Interpretacja Znikam - Kortez

Piosenka "Znikam" Korteza, pochodząca z jego czwartego albumu studyjnego zatytułowanego "Naucz mnie tańczyć", wydanego 10 listopada 2023 roku, to głęboko intymna i melancholijna podróż w głąb emocjonalnego wyczerpania i procesu odchodzenia. Utwór ten doskonale wpisuje się w charakterystyczny dla artysty styl, który sam Kortez opisuje jako tworzenie "niewesołych piosenek", będących często wynikiem jego własnych trudnych doświadczeń i uczuć.

Już pierwsze wersy – "Już nie patrzę tak jak kiedyś / I nie czuję tak jak ty / To co miało być na zawsze / Rozpłynęło się jak dym" – wprowadzają słuchacza w stan emocjonalnego oddalenia i utraty. Kortez w wywiadach często mówił o trudnościach w swoich relacjach osobistych, szczególnie w kontekście rozstania z żoną, co zaowocowało również albumem "Mój dom". To poczucie, że coś, co miało trwać wiecznie, rozmyło się, jest tu kluczowe. Nie jest to jednak gwałtowny rozpad, a raczej powolne, niemal niezauważalne wygasanie uczuć i więzi.

Dalsze strofy, takie jak "Nie potrafię cię obronić / I ze sobą kłócę się / Chciałbym wiedzieć o czym myślisz / Czy też widzisz mnie przez mgłę", ukazują wewnętrzny konflikt podmiotu lirycznego oraz jego bezsilność wobec sytuacji. Pragnie on zrozumienia, zastanawia się, czy druga osoba również odczuwa to rozmycie, tę "mgłę", która zaciera kontury ich wspólnej rzeczywistości. Sam Kortez przyznał, że samotność odczuwał, kiedy brakowało mu porozumienia z najbliższą osobą.

Refren – "Znikam / Znikam / Znikam / Znikam" – jest centralnym punktem utworu, mantrą podkreślającą proces stopniowego zanikania. W jednym z wywiadów Kortez wyznał, że kiedy śpiewa z zamkniętymi oczami, wtedy "mnie nie ma. Znikam, nie istnieję". To osobiste doświadczenie artysty doskonale oddaje sens refrenu: zniknięcie jest zarówno fizyczne (zamknięte oczy, odcięcie od bodźców), jak i emocjonalne – wycofanie się, rozpuszczenie w przestrzeni, stając się coraz mniej obecnym.

Kolejne fragmenty tekstu pogłębiają ten obraz. "Czasem myślę, czy się schować / Przestać walczyć i wciąż bać / Tego, że mógłbym żałować / I udawać cały czas" to refleksja nad kapitulacją i pragnieniem ucieczki od ciągłej walki i lęku przed konsekwencjami. Kortez wspominał o momencie, gdy siedział na balkonie, zmęczony kłótniami z żoną i udowadnianiem sobie win, marząc o tym, by po prostu odjechać. Ta wizja "obrazu końca", lecz "spokojniejszego, bez darcia szat i oskarżeń", jest esencją "Znikam". Mimo iż nie lubi odpuszczać, bo uważa to za godzenie się na bezsilność, to jednocześnie przyznaje, że "czasem trzeba".

Wersy "Trzymasz mnie, choć się nie staram / A ja nie potrafię już / Czy odpuścić mam na zawsze / I zagłuszyć w sobie bunt" ukazują dramatyczne rozdarcie. Podmiot liryczny jest trzymany, być może przez przyzwyczajenie, nadzieję, czy miłość drugiej osoby, ale sam czuje, że nie ma już w sobie siły na starania. To wewnętrzna debata ostateczności: czy poddać się całkowicie, czy stłumić w sobie wszelki opór.

Najbardziej wstrząsający wydaje się fragment: "Wstydzę przyznać się przed tobą / Za to gdzie chodziłem spać / Z wiecznie pochyloną głową / Za plecami czuję strach". Ten obraz sugeruje głębokie poczucie winy, być może związane z niewiernością, czy innymi działaniami, które doprowadziły do kryzysu w związku. Kortez w wywiadach często podkreślał ból związany z rozpadem "normalnego domu" i fakt, że "Dzieci zawsze za to płacą", co może świadczyć o wyrzutach sumienia i odpowiedzialności za cierpienie najbliższych. To poczucie wstydu i strachu przed ujawnieniem prawdy dodatkowo przyspiesza proces "znikania", czyniąc go aktem obronnym przed konfrontacją.

Piosenka kończy się obrazem całkowitego rozpadu: "Rozsypuję się powoli / Sam ze wszystkim jestem znów / Ciągle coś mi z rąk wypada / Coraz bardziej tracę puls". To metafora stopniowej utraty kontroli, siły życiowej i poczucia integralności. Podmiot liryczny jest pozostawiony sam ze swoimi problemami, a jego istnienie staje się coraz bardziej ulotne, a "puls" coraz słabszy, aż w końcu zanika. "Znikam" to zatem opowieść o subtelnym, lecz nieuchronnym procesie emocjonalnego wycofania, naznaczonego smutkiem, poczuciem winy i cichą rezygnacją, co idealnie rezonuje z wizerunkiem Korteza jako artysty, który, jak sam mówi, komponuje najwięcej, gdy czuje się "paskudnie".