Interpretacja Dorosłe Życie - Kękę

Utwór „Dorosłe Życie” Kękę, wydany 14 czerwca 2024 roku jako część EP-ki „03:59” (dodatku do albumu „4:01”), to bolesna i niezwykle szczera opowieść o prozie dorosłego życia, przesycona goryczą, trudnymi wyborami i wszechobecnymi problemami. Kękę, znany z tworzenia „family rapu” i bezkompromisowego pokazywania swoich doświadczeń życiowych, w tym utworze kontynuuje tradycję autobiograficznego, refleksyjnego rapu, który sprawia, że jego dyskografia jest czytana niczym fascynująca biografia. Za muzyczną stronę utworu odpowiada PSR, a poruszające skrzypcowe solo to dzieło Łukasza Kurowskiego, które idealnie dopełnia melancholijny nastrój kompozycji.

Już pierwsza zwrotka uderza mocą tragicznych obrazów – od samobójstwa i traumy dzieci, po finansową ruinę znajomego, który stracił firmę i związek. Raper z empatią opisuje walkę o powrót do normalności, pocieszając przyjaciela słowami, że skoro wszystko stracił, to już nic mu nie mogą zabrać. Kękę dotyka także problemów zdrowotnych swoich rówieśników („Moje roczniki na zawał”) i egzystencjalnego zmęczenia starszego pokolenia, które „marzy o śmierci, bo ponoć nie chcą zawadzać”. Utwór porusza również kwestię powszechnego polegania na farmakologii („Wielu z nas łyka tabletki”) i zwątpienia w system opieki zdrowotnej, a wręcz w boską opatrzność: „Boże jak jesteś to zerknij, bo znowu życie nas rani”. To wołanie o pomoc i zrozumienie w obliczu wszechogarniającej bezradności.

Refren jest kwintesencją przekazu piosenki, stanowiąc kluczowe pytanie, które rezonuje przez cały utwór: „Dorosłe życie, kłopotów mnóstwo / Czy dajesz radę, czy samobójstwo”. Jest to brutalne zestawienie dwóch skrajnych dróg w obliczu przytłaczającej rzeczywistości, podkreślające codzienny dylemat. Powtarzające się zdanie „Tyle razy chciałeś pójść, ale wybrałeś zostać” staje się tu manifestem wewnętrznej siły i niezłomności, pomimo ogromu przeciwności. Kękę wielokrotnie podkreślał w wywiadach, że w swojej twórczości rejestruje aktualne wybory życiowe i stany emocjonalne, nie unikając tematów trudnych, takich jak jego własne zmagania z nałogiem i terapia.

Druga zwrotka kontynuuje ten gorzki obraz, przedstawiając kolejne historie znajomych – od emigracji zarobkowej do Norwegii, która nie spełniła wszystkich oczekiwań materialnych i doprowadziła do rozpadu rodziny, po problemy z uzależnieniami i uwięzieniem. Szczególnie uderzający jest fragment, gdzie raper opisuje znajomego, którego kobieta „dała” policji, a on paradoksalnie „jej za to dziękuje, bo dużo używał, ratuje go krata”. To mroczna, ironiczna obserwacja, sugerująca, że w skrajnych przypadkach nawet pozbawienie wolności może być postrzegane jako ratunek przed autodestrukcją. Kękę, jako narrator, przyznaje, że nie zawsze wszystko rozumie, ale nie ocenia, co jest charakterystyczne dla jego dojrzałego podejścia do opisywania rzeczywistości. Jego porada dla przyjaciela dzwoniącego z pytaniem „Za wszelką cenę mam trzymać się życia?” jest szokująco dosadna: „Mówię mu: ziomek spokojnie, pewnie się wszystko poprawi / A jeśli się nie poprawi? – To zawsze zdążysz się zabić”. Ta fraza, choć makabryczna, może być interpretowana jako próba odwrócenia uwagi od natychmiastowego aktu rozpaczy, dając nadzieję na zmianę, jednocześnie uznając ostateczną wolność wyboru. Pokazuje to surową szczerość artysty, który nie boi się mierzyć z najciemniejszymi stronami ludzkiej psychiki.

„Dorosłe Życie” doskonale wpisuje się w nurt twórczości Kękę, gdzie „lekkie, czasem prześmiewcze numery przeplatają się z poważnymi, refleksyjnymi i nierzadko gorzkimi utworami”. Raper, który przeszedł drogę od listonosza do odnoszącego sukcesy artysty, często mówił o tym, jak ważne jest dla niego pokazywanie prawdziwego życia, ale z zachowaniem „bezpiecznych granic”. W kontekście jego albumów, takich jak „Mr KęKę” (2019), Kękę już wcześniej poruszał tematy zmęczenia, zniechęcenia czy wypalenia, a recenzenci zauważali, że jego twórczość bywała „krokiem wstecz” w stosunku do bardziej pokrzepiających płyt, kreśląc „obraz beznadziei, pętli, z której nie da się wyjść”. „Dorosłe Życie” to kolejny dowód na to, że Kękę pozostaje wierny swojej zasadzie mówienia o rzeczywistości bez upiększeń, z całą jej brutalnością i trudnością. Utwór jest mocnym przypomnieniem o ciężarze dojrzałości, ale jednocześnie, poprzez wybór „zostania”, daje cichą nadzieję na przetrwanie.