Utwór "Tramwaje i gwiazdy" Miuosha, w którym gościnnie pojawia się Katarzyna Nosowska, stanowi głębokie, intymne studium relacji, która zdaje się znajdować na krawędzi rozpadu. Piosenka pochodzi z wydanego w marcu 2017 roku albumu Miuosha zatytułowanego "POP.". Muzykę do oryginalnej wersji stworzył Maciej Sawoch, natomiast warstwę liryczną wspólnie napisali Miłosz Borycki (Miuosh) i Katarzyna Nosowska, co podkreśla dwugłosowość i autentyczność przekazu.

Już pierwsze wersy, "Znowu udajesz, że śpisz / Próbuję poskładać syf zanim cała tym przesiąkniesz", wprowadzają w atmosferę zmęczenia, udawania i prób ratowania czegoś, co jest już mocno skażone. Narrator, paląc przy oknie, obserwuje dym, który symbolicznie utożsamia ze snami partnerki, sugerując ich ulotność i perhaps niespełnienie. Rozczarowanie jest wyraźne w słowach: "Miało lepiej być gdy rzucałem tym, jest odwrotnie", co wskazuje na złamane obietnice i iluzje dotyczące przyszłości związku.

Kluczowym elementem utworu jest poczucie odmienności i niezrozumienia: "Normalność to problem dla nas / Nie wytłumaczył nam nigdy jej nikt". To poczucie bycia „poza” konwencjonalnymi ramami, być może wynikające z artystycznych czy po prostu indywidualnych natur bohaterów, staje się obciążeniem. Odniesienia do edukacji, "A te szkoły, które mi kończyć kazałaś / Nauczyły mnie, że nie umiem nic", mogą być gorzką refleksją nad wartościami, które próbowano narzucić, a które nie przystawały do wewnętrznego świata narratora, prowadząc do poczucia bezradności i braku kompetencji w „normalnym” życiu.

W refrenie głos Nosowskiej, "Strumień twoich słów / Zakończony słowospadem / Z wysokości ust / Spada ciężką masą na mnie", doskonale oddaje ciężar komunikacji, a właściwie jej braku. Słowa partnerki nie są już wsparciem, lecz "ciężką masą", która przygniata. Powtarzające się "Dorośnij / Dorośnij" to bolesne wezwanie do odpowiedzialności, dojrzewania w obliczu kryzysu, skierowane być może do siebie nawzajem lub do wewnętrznego ja. Jest to moment, w którym iluzje muszą ustąpić miejsca brutalnej prawdzie o stagnacji.

Drugą zwrotkę otwiera obraz "Dym chłodno drapie nam gardła / Jak by spowalniał rozwój implozji", co wzmacnia poczucie duszności i nieuchronności wewnętrznego rozpadu. Jest to walka z czasem i ostatnimi szansami: "Jedyne co pada przede mną to ostatnia szansa / Skończ nas skańczać, odpocznij". Narrator wyznaje swoje długotrwałe udawanie, "Tyle lat udawałem, że umiem / A w sumie nie zrozumiałem poza sobą nic", ujawniając głębokie poczucie osamotnienia i porażki w próbie zrozumienia innych. Wstyd ukryty w dumie i egzystowanie "We własnej erze kurwa przyszło nam żyć" to wyraz frustracji i niemożności ucieczki od własnych, ograniczających ram.

Motyw miasta, tramwajów i gwiazd jest szczególnie znaczący. "W tym mieście, pośród gwiazd / Nie ma tramwaju, za którym nikt nie biegnie" to metafora utraconej dynamiki, braku celu i sensu pośpiechu, który kiedyś być może definiował ich życie. Z kolei "Nie ma gwiazd, w które ktoś by nie wierzył / Szczególnie nad tym miastem" sugeruje, że choć nadzieje i marzenia są uniwersalne, to w ich konkretnym, miejskim kontekście, w ich zrujnowanej relacji, te gwiazdy nie dają już pocieszenia ani kierunku. Piosenka porusza więc temat świadomości ciągłego podążania za czymś, szukania celu czy pragnienia spełnienia marzeń, ale jednocześnie pokazuje stratę i zrozumienie, że w jednej chwili można stracić wszystko, lub zrozumieć, że nie jesteśmy w stanie zdobyć niczego.

Interesującym faktem jest powstanie utworu. Miuosh był inicjatorem współpracy, wysyłając Nosowskiej nagranie. Jej reakcja była entuzjastyczna: "Piszę tylko po to, by napisać, że ten numer jest niesamowity". To świadczy o natychmiastowym rezonansie, jaki utwór wywołał, co może tłumaczyć jego emocjonalną głębię i autentyczność. Teledysk do oryginalnej wersji utworu, wyreżyserowany przez Martę Kacprzak, oddaje zawiesisty klimat bezsennej nocy, poruszając się na pograniczu jawy i snu, co doskonale koresponduje z oniryczną i niepewną atmosferą tekstu.

W kwietniu 2020 roku, w obliczu pandemii COVID-19, utwór zyskał nowe życie w ramach akcji #zostańwdomu. Miuosh, Nosowska, Smolik oraz muzycy Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia nagrali nową wersję piosenki, każdy w swoim domu, używając smartfonów. Miuosh poświęcił ponad 70 godzin na montaż i obróbkę dźwięku, tworząc poruszającą, zdalną kolaborację, która udowodniła ponadczasowość i uniwersalność przesłania utworu. Ta specjalna wersja stała się symbolem łączenia się mimo izolacji, nadając piosence dodatkowy wymiar tęsknoty za bliskością i nadziei w trudnych czasach.

"Tramwaje i gwiazdy" to zatem przejmująca opowieść o zmęczeniu związkiem, rozczarowaniu własnymi wyborami i poszukiwaniu sensu w obliczu stagnacji. To utwór o gorzkiej refleksji nad upływem lat, straconymi szansami i niemożnością powrotu do tego, co było, zawieszony między chęcią pozostania a impulsem do odejścia. Jest to intymny portret pokrzywionego świata dwójki ludzi, których drogi wydają się rozjeżdżać, mimo że nadal stoją obok siebie zupełnie niepotrzebnie.