Interpretacja piosenki "Afraid of Sunlight" zespołu Marillion to podróż w głąb ciemnych stron ludzkiej natury, a w szczególności, destrukcyjnego wpływu sławy i życia w blasku fleszy. Chociaż album o tym samym tytule z 1995 roku nie jest w pełni koncepcyjny, łączy go wspólny wątek – motyw autodestrukcyjnej natury kultury celebryckiej i siły sławy jako zwiastuna chaosu. Tytułowy utwór, podobnie jak cały album, dotyka tematu wyobcowania, zarówno w stylu życia sławnego muzyka w trasie, jak i izolacji, która dotyka relacji pozostawionych w domu.

Początkowe wersy "Drive the road to your surrender / Time comes around... out of my hands" sugerują poczucie rezygnacji i nieuchronności, jakby bohater zmierzał ku jakiemuś ostatecznemu przeznaczeniu, które jest poza jego kontrolą. Obraz "Small boats on the beach at the dead of night / Come and go before first light" może symbolizować ulotność i tajemniczość nielegalnych działań, ukrytych przed światłem dziennym, bądź też przemijające spotkania i ucieczki przed rzeczywistością. Refren "So how do we now come to be / Afraid of sunlight?" jest centralnym pytaniem utworu, podkreślając paradoks: dlaczego ludzie, którzy szukają blasku i uwagi, ostatecznie boją się prawdy, jasności i konsekwencji, które niesie ze sobą "światło słoneczne" – czyli publiczne osądzenie i spojrzenie na ich prawdziwe ja.

Steve Hogarth, wokalista Marillion, często eksploruje w swoich tekstach złożoność ludzkiego stanu, a w przypadku "Afraid of Sunlight", album ten był dla niego szczególnie ważny. Jak sam wspomina, płyta jest "pełna duchów", a zarówno ona, jak i poprzedzająca ją Brave, są "obciążone i przepełnione pozaziemskimi rzeczami". To odnosi się do licznych odniesień w tekstach do postaci historycznych i celebrytów, których życie zostało zniszczone przez sławę, takich jak O.J. Simpson, Brian Wilson, Elvis Presley, Jake LaMotta, John Lennon czy Kurt Cobain. Sam utwór "Afraid of Sunlight" bywa często interpretowany jako odniesienie do samobójstwa Kurta Cobaina, zwłaszcza że Marillion grał w Monachium zaledwie dwa dni po jego śmierci. Inni widzą w nim odzwierciedlenie autodestrukcyjnych poszukiwaczy wrażeń, jak James Dean.

Wersy "Been in pain for so long / I can't even say what hurts anymore" ukazują głębokie wyczerpanie emocjonalne i znieczulenie na ból, typowe dla kogoś, kto żyje pod ciągłą presją. Obietnica "I will leave you alone / I will deny / I will leave you to bleed / I will leave you with your life" może być gorzką refleksją na temat relacji, które rozpadają się pod ciężarem sławy, gdzie odrzucenie i izolacja stają się formą "pozostawienia życia" drugiej osobie, jednocześnie skazując ją na cierpienie. To także może symbolizować wyrzuty sumienia narratora, który był świadkiem upadku, ale nie był w stanie lub nie chciał pomóc.

Zwrotki "All your spirit rack abuses / Come to haunt you back by day / All your Byzantine excuses / Given time, given you away" mówią o tym, że wszystkie nadużycia i skomplikowane wymówki, które służyły do ukrywania prawdy, w końcu wychodzą na jaw w świetle dziennym. Dzień staje się momentem rozliczenia, a pamięć "przebija kciuki" ("memory prick your thumbs"), co oznacza bolesne wspomnienia i konsekwencje przeszłych działań. Słowa "You'll tell them where we run to hide / I'm already dead / It's a matter of time" zwiastują nieuchronność upadku i poczucie beznadziei, sugerując, że reputacja lub "ja" publiczne bohatera już umarło, a fizyczne odejście jest tylko kwestią czasu.

Interesującym elementem w piosence jest "Day-Glo Jesus on the dash". Ten fragment zainspirował nawet pierwotną okładkę albumu, którą zaprojektował Bill Smith, ale została odrzucona przez zespół i EMI ze względu na obawy, że mogłoby to sugerować, iż Marillion to zespół chrześcijański. Ostatecznie, obraz fluorescencyjnego Chrystusa Odkupiciela znalazł się na tylnej okładce. "Day-Glo Jesus" może symbolizować złudną nadzieję, powierzchowną wiarę lub próbę znalezienia ukojenia w symbolach religijnych, które jednak nie są w stanie ochronić przed ciemnością wewnętrzną. "Chalk marks on the road ahead" sugerują niejasną, niepewną przyszłość, zaś "Friendly fire in hostile waters" odnosi się do zdrady, błędów lub szkód zadanych przez tych, którzy mieli być sojusznikami, ale działają w niesprzyjającym środowisku. Zakończenie "Keep the faith / Don't lose your head / So how do we now come to be?" to desperackie wezwanie do utrzymania wiary w obliczu chaosu, choć ostatnie pytanie pozostaje otwarte, bez wyraźnej odpowiedzi.

Steve Hogarth, zapytany o genezę piosenek "Afraid of Sunlight" i "Afraid of Sunrise" (inny utwór z albumu o podobnym tytule), wyjaśnił, że powstają one w wyniku improwizacji zespołu, gdzie on "czeka, aż zespół namaluje obraz, który przypomina mu, jak to jest, kiedy te słowa pasują", a następnie "rzuca je". Piosenka "Afraid of Sunlight" jest jedną z najczęściej granych na żywo przez Marillion, co świadczy o jej znaczeniu i wpływie zarówno na zespół, jak i na fanów. Mimo że album Afraid of Sunlight nie osiągnął szczytów list przebojów, zdobył uznanie krytyków, a magazyn Q nazwał go jednym z "Nagrań Roku" w 1995 roku, z recenzją sugerującą, że "gdyby to było dzieło kogokolwiek innego niż Marillion, byłoby okrzyknięte niemal geniuszem". To świadectwo głębi i ponadczasowości utworu, który bada ciemne zakamarki ludzkiej psychiki i cenę, jaką płaci się za życie w blasku, z dala od ukrywającego cienie słońca.