Interpretacja Plastic Doll - Lady Gaga

"Plastic Doll" Lady Gagi to utwór, który stanowi poruszającą metaforę dążenia do autentyczności w obliczu wszechobecnej obiektualizacji, zwłaszcza kobiet, w społeczeństwie i przemyśle rozrywkowym. Wydana 29 maja 2020 roku jako dziewiąty utwór na szóstym albumie studyjnym artystki, Chromatica, piosenka jest mieszanką disco i house, z charakterystycznymi dla Gagi "stuttering vocals" i wtrąceniami "ooh la la", które przypominają jej wczesne hity, takie jak "Bad Romance". Tekst piosenki, napisany przez Gagę we współpracy z BloodPopem, Skrillexem, Rami Yacoubem i Jacobem "Jkashem" Hindlinem, jest głęboką refleksją nad presją bycia "idealną" i konsekwencjami dehumanizacji.

Już od pierwszych wersów, "Am I pl-plastic? Pl-plastic do-o-o-o-oll, Pl-plastic, technologic", Gaga z pomocą swoich robotycznych wokali i produkcji, która naśladuje dźwięki glitchującego lub rozładowującego się zabawki, wprowadza słuchacza w świat wyprodukowanej doskonałości. Fragment "Open me up and cut me loose, I come with a purse and new shoes" bezpośrednio nawiązuje do rozpakowywania lalki Barbie, symbolu idealnej kobiety o z góry określonych atrybutach. Powtarzające się pytanie "Am I your type? Am I your type?" jest sercem utworu, ukazującym ciągłe poszukiwanie zewnętrznej walidacji i próby dopasowania się do cudzych oczekiwań. Artystka śpiewa o "różowym pudełku", w którym żyła "tak długo", co może symbolizować zarówno dziecięcą, ograniczoną przestrzeń lalki, jak i konwencjonalne ramy, w jakie społeczeństwo wtłacza kobiety.

W miarę rozwoju utworu, Gaga wyraża swoje zmęczenie byciem zabawką: "'Cause I've spent too long, Dancing all alone, Dancing to the same song". Te słowa odzwierciedlają monotonię i izolację płynącą z odgrywania narzuconej roli, a także powtarzalność, jaką czasem odczuwają gwiazdy popu, wykonujące wciąż te same utwory. Punktem kulminacyjnym refrenu jest stanowcze stwierdzenie "I'm no toy for a real boy, Don't play with me, It just hurts me, I'm bouncin' off the walls, No, no, no, I'm not your plastic doll". To sprzeciw wobec bycia traktowaną jak przedmiot, wyraźne wołanie o uznanie jej człowieczeństwa i uczuć, które cierpią, gdy jest sprowadzana do roli bezdusznej lalki. Linia "I'm bouncin' off the walls" sugeruje wewnętrzną frustrację i potrzebę uwolnienia się z tej szufladki.

Tekst "I've got blonde hair and cherry lips, I'm state of art, I'm microchipped" to kolejny trafny komentarz do wizerunku idealnej gwiazdy popu – perfekcyjnej, nowoczesnej, ale jednocześnie skontrolowanej i zaprogramowanej. Słowo "microchipped" wnosi mroczny element, sugerując kontrolę i posiadanie, co może odnosić się nie tylko do toksycznych związków, ale także do kontroli w przemyśle muzycznym. Lady Gaga, podczas wywiadu z Zane Lowe, wspominała, że podczas tworzenia tego albumu zdecydowała, że jest człowiekiem, mimo że czuła się jak "plastikowa lalka", co podkreśla jej drogę do samoakceptacji i wolności. Utwór "Plastic Doll" ma również echo w jej wcześniejszej piosence "Do What U Want", gdzie również poruszała temat bycia "plastikową" i oddzielenia umysłu od fizycznego ciała.

Mostek piosenki: "Tell me, who dressed you? Where'd you get that hat? Why is she cryin'? What's the price tag? Who's that girl, Malibu Gaga? Looks so sad, what is this saga?" to bezpośredni atak na kulturę celebrytów i media, które nieustannie komentują, oceniają i redukują artystów do ich wizerunku. "Malibu Gaga" może być odniesieniem do bardziej "stonowanego" wizerunku artystki, a pytanie "what is this saga?" wyraża zmęczenie ciągłym dramatyzowaniem jej życia i kreowaniem sensacji. Lady Gaga sama w wywiadach mówiła o prowadzeniu dialogu ze swoim "starym ja" podczas pisania piosenek, płacząc i pytając: "Dlaczego musisz się ukrywać?", co doprowadziło do powstania tego i innych utworów na Chromatice.

Całość utworu "Plastic Doll" to hymn o autentyczności i odporności, zachęcający do burzenia obrazu podporządkowania. Pomimo tego, że utwór nie doczekał się teledysku, jest to jeden z tych utworów na Chromatice, który mocno wybrzmiewa z tematami albumu, takimi jak trauma i uzdrawianie, a także powrót do popowych korzeni artystki. Wielowarstwowość piosenki pozwala na różnorodne interpretacje, w tym jako komentarz do ról płciowych i tożsamości, a nawet krytykę przemysłu zabawkarskiego. Niemniej jednak, nadrzędnym przesłaniem pozostaje odmowa bycia sprowadzoną do roli pozbawionego emocji obiektu, a pragnienie bycia uznaną za kompleksową i emocjonalną istotę ludzką.