Lady Gagi „Posh Life” to utwór, który choć nigdy nie doczekał się oficjalnego wydania, krąży w przestrzeni fanowskiej jako demo i jest często interpretowany jako hymniczny manifest o przetrwaniu, tożsamości i solidarności w obliczu przeciwności losu. Piosenka pierwotnie miała znaleźć się na albumie TLC "20" z 2013 roku, ale została ostatecznie odrzucona z powodu "polityki wytwórni". Co ciekawe, sama Gaga, współautorka piosenki z Dallasem Austinem, początkowo napisała ją dla siebie, prawdopodobnie w okresie prac nad albumem Born This Way, ale uznała, że brzmi ona "zbyt jak TLC" i nie chciała urazić grupy, będąc ich fanką. Ostatecznie demo wyciekło w lipcu 2013 roku, tuż przed ogłoszeniem singla "Applause".

Tekst piosenki otwiera się bolesnym obrazem odrzucenia: "He went to them, they turned away / He just wanted something to eat / A place to love, a place to pray" (Poszedł do nich, a oni się odwrócili / Chciał tylko czegoś do jedzenia / Miejsca, gdzie mógłby kochać, miejsca, gdzie mógłby się modlić). Te wersy natychmiast wprowadzają w tematykę marginalizacji i walki o podstawowe potrzeby – nie tylko fizyczne, ale i duchowe, emocjonalne. Wzmocnienie tego przesłania następuje w kolejnym fragmencie: "He said I’m Black, Latin, and Gay / I went to them, they turned away" (Powiedział, że jestem czarny, Latynosem i gejem / Poszedłem do nich, a oni się odwrócili). Ten potrójny identyfikator – czarny, latynoski i gej – podkreśla intersekcjonalność dyskryminacji, z jaką borykają się osoby na styku różnych mniejszości. To klasyczny motyw w twórczości Lady Gagi, która często staje się głosem dla osób wykluczonych i "Born This Way" jest tego doskonałym przykładem, celebrując różnorodność i autentyczność.

Refren i kolejne zwrotki stanowią rezolutną odpowiedź na te doświadczenia. "Where life is holding you down / And you’re having trouble finding peace / You gotta be brave, and pray until you bleed" (Gdzie życie cię przytłacza / I masz problem ze znalezieniem spokoju / Musisz być dzielny i modlić się aż do krwi). Werset "pray until you bleed" nie oznacza dosłownego cierpienia fizycznego w modlitwie, lecz metaforyzuje ekstremalną wytrwałość, poświęcenie i niezłomną wiarę w osiągnięcie celu lub odnalezienie wewnętrznego pokoju. To wezwanie do walki o siebie, do niepoddawania się, nawet gdy świat zdaje się być przeciwko.

Koncepcja "Posh Life" w piosence Gagi wydaje się być daleka od tradycyjnego rozumienia luksusu czy przepychu. Zamiast tego, to styl życia nacechowany godnością, siłą i niezłomnością ducha w obliczu trudności. "You gotta Posh Life, cause life is all you need" (Musisz żyć "Posh Life", bo życie jest wszystkim, czego potrzebujesz) – to przesłanie o docenianiu samego istnienia i odnajdywaniu wartości w sobie, niezależnie od zewnętrznych okoliczności. W tym kontekście "Posh Life" staje się synonimem życia autentycznego, odważnego i pełnego wewnętrznej siły, a nie bogactwa materialnego.

Wersy "We live a Posh life / The world says we’re not brave until we bleed" (Żyjemy "Posh Life" / Świat mówi, że nie jesteśmy odważni, dopóki nie krwawimy) i "You gotta trust the future of us, believe" (Musisz wierzyć w naszą przyszłość, wierz) to apel o wiarę w siebie i w społeczność. Wskazują na presję społeczną wymagającą udowodnienia swojej wartości poprzez cierpienie, ale jednocześnie promują nadzieję i wspólnotę. Ważnym elementem jest także linia "We’re nothing but our leather and our dreams" (Jesteśmy tylko naszą skórą i naszymi marzeniami). "Skóra" (leather) może symbolizować zarówno zewnętrzną ekspresję, styl, tożsamość, jak i odporność, swoistą zbroję przed światem, podczas gdy "marzenia" (dreams) reprezentują wewnętrzne aspiracje i kreatywność, które definiują jednostkę bardziej niż status społeczny czy bogactwo.

Piosenka zawiera również fragmenty autobiograficzne, odwołujące się do początków kariery Gagi: "Grew up, I never thought of it / Nineteen, move to the big city / To find a dream, to find a way / Put the concrete of Lower East / Inscribing sharpie on the stage" (Dorastałam, nigdy o tym nie myślałam / Dziewiętnaście lat, przeniosłam się do wielkiego miasta / Żeby znaleźć marzenie, żeby znaleźć drogę / W beton Lower East Side / Wpisując Sharpie'm na scenie). Te wersy malują obraz młodej artystki, która z determinacją, a także w sposób DIY (do-it-yourself), torowała sobie drogę w surowym środowisku Nowego Jorku, co było kluczowe dla ukształtowania jej artystycznej tożsamości. To echa jej walki o bycie usłyszaną, o wyrażenie swojej pasji w miejscu, gdzie "oni mnie słyszą".

Zakończenie piosenki, "This ain’t no chapel, no office breathing / Where love is Posh Life for just one reason / We got each other, when it hurts, change, and giving / Where love is Posh Life for just one reason" (To nie jest kaplica, ani biuro tchnące / Gdzie miłość to Posh Life z jednego tylko powodu / Mamy siebie nawzajem, kiedy boli, zmienia, i daje / Gdzie miłość to Posh Life z jednego tylko powodu), podkreśla, że prawdziwa "Posh Life" rodzi się z międzyludzkich więzi i wzajemnego wsparcia. Miłość w tym kontekście to nie romantyczne uczucie, lecz głęboka, wspólnotowa solidarność, akceptacja i wzajemne dawanie, które staje się źródłem siły i poczucia przynależności, zwłaszcza dla tych, którzy zostali odrzuceni przez tradycyjne instytucje. To przesłanie rezonuje z ogólną filozofią Gagi o znaczeniu miłości i wsparcia fanów, o czym często wspomina w wywiadach. W interpretacji "Posh Life" jako hymnu o odporności i wzajemnym wsparciu Lady Gaga kontynuuje swoją misję wzmocnienia osób czujących się na marginesie, zachęcając ich do wiary w siebie i w ich wspólną przyszłość, niezależnie od wyzwań, które stawia przed nimi świat.