Utwór „To tylko ja” autorstwa Kapsla i Białego to intymna i bezpośrednia autoprezentacja dwóch osobowości, które poprzez swoje wersy dzielą się z słuchaczami kawałkiem własnego świata, swoich zasad i doświadczeń. Brak szeroko dostępnych informacji o genezie utworu czy wywiadów dotyczących jego powstania sprawia, że interpretacja opiera się głównie na szczerości i otwartości samych tekstów, co tylko podkreśla ich autentyczność.

W swojej części utworu Kapsel kreśli obraz osoby wolnej od konwenansów i oczekiwań. Odrzuca narzucane „hasła”, podkreślając swoją niezależność myślenia i działania: „Nie prawie żadnych haseł i tak zrobisz jak uważasz / Nie jesteś moim synem więc problemów Ci nie stwarzam”. To deklaracja autonomii, ale i poszanowania dla wolności innych. Kapsel nie stawia się w roli autorytetu, co wzmacnia jego wizerunek jako twórcy bliskiego ludziom. Jego niechęć do nazywania siebie „raperem” („Kapsel, nie mówię o sobie raper”) może świadczyć o dystansie do branży muzycznej lub chęci definiowania swojej twórczości na własnych zasadach, poza sztywnymi ramami gatunku, mimo że jest aktywny na scenie rapowej, o czym świadczą choćby jego udział w projekcie „Podziemna Sfera Rapu Vol. 1” czy album „Gorzko Słodki Życia Smak” nagrany z Rudym. Artysta prezentuje się jako człowiek „pojebany, ale z poukładane w głowie”, co sugeruje jego oryginalność i nietuzinkowe podejście do życia, idące w parze z wewnętrznym ładem i spokojem. Potrafi cieszyć się życiem („Nawet w środku tygodnia mam Niedzielę”) i zarażać optymizmem, zamieniając smutek w radość („Nawet stypę potrafię zamienić w wesele”). Wspomniane „Osiedle Pyrzyckie” jest ważnym elementem jego tożsamości, miejscem, z którego czerpie inspirację i dla którego tworzy rap, nie oczekując w zamian fortuny, lecz jedynie uznania od swoich „ziomków”: „Nie chcę hajsu tylko żeby zbił za to piątkę”. Kapsel to artysta, który pozostaje wierny swoim korzeniom i wartościom, stawiając na „luźny spontan” i autentyczne przekazy, które znajdą odzwierciedlenie w jego nadchodzących wydawnictwach: „A później czekaj na płytę”.

Wersy Białego to z kolei bardzo osobiste wyznanie, które od razu uderza konkretnym, bolesnym doświadczeniem: „Grecja skradła mi bez mące życia / Bo w 2002 dopadła mnie cukrzyca”. To zdanie nie tylko ujawnia ważny fakt z jego życia, ale też sugeruje, że choroba ta odcisnęła głębokie piętno na jego egzystencji, być może ograniczając go lub zmieniając jego perspektywę. Biały z dużą autoironią i dystansem opisuje swoje codzienne nawyki i cechy charakteru. Jego nieodłączny plecak, w którym „schował rap”, symbolizuje skrywaną pasję i tożsamość artystyczną. Mimo pewnej wrażliwości („Damy w przejściu zawsze puszczam przodem”), przyznaje się do bycia „wrednym, złośliwym, bezczelnym” dla obcych, co jest ciekawym paradoksem i pokazuje, że prawdziwego Białego poznaje się dopiero po bliższym kontakcie. Metafora „zegarek wstecz” doskonale oddaje jego spóźnialstwo i być może melancholijne spojrzenie na upływający czas, życie w nieco innym rytmie niż reszta świata. Uzależnienie od konsoli i umiejętność „mycia głowy” znajomym to kolejne zabawne i autentyczne detale, które budują jego wizerunek. Wskazując na swoją irytację, Biały wzywa słuchaczy do pozytywnego nastawienia: „Szybko się irytuję więc otwórz szklany / Uśmiechnij się w końcu to tylko ja Biały”. Ten końcowy apel jest zaproszeniem do zaakceptowania go takim, jakim jest – ze wszystkimi wadami i zaletami, które uczyniły go wyjątkową, pełnokrwistą postacią.

Wspólna kompozycja „To tylko ja” to zatem manifest autentyczności. Zarówno Kapsel, jak i Biały, mimo różnic w charakterach i doświadczeniach, łączą się w przekazie o wartości bycia sobą. Nie aspirują do idealnego wizerunku, lecz z dumą i otwartością prezentują swoje prawdziwe „ja”, ze wszystkimi jego niuansami. Piosenka jest zaproszeniem do poznania ich świata – świata, gdzie spontaniczność, lokalne korzenie i osobiste historie stają się kanwą dla hip-hopowej opowieści, która nie potrzebuje sztucznych ozdobników, by przemówić do słuchacza. W prostocie i bezpretensjonalności tekstu tkwi jego największa siła, a powtarzające się „to tylko ja” staje się deklaracją siły w samoakceptacji.