek na mój mózg, na mój ból, na mój wzrok, na mój słuch" – jest kulminacją tego stanu. Miłość i zdrada, fundamentalne ludzkie doświadczenia, stają się "filmowe" i "fikcyjne", pozbawione prawdziwego ciężaru emocjonalnego, być może przeżywane jedynie w wyobraźni lub przez pryzmat kinowych narracji. To rodzaj eskapizmu, gdzie granica między tym, co prawdziwe, a tym, co wyreżyserowane, zanika. Pigułki, o których wspomina podmiot liryczny, stają się tu "morderczym środkiem" mającym na celu uśmiercenie wszelkich bodźców – nie tylko fizycznego bólu, ale też samego mózgu, wzroku i słuchu, czyli zmysłów odpowiedzialnych za percepcję rzeczywistości i wewnętrzne "pokrzywione myśli". To pragnienie całkowitego wyciszenia, odcięcia się od świata zewnętrznego i wewnętrznego szumu. Powtórzenie frazy, w której środek działa na "mój mózg, na mój ból, na mój wzrok, na mój słuch", podkreśla jego wszechogarniającą, paraliżującą moc.

Druga zwrotka pogłębia ten obraz. "Pokrzywione myśli w głowie mej / Bardzo chory dzień" to bezpośrednie świadectwo stanu psychicznego podmiotu – jego percepcja jest zniekształcona, a każdy dzień naznaczony chorobą umysłu. Ponownie pojawiające się "Ostatni raz / Biorę pigułki przed snem" sugeruje kontynuację cyklu ucieczki lub zbliżanie się do punktu kulminacyjnego. Następnie tekst nabiera dramatyzmu: "Pamiętam noc / Czułem mój perwersyjny lęk / Wyjąłem broń / Strzeliłem sobie w łeb". To wstrząsające wyznanie, które można interpretować jako akt samobójczy lub jako niezwykle intensywną, autodestrukcyjną fantazję. "Perwersyjny lęk" może odnosić się do makabrycznego pociągu do ostatecznego rozwiązania, które paradoksalnie wydaje się być wyzwoleniem od nieznośnego lęku przed życiem i sobą samym. Strzał w głowę to ostateczny akt "morderczego środka", który ma uśmiercić nie tylko zmysły, ale całe istnienie, pozwalając na ucieczkę od niemożliwej do zniesienia rzeczywistości.

"Filmowa miłość" doskonale wpisuje się w melancholijny i introspekcyjny ton albumu "Z rozmyślań przy śniadaniu", który, choć nie nazwał go "ponurym", sam Artur Rojek określił jako "smutny", twierdząc, że "smutna muzyka jest najpiękniejsza". Cała twórczość Myslovitz z tego okresu, podobnie jak późniejszy "Korova Milky Bar" (choć ten album powstał później i jego teksty pisali głównie Przemysław Myszor i Wojtek Powaga), często poruszała tematykę presji społecznej, braku empatii i ukrywania uczuć, a także samotności i depresji w polskiej rzeczywistości przełomu wieków. Fascyancja Myslovitz kinematografią była bardzo wyraźna; utwory takie jak "Blue Velvet" czy "Z twarzą Marilyn Monroe" również nawiązywały do świata filmu, a teksty często czerpały inspiracje z X muzy. W "Filmowej miłości" ta kinowa estetyka staje się jednak czymś więcej niż tylko inspiracją – jest ramą, przez którą bohater postrzega i próbuje przetworzyć swoją bolesną egzystencję, szukając w fikcji ucieczki od własnego "chorego dnia". Piosenka jest intensywnym studium wewnętrznego rozpadu, gdzie rzeczywistość miesza się z iluzją, a pragnienie ulgi prowadzi do myśli o ostatecznym zniknięciu.