Utwór "Arma-goddamn-motherfuckin-geddon" Marilyn Mansona to brutalna, nihilistyczna krytyka współczesnego społeczeństwa, ubranej w charakterystyczną dla artysty prowokację i wulgarność. Jest to singiel promujący siódmy album studyjny Mansona, The High End of Low, wydany w 2009 roku. Manson osobiście określił go jako komentarz na temat "jak bezwstydne, beznadziejne i nieciekawe są teraz rzeczy". Już od pierwszych linijek – "Death to ladies first, then the gentlemen" – odwraca tradycyjne wartości, sugerując upadek wszelkiej kurtuazji w obliczu nadciągającej autodestrukcji.

Dalsze wersy, takie jak "All sorts of tax-free-face-lift-abortions-nervous-break-dance", malują obraz chaotycznego konsumpcjonizmu i powierzchowności. Szybki strumień słów symbolizuje natłok bodźców: obsesję na punkcie wyglądu, łatwą dostępność drastycznych rozwiązań i ogólny kryzys psychiczny, wszystko to odbywające się "bez odpowiedzialności czy konsekwencji". "Satanic girls gone wild, truly fucking suicidal" to zderzenie medialnej sensacji z tragiczną rzeczywistością, obnażające, jak kultura masowa banalizuje destrukcję.

Refren, "First you try to fuck it, then you try to eat it / If it hasn't learned your name, you better kill it before they see it", stanowi esencję przesłania utworu. Jest to przerażająca metafora skrajnej instrumentalizacji wszystkiego i wszystkich. „Fuck it” to akt wykorzystania i seksualizacji, „eat it” – konsumpcji i zniszczenia, często odnoszącej się do wszechobecności seksu i jedzenia w reklamach. Groźba „kill it before they see it” dotyczy usuwania dowodów, by uniknąć odpowiedzialności, być może w kontekście cenzury lub ukrywania wstydliwych czynów. To cykl bezwzględnej eksploatacji i zacierania śladów, który Manson powtarza jako mantrę: "(Fuck, eat, kill, now do it again)". Manson celowo użył wulgarnego tytułu, aby "wkurzyć" wytwórnie płytowe, twierdząc, że piosenka "nie ma żadnych szans, by trafić do radia".

Tytułowe "Arma-goddamn-motherfuckin-geddon" to intensyfikacja apokalipsy, nie jako wydarzenia biblijnego, lecz jako stan świadomości i codzienności, w której społeczeństwo niszczy się samo. Manson wplata również osobistą perspektywę: "I've got a black eye of soul, my morals in a hole, I wish I was still dead". To przyznanie się do wewnętrznego zepsucia i duchowej pustki, a nawet tęsknota za nieistnieniem. Album The High End of Low powstał na bazie osobistych doświadczeń Mansona z rozpadu jego małżeństwa i późniejszego związku, a artysta określił go jako "bezlitosny, bardzo ciężki i bardzo brutalny".

Krytyka mediów jest wyraźna w wersie "But the TV said, it's just a 'tropical depression'". Manson obnaża tu tendencję mass mediów do spłycania poważnych problemów, bagatelizując prawdziwe apokaliptyczne nastroje jako błahe "tropikalne depresje". Fragmenty "Pointless intervention, legal separation, call my dealer or my lawyer / 'We've got a situation!'", podkreślają rozpad relacji i instytucji, gdzie społeczeństwo ucieka się do bezcelowych interwencji, rozłamów prawnych, a w obliczu problemów szuka ratunku w używkach lub prawnikach, co jest sygnałem kompletnego chaosu.

Pytanie "Is it the news? Or is it the noose? / Results may vary / Side effects are every" kwestionuje rolę mediów – czy informują, czy osądzają i prowadzą na szafot. Sugeruje to, że prawda jest relatywna, a konsekwencje działań rozmywają się w powszechnym chaosie. Manson zamyka utwór buntem przeciwko mediom i komercjalizacji: "Fuck the goddamn TV and the radio / And fuck making hits, I'm taking credit for the death toll". Odrzuca tworzenie radiowych przebojów na rzecz przyjęcia odpowiedzialności za uświadamianie o destrukcji, stając się kronikarzem upadku. Manson przyznał, że "połowa sensu napisania tej piosenki polegała na wkurzeniu ich [wytwórni płytowych]".

Teledysk, wyreżyserowany przez Delaneya Bishopa, parodiował motywy wizualne z wcześniejszych dzieł Mansona. Artysta ujawnił, że celowo doprowadził do ocenzurowania klipu, aby "udowodnić swój punkt widzenia na temat cenzury". Muzycznie utwór charakteryzuje się "ciężkimi liniami basu, pulsującym bitem i bardzo tradycyjnym dla Mansona glam-rockowym refrenem" z wyraźnym "nalotem glam rocka" i "industrialnym odcieniem w stylu starego Mansona". Utwór jest manifestem buntu przeciwko hipokryzji, obojętności i samozniszczeniu, które Manson postrzega jako wszechobecne w nowoczesnym świecie.