Interpretacja Not Like Us - Kendrick Lamar

„Not Like Us” Kendricka Lamara, wyprodukowany przez Mustarda, to piosenka, która ukazała się w szczytowym momencie intensywnego konfliktu z Drakiem w maju 2024 roku. Utwór, natychmiastowo uznany za diss track, stał się potężnym narzędziem w narracji Lamara, umacniając jego pozycję jako obrońcy autentyczności hip-hopu z Zachodniego Wybrzeża i krytyka postrzeganej hipokryzji w branży.

Piosenka otwiera się klimatycznym samplem „Psst, I see dead people” z filmu „Szósty zmysł”, natychmiast sygnalizując ponury i bezkompromisowy ton. Kredyt dla Mustarda na bicie podkreśla autentyczne, kalifornijskie brzmienie, stanowiąc fundament dla zaciekłego ataku Lamara. Już w pierwszych linijkach Kendrick deklaruje swoją dominację, odwołując się do Deebo (postać z filmu „Piątek”) i nazywając przeciwników „free throw” (łatwymi celami), a także nawiązując do Teezo Touchdowna, co można interpretować jako kpinę z jego teatralności lub postrzeganej nieautentyczności.

Centralnym punktem utworu jest brutalny i bezpośredni atak na Drake'a oraz jego współpracowników z OVO, oskarżający ich o pedofilię i drapieżne zachowania. Linie takie jak „Say, Drake, I hear you like ‘em young / You better not ever go to cell block one / To any bitch that talk to him and they in love / Just make sure you hide your lil’ sister from him” to jedne z najbardziej szokujących i kontrowersyjnych zarzutów w historii hip-hopowych beefów. Kendrick Lamar nie ogranicza się do Drake'a, rozszerzając swoje oskarżenia na jego bliskie otoczenie, takie jak PartyNextDoor („Party at the party, playin' with his nose now”) i Baka Not Nice („Baka got a weird case, why is he around?”), co sugeruje ich rzekome zaangażowanie w podejrzane działania. Punkt kulminacyjny tych oskarżeń następuje, gdy Lamar zmienia tytuł albumu Drake'a „Certified Lover Boy” na „Certified pedophiles”, co jest bezpośrednim i potężnym uderzeniem w jego wizerunek.

Powtarzający się refren „They not like us” służy jako deklaracja tożsamości i granicy, oddzielając Kendricka i jego sojuszników od tych, których uważa za obcych, zarówno pod względem moralnym, jak i kulturowym. Ta linia stała się wirusowa, przekształcając się w mem internetowy i hymn jedności dla fanów hip-hopu z Zachodniego Wybrzeża.

Lamar posuwa się dalej, oskarżając Drake'a o kulturowe przywłaszczenie i wykorzystywanie sceny Atlanty. Nazywa go „fucking colonizer” za czerpanie korzyści z twórczości artystów takich jak Future, Lil Baby, 21 Savage, Young Thug, Quavo i 2 Chainz, tylko po to, by wzmocnić swoją wiarygodność i zdobyć wpływy, bez prawdziwej przynależności do ich kultury. To oskarżenie jest szczególnie bolesne, biorąc pod uwagę historię Drake'a w adaptowaniu różnych stylów i dialektów hip-hopowych. Kendrick nawiązuje również do rzekomego romansu Drake'a z dziewczyną Lil Wayne'a, gdy ten był w więzieniu, oraz do tatuażu z pocałunkiem, który Drake miał sobie zrobić, co Lamar interpretuje jako nieszczere przeprosiny.

Piosenka odnosi się również do lojalności wobec Zachodniego Wybrzeża, nawiązując do Tupaca Shakura i sugerując, że Drake zbezcześcił jego dziedzictwo. Linia „You think the Bay gon' let you disrespect Pac, nigga? I think that Oakland show gon' be your last stop, nigga” jest zarówno groźbą, jak i apelem do regionalnej dumy. Wzmianka o J. Cole'u i jego szybkim wycofaniu się z konfliktu („Did Cole foul, I don’t know why you still pretending”) podkreśla, jak bardzo Drake jest izolowany w tym sporze.

„Not Like Us” stało się nie tylko kulturowym fenomenem, ale także odniosło ogromny sukces komercyjny. Piosenka pobiła rekordy streamingu w Spotify, stając się najczęściej streamowanym utworem hip-hopowym solowego artysty w historii platformy w ciągu jednego dnia, z ponad 10,7 miliona odtworzeń. Zadebiutowała również na pierwszym miejscu listy Billboard Hot 100, umacniając dominację Kendricka w tej bitwie. Krytycy i fani zgodnie uznali utwór za „knockout blow” w beefie, a jego dziedzictwo jest postrzegane jako kluczowy moment w historii hip-hopu. Sam Mustard, producent utworu, wyraził swoje zadowolenie, mówiąc w wywiadzie: „Jestem tak szczęśliwy, że jestem częścią historii hip-hopu”. Utwór ugruntował wizerunek Kendricka jako „boogeyman” branży, nieustraszonego i bezkompromisowego, który nie boi się ujawniać niewygodnych prawd.