Utwór „Nonchalant” Jacoba Lee, wydany 24 maja 2024 roku pod szyldem Lowlyland Records, to głęboko emocjonalna podróż w głąb złożonej i prawdopodobnie toksycznej relacji, naznaczonej niepewnością, poczuciem odrzucenia i walką o dominację. Autor tekstu i współproducent, Jacob Lee (obok Luke’a Palmera), konsekwentnie podkreśla w swojej twórczości wagę autentyczności i czerpania z podświadomości. W kontekście „Nonchalant” wydaje się to szczególnie istotne, gdyż tekst odsłania warstwy wewnętrznego konfliktu i skomplikowanych uczuć.

Już początkowe wersy, „I see someone else inside your eyes / I can't help but feel electrified / Hold my spirit, I'm terrified / Please don't ever leave, ever leave me behind”, wprowadzają słuchacza w stan intensywnego niepokoju i strachu przed porzuceniem. Uczucie „elektryzacji” może symbolizować zarówno silne, magnetyczne przyciąganie do drugiej osoby, jak i paraliżujący lęk przed tym, co nieznane lub ukryte w jej spojrzeniu – być może dostrzeżenie w niej kogoś obcego, innej wersji partnera lub nawet odbicie własnych demonów. To poczucie przerażenia i błaganie o pozostanie świadczy o głębokiej zależności emocjonalnej, która, jak sugeruje dalsza część utworu, jest zarówno pożądana, jak i destrukcyjna.

Następnie artysta przechodzi do bardziej konfrontacyjnych myśli: „I don't think we can be friends / There's that thing you do that irks me / I should tear you into shreds / Too much passion for a Pisces”. Te słowa ujawniają wewnętrzną irytację i poczucie, że relacja wykracza poza granice zwykłej przyjaźni, stając się czymś znacznie bardziej intensywnym i frustrującym. Wzmianka o byciu „Ryba” (Pisces) i „zbyt dużej pasji” może być autoironicznym nawiązaniem do astrologicznych cech, sugerującym jego własną wrażliwość i emocjonalność, która w tej relacji staje się ciężarem lub wręcz przyczyną destrukcyjnych tendencji.

Dążenie do życia w zakłamaniu, „I prefer to live a lie / Occupy a body I don't recognise / Until you trust me / Who am I? Never mind”, mówi o utracie własnej tożsamości w tej dynamice, o potrzebie ukrywania prawdziwego ja, dopóki partner nie obdarzy go zaufaniem. To świadectwo fasady, którą buduje, próbując sprostać oczekiwaniom lub manipulować sytuacją, jednocześnie gubiąc sens własnego istnienia.

Refren jest emocjonalnym sercem piosenki, koncentrując się na tytułowej „nonchalancji” partnera: „Why you acting so damn nonchalant? / I shot a bullet and I aimed it at your heart / You must like the burn, 'cause you come back wanting more / Always seem to find a way to kill my vibe I / Like it better when you tell me no / You were just a number on my phone / Now I got your body face down / I'm paralysed, deep inside / Every night it's the same damn thing”. Narrator wyraża frustrację obojętnością drugiej strony, zwłaszcza w obliczu własnej, intensywnej inwestycji emocjonalnej – „strzelając kulą w serce”. Jest to metafora głębokiego emocjonalnego ciosu, który, o dziwo, zdaje się jedynie wzmacniać pragnienie partnera, sugerując masochistyczną dynamikę lub uzależnienie od tej destrukcyjnej gry. Partner „zabija jego nastrój” (kill my vibe), ale jednocześnie narrator „lubi to bardziej, kiedy mówi mu 'nie'”, co wskazuje na perwersyjną satysfakcję z oporu i walki, być może jako jedyny dowód zainteresowania. Przejście od „numeru w telefonie” do „ciała twarzą w dół” i poczucia „paraliżu głęboko w środku” obrazuje całkowite pochłonięcie i ubezwłasnowolnienie w tej relacji, która stała się powtarzalnym koszmarem – „każdej nocy to samo cholerne dzieje się”.

W dalszej części utworu pojawia się oskarżenie o niewierność lub przynajmniej poczucie bycia jednym z wielu: „Walking by her clothes on the floor like you think you're the only one”. Chwilę później następuje bolesne wyznanie: „If you only knew who I really was, you would pack your bags and run / I can feel a weight on my chest but I don't think I'd call it love”. Te słowa podkreślają samowiedzę narratora o własnej złożoności, a może i mrocznej stronie, która mogłaby odstraszyć każdego. Najważniejsze jest jednak definitywne stwierdzenie, że to, co czuje, to nie miłość, lecz ciężar – coś obciążającego i bolesnego. Jacob Lee często tworzy utwory, które mają za zadanie wspierać innych w trudnych chwilach, a jego muzyka, jak zauważyła Kinga Lewandowska w recenzji singla „Demons” z 2017 roku, pozwala czytać artystę jak otwartą księgę, odsłaniając motywy zdrady, rozczarowania i żalu. „Nonchalant” wpisuje się w ten schemat, eksplorując ciemniejsze zakamarki ludzkich relacji.

Krzyk pustki i potrzeby spełnienia: „I'm so empty, would you please complete me? / I'm so empty, I need you beneath me / Again and again and again and again and a-” ukazuje głębokie, egzystencjalne braki narratora, który desperacko szuka wypełnienia w drugiej osobie, nawet jeśli to prowadzi do cyklu uzależnienia i powtarzalnych, destrukcyjnych interakcji. Ostatnie wersy „Devil by your side, what a twist / I can see your eyes, and I think you're bewitched, yeah / I can see the fucking smile on your lips, yeah / I'ma risk it” eskalują napięcie, nadając relacji niemal demoniczny wymiar. Partner staje się „opętany” lub „oczadziały”, a jego uśmiech, choć groźny, nadal wciąga narratora, który – mimo świadomości ryzyka – decyduje się w to wejść. Jest to obraz walki nie tylko z drugą osobą, ale przede wszystkim z własnymi słabościami i uzależnieniem od intensywnych, choć bolesnych, emocji.

„Nonchalant” to zatem nie tylko opowieść o nieszczęśliwej miłości, ale o uwikłaniu w cykl emocjonalnej autodestrukcji, gdzie obojętność partnera prowokuje coraz silniejsze, desperackie reakcje, a poczucie pustki domaga się wypełnienia, niezależnie od konsekwencji. Utwór ten, z perspektywy twórczości Jacoba Lee, odzwierciedla jego zainteresowanie filozofią i duchowością, które przenikają jego teksty, nadając im głębię i autentyczność.