Interpretacja Evermore (feat. Bon Iver) - Taylor Swift

Piosenka „Evermore”, tytułowy utwór z dziewiątego albumu studyjnego Taylor Swift wydanego w grudniu 2020 roku, to introspektywna podróż przez mroczne zakamarki depresji i odnajdywanie nadziei. Album „Evermore” był drugim z zaskakująco wydanych przez Swift krążków w 2020 roku, stanowiąc swego rodzaju „siostrzaną płytę” dla „Folklore” z lipca tego samego roku. W przeciwieństwie do wcześniejszych, często autobiograficznych utworów Swift, na albumach „Folklore” i „Evermore” artystka w dużej mierze skupiła się na fikcyjnych narracjach i postaciach, czerpiąc inspirację ze zasłyszanych historii, filmów czy książek, choć wciąż przemycała osobiste emocje.

Utwór rozpoczyna się od ponurych metafor, odzwierciedlających głęboki smutek i poczucie zagubienia. „Gray November / I've been down since July” („Szary listopad / Jestem przygnębiona od lipca”) sugeruje długotrwały stan melancholii, który trwa od miesięcy. Linijka „Motion capture / Put me in a bad light” („Motion capture / Przedstawiło mnie w złym świetle”) jest często interpretowana jako nawiązanie do udziału Taylor Swift w filmie „Cats” (2019), gdzie do stworzenia postaci wykorzystywano technikę motion capture. Film spotkał się z negatywnym odbiorem, co mogło sprawić, że artystka poczuła się „przedstawiona w złym świetle” w kontekście jej kariery i publicznego wizerunku. Próba analizy przeszłości, szukania błędu – „I replay my footsteps on each stepping stone / Trying to find the one where I went wrong” – to bolesna refleksja nad utraconymi ścieżkami i nieudanymi decyzjami. Pisanie „listów adresowanych do ognia” symbolizuje daremność prób komunikacji lub próbę spalenia przeszłości, pozbycia się bolesnych wspomnień.

Refren opisuje stan walki o przetrwanie: „And I was catching my breath / Staring out an open window / Catching my death” („Łapałam oddech / Wpatrując się w otwarte okno / Łapiąc swoją śmierć”). Ta dwoistość – łapanie oddechu jako próba życia i „łapanie śmierci” jako symbol wyczerpania lub poczucia końca – doskonale oddaje stan wewnętrznej walki. Początkowo narratorka nie jest pewna, czy ten ból będzie trwał „Evermore” – wiecznie.

W drugiej zwrotce, przechodząc do grudnia, poczucie zagubienia się pogłębia: „Guess I'm feeling unmoored” („Chyba nie czuję się już przywiązana”). Próba odtworzenia przeszłości („I rewind the tape but all it does is pause / On the very moment, all was lost”) jedynie koncentruje się na chwili utraty, uniemożliwiając pójście dalej. „Sending signals / To be double-crossed” („Wysyłając sygnały / By być zdradzoną”) sugeruje rozczarowanie i utratę zaufania.

Gdy do Taylor dołącza Justin Vernon z Bon Iver, piosenka nabiera nowego wymiaru. Jego głos wprowadza perspektywę kogoś, kto również doświadczył głębokiego cierpienia. Vernon w pierwszej części mostu pyta: „Can't not think of all the cost / And the things that will be lost / Oh, can we just get a pause? / To be certain, we'll be tall again” („Nie mogę nie myśleć o wszystkich kosztach / I o tych wszystkich rzeczach, które zostaną utracone / Och, czy możemy po prostu dostać chwilę oddechu? / Aby mieć pewność, że znowu staniemy na nogi”). Te słowa podkreślają pragnienie zatrzymania się, przetworzenia straty i znalezienia siły do odbudowy. Wskazuje to na wspólną ludzką potrzebę nadziei i wytrwałości, niezależnie od tego, czy przychodzi mróz, czy „przemoc psich dni” (trudne, upalne dni).

Drugi most, śpiewany przez oboje artystów, jest kluczowy dla przesunięcia narracji. Wspomnienie o „rozbiciu się statku” i „pęknięciach światła”, w których narrator śnił o drugiej osobie, staje się „wystarczająco realne, by przez to przejść” („It was real enough to get me through”). Obecność tej drugiej osoby, symbolizującej wsparcie i nadzieję, jest siłą napędową, która pozwala przetrwać.

Ostateczne przesunięcie następuje w ostatnim refrenie, gdzie kluczowa linijka zmienia się z „That this pain would be for Evermore” na „This pain wouldn't be for Evermore” („Ten ból nie będzie na zawsze”). Ta subtelna, ale znacząca zmiana wyraża ulgę, akceptację i wiarę w to, że nawet najgłębszy ból ma swój koniec. „Evermore” to medytacyjna, fortepianowa ballada, która śledzi podróż z pozornie niekończącego się okresu głębokiej depresji i bólu do miejsca, w którym narrator odkrywa nadzieję. Swift publicznie mówiła o swoich zmaganiach z depresją w przeszłości, co nadaje utworowi jeszcze bardziej osobistego wydźwięku, mimo że album zawiera wiele fikcyjnych historii. Współpraca z Bon Iver (Justinem Vernonem), który jest współautorem tekstu piosenki, wzmacnia to przesłanie, tworząc piękną, emocjonalną i głęboką kompozycję. Joe Alwyn, partner Taylor Swift, również był współautorem utworu pod pseudonimem William Bowery i gra na fortepianie w piosence. Piosenka pokazuje, że nawet w najciemniejszych chwilach, myśl o wsparciu i nadzieja na przyszłość mogą stać się światłem prowadzącym do wyjścia z mroku.