Piosenka "Milena" Kasi Nosowskiej, pochodząca z jej drugiego solowego albumu o tym samym tytule, wydanego 8 marca 1998 roku, jest głęboką refleksją nad społecznym osądem i kobiecą autonomią. Album "Milena" stanowił odejście od poprzedniego, trip-hopowego "puk.puk", wprowadzając elementy drum'n'bassu i szersze spektrum dźwięków z pogranicza elektroniki. Utwór tytułowy, ze swoją hipnotyzującą melodią i sugestywnym tekstem, stał się jednym z charakterystycznych punktów na tej płycie.

Tekst piosenki maluje obraz Mileny jako kobiety niezwykłej, niemal eterycznej. Mieszka ona "przy jednej z ruchliwych ulic", co może symbolizować jej obecność w świecie, ale jednocześnie pewną odległość, wydzielenie. Jest "cudem piękna jak obrazek", "jedynaczką", co podkreśla jej unikalność i potencjalnie samotność w swojej wyjątkowości. Jej uroda jest tak magnetyczna, że "gdy w ostrym słońcu mruży powieki, mężczyźni wycierają ślinę z kącików ust" – ten dosadny obraz wyraża prymitywne pożądanie, redukujące ją do obiektu.

Jednak Milena nie jest bierna. Nosowska przedstawia ją jako osobę świadomą swojej atrakcyjności i niezależności. "Milena nosi bieliznę na widok której, zwykłe kobiety ze wstydu się rumienią" – to zdanie nie tylko akcentuje jej prowokacyjny styl, ale także kontrastuje ją z "innymi kobietami", które wydają się być skrępowane normami. Milena jest wyzwolona, nie przejmuje się konwenansami, emanuje pewnością siebie. Kluczowe jest stwierdzenie, że "kołysze biodrami w takt tylko sobie znanej melodii, lecz wystarczy na nią spojrzeć by wiedzieć, że to szlagier". To metafora jej indywidualności i wewnętrznej siły. Milena żyje według własnych zasad, słucha własnego rytmu, który dla niej samej jest oczywisty i prawdziwy, a dla świata zewnętrznego staje się czymś fascynującym, choć może niezrozumiałym – "szlagierem", czymś, co przyciąga uwagę i budzi emocje.

Centralnym, powtarzanym refrenem, który staje się mantrą, jest zdanie: "Milena to dziwka tak zwykli mawiać ci co jej nie mieli a bardzo chcieli by mieć". Ta wielokrotna repetycja buduje wrażenie obezwładniającego chóru oszczerstw, który jest typową reakcją na niezrozumienie i zawiść. Społeczeństwo, zwłaszcza mężczyźni, którzy nie mogli posiąść Mileny, oraz kobiety, które zazdrościły jej pewności siebie i urody, uciekają się do poniżających epitetów, by zdyskredytować to, czego nie mogą mieć ani kontrolować. Słowo "dziwka" w tym kontekście staje się nie tyle określeniem zawodu, co narzędziem stygmatyzacji, wyrazem frustracji i małości tych, którzy oceniają. To doskonale rezonuje z analogią do filmu "Malena", gdzie tytułowa bohaterka również staje się ofiarą zazdrości i pomówień z powodu swojej niezwykłej urody i pozornej niezależności.

Piosenka Nosowskiej to zatem nie tylko portret kobiety, ale przede wszystkim krytyka społeczeństwa, które nie potrafi zaakceptować kobiecej siły, autonomii i piękna, jeśli nie wpisuje się ono w ustalone ramy. Jest to opowieść o tym, jak łatwo osądzamy, gdy zawiść i niespełnione pragnienia biorą górę. Milena staje się symbolem wszystkich kobiet, które odważyły się żyć po swojemu i w konsekwencji zostały poddane ostracyzmowi i plotkom. Nosowska, znana z inteligentnych i często intymnych tekstów, dotyka tu bardzo uniwersalnego problemu, czyniąc "Milenę" utworem ponadczasowym, o czym świadczy jego niezmienna popularność i dyskusje, które wywołuje do dziś. Album "Milena" jest również często wspominany jako świadectwo muzycznych poszukiwań Nosowskiej poza zespołem Hey, gdzie artystka swobodniej eksplorowała elektroniczne brzmienia.