Interpretacja Blue Room - Kirlian Camera

The song "Blue Room" by Kirlian Camera została wydana jako singiel w 1985 roku przez Italian Records i ZYX Records. Piosenka była dostępna zarówno na 7-calowych, jak i 12-calowych winylach. Wczesne nagrania Kirlian Camera, założonej przez Angelo Bergaminiego w 1980 roku, charakteryzowały się mieszanką synth popu i new wave/dance, by pod koniec lat 80. ewoluować w kierunku ciemniejszych, electro-gotyckich brzmień. Utwór "Blue Room" jest doskonałym przykładem tego wczesnego okresu, łącząc elementy italo-disco z zarysowującym się już wówczas mrocznym brzmieniem, które zdefiniowałoby grupę w późniejszych latach. W czasie powstania singla w skład zespołu wchodzili Simona Buja jako główna wokalistka oraz Angelo Bergamini, odpowiedzialny za większość instrumentarium.

Tekst piosenki "Blue Room" to głęboka podróż w krainę melancholii, utraconych snów i nieuchronnego upadku, przedstawiona w formie poetyckiej, pełnej enigmatycznych obrazów. Otwierające wersy – "Sometimes in the blue room / another dream fades away / velvet as the moon / she lays down and resting stays" – wprowadzają w stan zadumy i wyciszenia. "Niebieski pokój" (blue room) jawi się tutaj jako symboliczna przestrzeń wewnętrzna, być może umysł lub pamięć, w której marzenia i nadzieje powoli się rozwiewają. Delikatność określenia "aksamitna jak księżyc" podkreśla ulotność i eteryczność obecnej tam postaci, która pogrąża się w spoczynku, co można interpretować jako rezygnację lub poddanie się biegowi wydarzeń.

Dalsze fragmenty utworu pogłębiają poczucie nadchodzącego mroku: "So she's seeing / the shadow of life / falls over the bright light". Cień życia, zakrywający jasne światło, symbolizuje utratę jasności, radości czy sensu. To moment, gdy optymizm ustępuje miejsca egzystencjalnemu niepokojowi. Postać "oddycha powietrzem / otaczającym niebiańskie schody" ("she's breathing the air / surrounding celestial stairs"), co może sugerować bliskość transcendencji, ale jednocześnie jej nieosiągalność, swego rodzaju uwięzienie w przestrzeni pomiędzy światami, gdzie "w jasnym świetle / lśnią wszystkie iskierki w locie" ("And in the bright light / shine all the sparkles in flight") – symbolizując efemeryczne piękno i ulotne chwile nadziei.

Desperacka prośba "hold me tight / just cross the line" ujawnia pragnienie bliskości i przekroczenia granicy samotności. Słowa, które "chwytają w ciszy" ("words capture silently / all this time"), wskazują na niezwerbalizowane cierpienie i wagę niewypowiedzianych myśli. Wspomnienia o "wyspach wschodzących w ciszy, pustynnych strefach i zachodnich kopułach" ("reminds me now / of islands rising silently / desert zones / and western domes") malują obraz odległych, zapomnianych krajobrazów, być może wewnętrznych pustkowi lub zaginionych cywilizacji, odzwierciedlających poczucie izolacji i przemijania.

Motyw samotności jest wzmocniony w wersecie "footsteps sound so lonely / Travelling into dreams / passing season gloved in grey / the feeble dying beam". Kroki rozbrzmiewające samotnie, podróż w głąb snów, sezon spowity szarością i słabe, umierające światło – wszystko to buduje nastrój nieuchronnego schyłku i utraty. Punktem kulminacyjnym tej spirali jest stwierdzenie: "its pain without ecstasy / so, now / the contact is lost / nothing but a sense of fear". Czysty ból, pozbawiony nawet kontrastu z ekstazą, prowadzi do zerwania kontaktu – utraty połączenia z rzeczywistością, nadzieją lub drugim człowiekiem. Pozostaje jedynie wszechogarniające poczucie strachu.

Finał piosenki jest szczególnie dramatyczny: "And tonight / the ocean is quiet / it's waters forever dead". Martwe wody oceanu to potężna metafora ostatecznej, nieodwracalnej pustki i beznadziei. Pytanie "and so tell me / why reason and lives / are lost inside unveiled desires" jest gorzką refleksją nad kondycją ludzką, sugerującą, że ludzki rozum i istnienie giną w obliczu nieokiełznanych pragnień. Kulminacja następuje w słowach: "And it's too late / too late to return / from that golden exotic place / Screaming at last / and looking around / all my life lost in / a bridge filled with night.". To przyznanie się do punktu bez powrotu, utraty życia w "złotym egzotycznym miejscu", które okazało się pułapką, a wszystko kończy się krzykiem w otchłani "mostu wypełnionego nocą". To obraz drogi, która miała prowadzić do czegoś pięknego, ale zamiast tego zaprowadziła w ciemność i zagładę.

Angelo Bergamini, siła napędowa Kirlian Camera, często podkreślał enigmatyczny i dramatyczny charakter swojej twórczości. W wywiadzie dla I Die You Die z lutego 2012 roku, zapytany o inspiracje do tekstów, Bergamini stwierdził, że on i Elena Alice Fossi (wokalistka Kirlian Camera od początku XXI wieku, choć w "Blue Room" śpiewała Simona Buja) "nieustannie żyją na czymś w rodzaju ostrza brzytwy". Tłumaczył, że jego misja jest "dramatyczna", a muzyka pomaga im "nie oszaleć". Chociaż ta wypowiedź dotyczyła nowszej twórczości, doskonale rezonuje z wczesnymi tekstami, takimi jak "Blue Room", które od zawsze charakteryzowały się głębokim pesymizmem i introspekcją. Artysta wspominał również, że już jako siedmiolatek miał "pytania o percepcje, czy są iluzoryczne, czy nie", co może rzucać światło na dualizm jasności i cienia, snu i rzeczywistości w "Blue Room".

W innym wywiadzie dla Altvenger Magazine z kwietnia 2018 roku, Bergamini mówił o tym, że zespół "urodził się na podstawie percepcji dotyczącej życia wiecznego i... poczucia dramatycznego wyobcowania od większej części ludzkości". Ta filozofia głębokiego wyobcowania i poszukiwania sensu poza ziemską egzystencją jest fundamentalna dla zrozumienia 'Blue Room'. Utrata kontaktu, martwy ocean i most wypełniony nocą, to obrazy, które doskonale oddają to poczucie alienacji i poszukiwania ulgi w obliczu nieuchronnego upadku, czy to osobistego, czy cywilizacyjnego. Tekst "Blue Room" to zatem nie tylko opowieść o osobistej melancholii, ale także uniwersalna refleksja nad kruchością ludzkiego istnienia i destrukcyjną siłą niezaspokojonych pragnień.