Interpretacja Boogie a zongorán - Locomotiv GT

Piosenka „Boogie a zongorán” (Boogie na pianinie) autorstwa węgierskiej legendy rocka, zespołu Locomotiv GT, to utwór pełen nostalgii i słodko-gorzkiej refleksji nad niespełnionymi dziecięcymi marzeniami oraz nieubłaganym upływem czasu. Powstały w 1977 roku i wydany na albumie Zene – Mindenki másképp csinálja, utwór ten wyróżnia się w dyskografii LGT, często kojarzonej z Gáborem Presserem, gdyż jego muzykę skomponował Somló Tamás, a tekst napisał Sztevanovity Dusán.

Już pierwsza zwrotka wprowadza w świat ironii: „Szerintem nagyon nehéz gyermekkorom volt: a család minden tagja engem pártfogolt.” (Uważam, że miałem bardzo trudne dzieciństwo: cała rodzina mnie chroniła.). Ten paradoks sugeruje, że prawdziwe trudności nie wynikały z braku opieki, lecz z presji otoczenia i braku zrozumienia dla autentycznych pragnień. Bohater, choć otoczony troską, nie interesował się niemal niczym, poza jednym: „És csak egy, és csak egy, és csak egyetlenegy érdekelt: reggel, délben, este azt figyeltem, azt kerestem, mikor melyik állomáson szólal meg a boogie...” (I tylko jedno, i tylko jedno, i tylko jedno mnie interesowało: rano, w południe, wieczorem obserwowałem, szukałem, na której stacji odezwie się boogie...). Boogie-woogie staje się tu symbolem nieskrępowanej wolności, radości i szczerej, niczym niewymuszonej pasji, kontrastującej z narzucanymi zainteresowaniami.

Dalsza część opowieści ukazuje próbę pogodzenia tej pasji z oczekiwaniami. Kiedy nauczyciel muzyki „poważnie go zaopiekował”, bohater podjął się nauki gry na pianinie, obiecując ojcu, że zostanie wirtuozem. Był to jednak krótkotrwały zryw, trwający zaledwie „cztery lub pięć tygodni”. Droga do mistrzostwa wymagała poświęcenia, na które nie był gotowy, gdy jego serce biło w rytmie boogie, a nie klasycznych etiud. W kolejnych latach, mimo że odnosił sukcesy w życiu, „przechodził przez egzaminy i zakazane miejsca, grał z dziewczynami i na instrumentach dętych”, realizował wiele planów, to „jakoś zabrakło boogie na pianinie”. Ta linia tekstu jest szczególnie wzruszająca, pokazując, że mimo osiągnięć, czegoś fundamentalnego zabrakło, a prawdziwa młodzieńcza iskra pozostała w cieniu.

Kulminacyjna zwrotka, umiejscowiona w teraźniejszości bohatera – muzyka grającego w zespole – niesie ze sobą najgłębszą refleksję. „I tutaj w zespole gram na wszystkim, nigdy nie pozwolili mi grać tylko na pianinie. Teraz wreszcie mógłbym zagrać, gdybym chciał, ale komu dzisiaj potrzebne jest boogie na pianinie?!”. To gorzkie pytanie jest esencją piosenki. Bohater, będący częścią Locomotiv GT, zespołu, który w swojej karierze eksperymentował z rockiem progresywnym, jazz-rockiem i blues-rockiem, gra na wielu instrumentach. Jednak rola pianisty boogie-woogie pozostała poza jego zasięgiem w kontekście zespołu. Co więcej, nawet gdyby teraz mógł spełnić to marzenie, pytanie o jego aktualność w zmieniającym się świecie muzyki jest palące. Czy dawne pragnienia, spełnione z opóźnieniem, mają tę samą wartość? To uniwersalny motyw utraconej szansy, przemijającej mody i bittersweetness nostalgii za tym, co minęło. Fakt, że muzykę skomponował Somló Tamás, a słowa Dusán Sztevanovity, dodaje osobistego wymiaru, sugerując, że może to być opowieść o ich własnych, nie do końca zrealizowanych muzycznych tęsknotach lub obserwacjach ewolucji muzycznej sceny. Nawet Presser Gábor, główny twórca wielu przebojów LGT, sam zaczynał od gry na pianinie w wieku czterech lat i choć porzucił ścieżkę wirtuoza na rzecz akompaniamentu, a potem rocka, jego własna historia rezonuje z tematyką piosenki. „Boogie a zongorán” to zatem więcej niż tylko piosenka o muzyce; to opowieść o wyborach, które kształtują życie, o marzeniach, które bledną w obliczu rzeczywistości, i o nieustannym poszukiwaniu autentyczności w świecie pełnym oczekiwań.