Interpretacja I Won't Say I'm In Love (polish) - Herkules

Piosenka „I Won't Say I'm In Love”, w polskiej wersji językowej znana jako „Nie powiem, że pokochałabym go”, jest jednym z najbardziej ikonicznych utworów z disneyowskiej animacji Herkules z 1997 roku. To kompozycja Alana Menkena z tekstem Davida Zippela, która stanowi stylistyczne odejście od typowych ballad Disneya tamtych czasów, przyjmując brzmienie doo-wop, R&B i pop, nawiązujące do grup dziewczęcych z lat 50. i 60. XX wieku, takich jak The Ronettes czy The Supremes. W polskiej wersji filmu piosenkę wykonuje Natalia Kukulska, użyczająca głosu Meg, a towarzyszą jej Muzy.

Utwór ten jest esencją postaci Megary, będąc jej „wizytówką” i momentem kluczowym dla zrozumienia jej wewnętrznego świata. Na początku filmu Megara jawi się jako cyniczna, twarda i niezależna kobieta, która dystansuje się od romantycznych uniesień. Jej początkowe słowa: „Ofiarę złóżcie / z głupiej kozy, / co sama sobie winna jest. / Myślałam: Jakoś się ułoży. / Lecz między mity / to muszę włożyć” – od razu zdradzają jej bolesną przeszłość i lęk przed ponownym zranieniem. Meg opowiada o swoim „zgniłym osądzie”, co nawiązuje do jej wcześniejszej, nieszczęśliwej miłości, która skończyła się sprzedaniem duszy Hadesowi. Strach przed ponownym otwarciem się na uczucia jest tak silny, że Meg określa miłość jako „banał”, coś, czego jej „rozum krzyczy: Weź się w karby!”.

Interakcja Meg z Muzami, pełniącymi rolę chóru greckiego, jest kluczowa dla dynamiki piosenki. Muzy, uosabiające mądrość i ironię, z przekornym humorem naciskają na Meg, by przyznała się do tego, co oczywiste. „Kogo chcesz czarować, / skoro serce masz / na wierzchu? / Już straciłaś głowę, / dostrzegamy to / bez przeszkód” – śpiewają, odzierając Meg z jej pozornej obojętności. Ich zwroty, takie jak „Nie wstydź się - to piękne / poczuć nagle miętę / i mieć w głowie pstro”, z humorem podkreślają jej oczywiste zauroczenie Herkulesem. Wyrażenie „poczuć nagle miętę” w języku polskim to idiom oznaczający nagłe i silne zauroczenie, co idealnie oddaje sytuację Meg.

Co ciekawe, pierwotnie Alan Menken napisał dla Meg zupełnie inną balladę, zatytułowaną „I Can't Believe My Heart” („Nie wierzę własnemu sercu”). Jednak Ken Duncan, główny animator postaci Meg, uznał, że utwór ten był zbyt delikatny i nie pasował do jej silnej, zahartowanej życiem osobowości. Zamiast tego, Menken czerpał inspirację ze swoich wcześniejszych prac, w szczególności z piosenek, które skomponował dla musicalu Little Shop of Horrors, aby stworzyć coś, co lepiej oddałoby złożoność Meg. Aktorka Susan Egan, oryginalna odtwórczyni głosu Meg w wersji angielskiej, zgodziła się, że pierwsza piosenka była „zbyt bezpośrednia” i że „I Won't Say I'm In Love” lepiej oddawała jej uczucia poprzez pośrednie zaprzeczanie. Nagrywanie tego utworu było dla Egan zarówno przyjemne, jak i nieco stresujące ze względu na potężne głosy Muz.

Piosenka doskonale ilustruje wewnętrzny konflikt Meg: jej rozum walczy z sercem. „Mój rozum krzyczy: / Weź się w karby! / Lecz serce głuche, / gdy się uprze” – to idealne odzwierciedlenie walki między pragmatyzmem a uczuciem, które narodziło się wbrew jej woli. Mimo początkowego, twardego sprzeciwu: „Co to, to nie! / Ani słowa - a sio!”, Muzy stopniowo łamią jej opór. „Nas tym nie nabierzesz, / co dopiero zaś mężczyznę!” – śpiewają, podkreślając, że jej zaprzeczanie jest bezskuteczne i transparentne dla każdego, kto obserwuje jej relację z Herkulesem.

W finale piosenki, po wspólnym, jeszcze stanowczym zaprzeczeniu, w którym Meg i Muzy śpiewają „Nie powiem, że pokochałam”, następuje chwila kapitulacji. Muzy przypominają: „Już dosyć hec - / to nie grzech kochać go!”, a Meg, już w znacznie bardziej cichym i intymnym tonie, wypowiada kluczowe słowa: „Cichutko więc / powiem, że kocham go...”. To nie jest głośne, triumfalne wyznanie, lecz raczej szeptane, niepewne przyjęcie prawdy o własnych uczuciach. Pokazuje to jej ostateczną, choć niechętną, akceptację miłości i zgodę na ponowne bycie bezbronną, mimo strachu przed kolejnym zranieniem. Utwór ten jest uznawany za jedną z najbardziej niedocenianych piosenek Disneya.