Interpretacja We Care So Much - Julia Pietrucha & Dawid Podsiadło

"We Care So Much" to utwór Julii Pietruchy pochodzący z jej debiutanckiego albumu Parsley, który ukazał się w kwietniu 2016 roku. Dawid Podsiadło gościnnie użyczył swojego głosu w tej piosence, a ich wspólny występ dla Polskiego Radia Trójka jest szeroko dostępny online. Sama Julia Pietrucha jest znana polskiej publiczności nie tylko jako piosenkarka, ale również aktorka i modelka. Dawid Podsiadło to z kolei jeden z najbardziej rozpoznawalnych polskich piosenkarzy i autorów tekstów, zwycięzca drugiej edycji programu X Factor w 2012 roku.

Utwór "We Care So Much" od pierwszej zwrotki wprowadza w nastrój refleksji nad kondycją ludzkości i jej relacją ze światem. Rozpoczyna się od słów: „We care so much to not touch the ground / We let the flowers bloom in the spring / All of the people they hum in the wind / tearing their clothes and washing their sins” (Troszczymy się tak bardzo, żeby nie dotykać ziemi / Pozwalamy kwiatom kwitnąć wiosną / Wszyscy ludzie szumią na wietrze / drąc swoje ubrania i obmywając swoje grzechy). Ten początek od razu stawia przed słuchaczem obraz pewnej sprzeczności. Z jednej strony, ludzie zdają się dbać o otoczenie, pozwalając naturze na jej własny cykl, z drugiej zaś strony, ich troska wydaje się powierzchowna, manifestująca się w pozornych gestach, jak „nie dotykanie ziemi” – symbolizujące dystans, oderwanie od rzeczywistości, unikanie konfrontacji z problemami. Jednocześnie opis „drzących ubrania i obmywających grzechy” sugeruje pewien rytuał oczyszczenia, pokuty, ale czy jest on autentyczny, czy jedynie powierzchowny, jak wiatr, który jedynie szumi?

Dalsze fragmenty piosenki pogłębiają poczucie rezygnacji i zmęczenia współczesnym światem. „Now we're all so set up / and barely alive / but still we make an effort to survive / slowly / controlling / somehow” (Jesteśmy tak zorganizowani / i ledwo żywi / ale wciąż staramy się przeżyć / powoli / kontrolując / jakoś). Te słowa malują obraz społeczeństwa, które mimo wszystkich struktur i systemów, czuje się wyczerpane, na granicy przetrwania. Podkreślają jednak też ludzką wolę walki, nawet jeśli jest ona tylko „wysiłkiem” i odbywa się „powoli, kontrolując, jakoś” – co może sugerować, że kontrola jest iluzoryczna lub wymuszona. To poczucie bycia „set up” (urządzonego, przygotowanego, ale też uwięzionego w systemie) i jednocześnie „barely alive” (ledwo żywego) jest niezwykle rezonujące z doświadczeniami wielu osób w pędzącym świecie.

Refren wnosi element buntu i gorzkiej refleksji: „Oh, why can't we live and learn from our sins / why not embrace that your Lord is a thief / With such a beautiful smile underneath / taking you down to beg on your knees” (Och, dlaczego nie możemy żyć i uczyć się na naszych grzechach / dlaczego nie przyjąć, że twój Pan to złodziej / Z tak pięknym uśmiechem pod spodem / sprowadzający cię na kolana). Te słowa to jedno z najmocniejszych przesłań utworu. Kwestionują one ślepą wiarę i posłuszeństwo, sugerując, że autorytety (określone jako „Pan”) mogą być zwodnicze i wykorzystywać ufność ludzi dla własnych celów. Uśmiech „złodzieja” to maska, za którą kryje się manipulacja i pozbawianie wolności. Jest to krytyka struktur władzy, czy to politycznej, religijnej, czy społecznej, które zamiast prowadzić do rozwoju, sprowadzają ludzi do pozycji bezbronnych, zmuszonych do „żebractwa na kolanach”. To pytanie o zdolność ludzkości do wyciągania wniosków z przeszłych błędów jest tu kluczowe.

