„Lady Parts And Mannequins” Mehro to utwór, który stanowi intrygujące i odważne odejście od dotychczasowego, często bardziej stonowanego brzmienia artysty, zanurzając słuchacza w surowym, surrealistycznym i porywającym świecie. Wydany pod koniec 2024 roku jako singiel, szybko zyskał miano "psychedelicznej opery rockowej wpadającej na nawiedzoną wystawę sztuki", a nawet "punkowego dżemu", co podkreśla jego gritty, unapologetic edge. Mimo swojej ostrej i elektryzującej formy, Mehro zdradził, że piosenka została początkowo napisana na gitarze akustycznej, co jest zaskakujące, biorąc pod uwagę jej ostateczny kształt.

Tekst piosenki rozpoczyna się od szokującego i prowokacyjnego stwierdzenia: „Sometimes I wish I was a sex doll / We fucked so much that we can't be friends / The fleeting high to my downfall”. Te wersy natychmiast wprowadzają w tematykę obiektowości, ulotności przyjemności i emocjonalnego wypalenia po intensywnych, ale pozbawionych głębi relacjach. Podmiot liryczny wyraża pragnienie bycia „lalką erotyczną”, co może symbolizować chęć ucieczki od emocjonalnego bólu i skomplikowania ludzkich interakcji, dążąc do bezrefleksyjnej egzystencji, wolnej od konsekwencji. Jest to gorzkie odzwierciedlenie poczucia bycia wykorzystywanym lub samym siebie redukowania do roli obiektu.

Dalej w tekście pojawia się poczucie winy i religijnego osądu: „I'm going to hell cause they said so / Should've locked the door when I walked in / Preacher grabbed me by the elbow”. Wersy te sugerują internalizację społecznych lub religijnych norm, które piętnują seksualność lub swobodne zachowanie. Postać „kaznodziei” może być zarówno dosłowna, jak i metaforyczna, reprezentując moralny autorytet, który karci i zawstydza, co prowadzi do poczucia potępienia i żalu za niepodjęcie działań ochronnych – „Should've locked the door when I walked in”. To walka między osobistymi doświadczeniami a narzucanymi z zewnątrz normami moralnymi.

Refren „All apart / Out of sense / Hey its dark / it's late again / All the stars / Too intense / So intense / All the rest” maluje obraz fragmentacji, dezorientacji i przytłoczenia. Podmiot liryczny czuje się rozdarty, zagubiony, osaczony przez ciemność i intensywność otaczającego świata. Ten stan umysłu odzwierciedla emocjonalne i psychiczne obciążenie wynikające z wcześniejszych doświadczeń.

Najważniejsze dla interpretacji jest jednak drugie zestawienie w refrenie: „Break your heart and make it bend / Take your scars and make em friends / Where it starts is where it ends / Lady parts and mannequins”. To zaproszenie do akceptacji bólu i przeszłych ran, przekształcania ich w źródło siły – „Take your scars and make em friends”. Powtarzające się „Where it starts is where it ends” sugeruje cykliczność doświadczeń, być może niemożność ucieczki od pewnych wzorców lub akceptację nieuchronności losu. Fraza „Lady parts and mannequins” stanowi serce utworu i odnosi się do dualizmu pomiędzy autentyczną, często surową i obiektową kobiecą seksualnością („lady parts”) a sztuczną, wyidealizowaną lub skomercjalizowaną reprezentacją kobiecości („mannequins”). Można to interpretować jako krytykę społeczeństwa, które z jednej strony seksualizuje i redukuje kobiety do ich ciał, a z drugiej narzuca nierealne standardy piękna i zachowania, jak u bezdusznych manekinów.

Kolejne zwrotki kontynuują ten temat: „Statutory and offensive / Tell the story and defend it / Im getting horny where are my lips?”. Te wersy uderzają w hipokryzję i sprzeczności, sugerując, że to, co jest prawnie dozwolone, może być jednocześnie obraźliwe. Podmiot liryczny wzywa do opowiedzenia swojej historii i obrony jej, jednocześnie zadając pytanie „Im getting horny where are my lips?”, co może symbolizować utratę głosu, agencji w obliczu seksualizacji lub po prostu surowe, nieskrępowane pragnienie.

W czwartej zwrotce „I've heard it said I give the best head / Well you've got it all you pan American / Bowie and Jagger in the same bed / Oh yeah” Mehro dodaje element bezpośredniej, autoironicznej pewności siebie w kwestii seksualności, jednocześnie odwołując się do ikon płynnej tożsamości seksualnej takich jak David Bowie i Mick Jagger. To zestawienie, pełne bravury, może być próbą odzyskania kontroli nad własnym wizerunkiem i seksualnością, kwestionując jednocześnie tradycyjne kategorie.

Mehro w wywiadach podkreślał, że nie jest "cerebralnym" artystą i że piosenki "objawiają się" mu w naturalny sposób. W przypadku "Lady Parts And Mannequins" pozwolił sobie na swobodę twórczą, co przełożyło się na to, że utwór jest "intensywny, surrealistyczny i rozkosznie nieprzewidywalny". Artysta przyznaje, że piosenka "może oznaczać cokolwiek chcesz, by znaczyła, albo nic". Jednak fakt, że Mehro wprowadzał ją na koncertach stwierdzeniem: „Fuck that, I want to play what I feel” i że nie chce być "szufladkowany pod względem gatunku", świadczy o silnym dążeniu do autentycznej ekspresji i przekraczania granic.

Teledysk do utworu, stworzony z artystką Diane Lindo, również oddaje tę grubą, surrealistyczną atmosferę i jest "mroczny, dziwny i dziwnie zabawny". To wizualne dopełnienie potęguje poczucie dezorientacji i onirycznego chaosu, idealnie współgrając z lirycznym przesłaniem o wewnętrznej walce, obiektowości i poszukiwaniu autentyczności w świecie pełnym sztucznych fasad. Utwór odzwierciedla również szerszą filozofię Mehro, który w swojej twórczości często dąży do wyrażenia "każdej części siebie", zarówno tej najwyższej, jak i najciemniejszej, zachęcając słuchaczy do przekształcania traumatycznych doświadczeń w coś pięknego. "Lady Parts And Mannequins" to więc głębokie zanurzenie w złożoność ludzkiej psychiki i seksualności, ubrane w odważną, bezkompromisową formę muzyczną.