Interpretacja SADNESS ～I know the reason for her sadness - Malice Mizer

"SADNESS ～I know the reason for her sadness" zespołu Malice Mizer to utwór głęboko zakorzeniony w melancholii, będący nasyconą emocjami wizją cierpienia i nieosiągalnego pragnienia ukojenia. Piosenka, której muzykę skomponował Közi, a tekst napisał Tetsu, jest jednym z najbardziej wyrazistych przykładów twórczości Malice Mizer z ery Tetsu (pierwszego wokalisty). Jest to okres, w którym zespół kształtował swój unikalny styl visual kei, łączący gotycki rock z elementami barokowymi i teatralnym patosem. Co ciekawe, utwór został wydany po raz pierwszy jako kaseta demo w 1993 roku, a wersja instrumentalna pojawiła się później na albumie Voyage ~sans retour~ w 1996 roku, już po dołączeniu Gackta do zespołu. Wersja z wokalem Tetsu jest uznawana za szczególnie emocjonalną i sugestywną.

Tekst piosenki rozpoczyna się od powracającego motywu bólu: „Tsukiyo no ban ni yomigaeru kono kurushimi o” (To cierpienie, które odżywa w księżycową noc). Obraz księżycowej nocy jest tu kluczowy – często kojarzony z samotnością, tajemnicą i głębokimi emocjami, staje się tłem dla odradzającej się agonii. Podmiot liryczny pragnie zamknąć to cierpienie w sobie, nigdy go nie uwalniając: „Karada no naka e tojikomete itsumademo hanasanaide itai” (Chcę zamknąć je w swoim ciele i nigdy nie pozwolić mu odejść). To nie jest akt rezygnacji, ale raczej bolesne zaakceptowanie, a nawet kurczowe trzymanie się bólu, być może jako jedynej pozostałej formy połączenia z utraconą istotą, lub jako nieodłącznej części własnej tożsamości. Przyjęcie cierpienia jest tak całkowite, że staje się ono niemal sakralne, wyrażone w słowach: „Afureru hikari sono mama hadaka no mama de / Karada ni uketome subete no kurushimi mo uketomete shimau” (Przyjmuję to przelewające się światło, nago / Przyjmuję je całym ciałem, przyjmuję wszelkie cierpienie). Nagie przyjęcie światła i bólu sugeruje bezbronność, ale i pewną gotowość do konfrontacji z własnym losem, bez osłon.

Centralnym refrenem jest powtarzające się „Pray for miniature moon” (Módl się do miniaturowego księżyca). Ten „miniaturowy księżyc” może symbolizować zgasłą nadzieję, odległą pamięć o czymś pięknym, ale już niedostępnym, lub też odzwierciedlenie utraconej miłości, która jest jedynie bladym echem dawnej pełni. Jest to modlitwa składana „Namida to tomo ni inori o sasage” (z łzami). Wszystkie uczucia podmiotu lirycznego – „Subete no omoi” – niesione są „Kaze ni notte anata no moto e” (na wietrze w twoją stronę). To wyraźny akt tęsknoty i pragnienia dotarcia do ukochanej osoby, choć bez pewności, czy te wołania zostaną usłyszane.

Dalsza część refrenu pogłębia poczucie beznadziei: „Yume miru koto sae yume no you ni” (Nawet śnienie wydaje się snem). Jest to metafora utraty zdolności do nadziei, do wiary w cokolwiek realnego i pozytywnego. Rzeczywistość staje się zniekształcona, a granice między jawą a snem zacierają się, potęgując poczucie odrealnienia i pustki. Wszystkie te uczucia „Karappo no te no naka de kanashiku mawaru” (smutno krążą w pustych dłoniach). Puste dłonie symbolizują bezsilność, brak możliwości zatrzymania czegokolwiek, co mogłoby wypełnić tę wszechogarniającą pustkę. Wskazuje to na utratę nadziei na przyszłość i niemożność spełnienia marzeń.

Ostatnia zwrotka wprowadza subtelną, lecz znaczącą zmianę perspektywy. Cierpienie, które odradza się w księżycową noc, podmiot liryczny pragnie tym razem zamknąć nie tylko w sobie, ale „Anata no naka e tojikomete” (w tobie). To może oznaczać głębokie związanie się z bólem ukochanej osoby, wręcz utożsamienie się z jej cierpieniem, lub też pragnienie, by miłość była tak silna, że nawet ból staje się wspólnym doświadczeniem, z którego nie można się uwolnić, nawet „Yume demo hanasanaide...” (nawet w snach). Ta końcowa fraza podkreśla nierozerwalny charakter tej bolesnej więzi, która przenika wszystkie aspekty egzystencji.

Tytuł piosenki, „SADNESS ～I know the reason for her sadness” (Smutek ～Znam przyczynę jej smutku), sugeruje perspektywę obserwatora, który rozumie czyjś żal. Jednak w kontekście tekstu, gdzie podmiot liryczny przeżywa ten ból, tytuł może być interpretowany jako wewnętrzny monolog, gdzie „ona” to uosobienie własnego smutku lub utraconej ukochanej, której cierpienie stało się własnym. Estetyka Malice Mizer, z ich teatralnymi występami, wyszukanymi kostiumami i mroczną, barokową muzyką, doskonale współgra z treścią utworu, potęgując wrażenie dramatu i głębokiej, nasyconej gotyckim pięknem melancholii. Całość tworzy pieśń o nieodwzajemnionej miłości, utraconej nadziei i wszechogarniającym smutku, który jest tak głęboki, że staje się częścią istoty, którą podmiot liryczny chce pielęgnować i której nie chce nigdy opuścić.
Piosenka ta, choć niektórzy fani uznają, że jej pełne znaczenie może być trudne do uchwycenia z powodu ewentualnych niuansów językowych utraconych w tłumaczeniu, jest powszechnie postrzegana jako wyraz utraty nadziei i głębokiego cierpienia. Jest to jeden z utworów, które, jak zauważają komentatorzy, wyróżniają się w dyskografii Malice Mizer z ery Tetsu jako szczególnie emocjonalne i wyraziste, choć w odmienny sposób niż późniejsze dzieła zespołu. Potwierdzają to entuzjastyczne komentarze fanów na temat emocjonalnego wykonania Tetsu i unikalnego brzmienia kompozycji Köziego.