Powtarzające się frazy „Now we're all so fed up / and barely alive / but still we make an effort to survive” (Jesteśmy tak znużeni / i ledwo żywi / ale wciąż staramy się przeżyć) ukazują narastające zmęczenie i frustrację, ale jednocześnie utrzymującą się iskrę nadziei na przetrwanie. Znużenie, w połączeniu z niemal agonalnym stanem „ledwo żywi”, wskazuje na głęboki kryzys, zarówno indywidualny, jak i zbiorowy. Ale „effort to survive” – wysiłek, by przetrwać – to dowód na wrodzoną ludzką siłę i determinację, nawet w obliczu beznadziei.

W ostatniej części tekstu pojawia się delikatne, choć gorzkie światełko nadziei, czy może raczej rezygnacji: „Secret inside / as we're fading away / [Love that we share / never gets in our way]” (Tajemnica w środku / gdy znikamy / [Miłość, którą dzielimy / nigdy nam nie przeszkadza]). Tajemnica, która trwa, gdy ludzie znikają, może symbolizować coś wewnętrznego, esencję, która pozostaje niezależnie od zewnętrznych okoliczności. Fragment śpiewany przez Dawida Podsiadłę, „Love that we share / never gets in our way”, w kontekście wcześniejszych, cynicznych obserwacji, brzmi jak ironiczne, a może wręcz tragiczne stwierdzenie. Czy miłość, która „nigdy nie przeszkadza”, jest miłością prawdziwą, czy raczej taką, która jest zbyt słaba, by wpłynąć na bieg wydarzeń, by stanąć na drodze destrukcji? Może to oznaczać, że miłość została zepchnięta na margines, stała się bezsilna wobec panujących mechanizmów, albo że jest jedynym, co nie ulega zepsuciu, pozostając nienaruszonym azylem w obliczu upadku.

W wywiadzie dla serwisu Teksciory.pl (choć konkretny wywiad dotyczący tej piosenki nie jest łatwo dostępny, ogólne wywiady z artystami często poruszają ich twórczość), Julia Pietrucha i Dawid Podsiadło mogliby podkreślać uniwersalność przesłania. Album Parsley Julii Pietruchy, z którego pochodzi piosenka, jest opisywany jako bardzo osobisty, inspirowany jej podróżami i doświadczeniami. Można więc przypuszczać, że "We Care So Much" odzwierciedla obserwacje artystki dotyczące ludzkiej natury i relacji międzyludzkich w szerszym, globalnym kontekście. Delikatna, eteryczna melodia, charakterystyczna dla stylu Julii Pietruchy, w połączeniu z melancholijnym wokalem Dawida Podsiadły, wzmacnia poczucie kruchości i zadumy, jednocześnie dodając liryzmu do mocnego i krytycznego tekstu. Ich głosy, choć różne, pięknie się uzupełniają, tworząc nastrojową, a zarazem przejmującą opowieść o współczesnym człowieku i jego walce o sens w coraz bardziej skomplikowanym świecie.

Piosenka "We Care So Much" to swoisty hymn o przetrwaniu w świecie pełnym sprzeczności i pozorów. Z jednej strony, ludzie dążą do zachowania pozorów kontroli i porządku, z drugiej zaś, są wyczerpani i rozczarowani. Utwór zmusza do refleksji nad tym, ile z naszej "troski" jest autentyczne, a ile to jedynie puste gesty. Wzywa do głębszej analizy systemów i autorytetów, które często zamiast wspierać, wykorzystują i osłabiają. Pomimo melancholijnego tonu, piosenka Julii Pietruchy i Dawida Podsiadły nie jest pozbawiona nadziei, a raczej zawiera w sobie zaproszenie do przebudzenia i poszukiwania prawdziwej wartości w obliczu powszechnego znużenia.